Het vergeten verslag van Nieuwpoort naar Dover dat Eastbourne werd.

Op zondag 7 juni 2015 om 05.00 uur gingen met het tij mee vanuit Nieuwpoort naar Dover. De vooruitzichten waren mooi maar koud. Dat kon ons niet deren want wij hebben zeiljassen die tot over onze oren dicht kunnen. Daarmee houden wij de kou buiten (en ook het zicht. Dat is dan weer minder want dan zie je niet waar je zeilt). De kou trotserend keken we zo af en toe over de rand van onze jassen heen en zagen de Belgische kust aan ons voorbij trekken. Het was prachtig zeilweer geworden en tussen de zandbanken door laverend kwamen we bij Duinkerken uit.

Geen mooie kustlijn maar wel imposant met de zware industrie van hoogovens waarvan de hoge schoorstenen aan het zicht werden onttrokken door zware witte stoomwolken. Die werden veroorzaakt door het water dat op het gloeiend hete ijzer wordt gestort om dit te koelen. Als dat opgetrokken is zie je grote hete vuren oplaaien die het ijzererts tot staal omvormt.

Daarna gingen we verder de zee op richting Dover. Het is altijd mooi om te zien hoe in de verte de witte krijtrotsen opdoemen. Afhankelijk van hoe het weer zich zou ontwikkelen en de snelheid die we voeren hadden we het plan om naar Eastbourne door te varen als alles meezat. We hadden alle tijd aan ons zelf en hoefde niet om half 6 aan de prak te zitten. Dat mocht ook later worden en we hadden toch onze eigen keuken bij ons. We konden dus ook gewoon onderweg ergens lekker eten, toch???

Wel moet je, om aan de andere kant van het Kanaal te komen het verkeersscheidingssysteem (TSS) oversteken. Het scheepvaartverkeer door het Kanaal wordt door Dover Port Control geregeld. Het oversteken van het TSS moet in een haakse lijn gebeuren. ( de dikke rode lijn) Voor ons betekende dat op dat moment een koers van 310 graden volgen. Door het tij en de wind werden we mooi schuinweg richting Eastbourne verzet, zoals op de foto te zien is. ( het dunne rode lijntje met de tijdstippen erbij) 

Dover is leuk voor de eerste keer, de tweede keer kan ook nog maar daarna heb je het wel gezien. Onvoorstelbaar die constante stroom van ferry’s die in- en uitvaren. Hun lading aan vracht uitbraken en het verkeer dat rondom de jachthaven rijdt. Een grote geoliede machine waar je als plezierbootje gewoon tussendoor mag varen, als je maar oplet en je even aanmeldt bij Dover Port Control. Ze staan je super vriendelijk te woord.

De jachthaven ligt in een kom met daaromheen een rondweg die van en naar de Ferry-terminal gaat. Dit gaat dag en nacht door onder hel verlichtende lampen waardoor er in de omgeving nauwelijks verschil in dag en nacht bestaat. Daarom kun je de jachthaven van Dover missen als kiespijn. Natuurlijk niet als het slecht weer is en je blij bent ergens naar binnen te kunnen varen. Zoals vorig jaar september toen we ineens door de mist geen hand meer voor ogen zagen en Lia voor op de boot de kade muur al zag, terwijl ik achter in de kuip, dus zo`n 10 meter terug, haar niet zag staan, laat staan een kademuur. Gelukkig hoorden we wel de zware hoorn die de ingang aangeeft. Op de kaartplotter zagen we gelukkig de havenhoofden wel. Gelukkig hebben we AIS, radar en een kaartplotter!

Maar nu lieten we Dover dus rechts liggen en voeren we richting Eastbourne. Tot nu toe hadden we steeds de stroom mee gehad. Gratis en voor niks. Dat ging dus lekker snel! Omgekeerd heb je plekken waar het zo hard stroomt dat je daar niet moet zijn met tegenstroom omdat je dan zowat stilligt. Het mooie om van Dover richting Eastbourne te varen is dat je ongeveer ter hoogte van Dungeness een keerpunt hebt in de eb- en vloedstroom in het Engelse Kanaal. Als je dus op het juiste moment daar bent, profiteer je nogmaals van een meegaand tij. En het geluk was aan onze kant!

Nu heeft Duinkerken een mooie door industriële hoogovens gevormde kustlijn met iets verder op richting Graveline een batterij kerncentrales, maar Dungeness kan er ook wat van. Pal aan het strand staat daar een immens lelijke kerncentrale. Het lijkt erop dat er ook mensen zijn die zich daar niet aan storen, want zij liggen gewoon op het strand. Het weer was ondertussen ook iets aangenamer geworden, maar om daarmee dan meteen op het strand te gaan liggen is ook overdreven. Wij zaten nog steeds in onze zeilpakken dik ingepakt. 

Toen wij vroeg in de avond in Eastbourne aankwamen was het ondertussen bijna 19.00 uur Engelse tijd (een uur vroeger dan in Nederland). Via de marifoon deden we aan het havenkantoor het verzoek om binnen te komen en de sluisdeuren gingen open. Hier zijn dus die meedrijvende steigers waar ik in het verhaaltje over de reis van Eastbourne naar Cowes heb geschreven en zoals in het bijgevoegde filmpje te zien is. 

Heel vriendelijke en gastvrije havenmensen en een mooi plekje in een box. Achteraf gezien hadden we nog niet echt de rust in ons lijf. Daarnaast waren de weersvooruitzichten ook niet geweldig en om hier verwaaid te liggen was niet zo aantrekkelijk. We kenden deze haven en omgeving al van vorige vakanties en wilden we gewoon verder. 
Dus de volgende dag verder richting Brighton. Goed, de haven uitvaren was behoorlijk heftig, maar ging goed en de tocht naar Brighton was helemaal cool. Daarover was al geschreven.