Geen internet, bijzondere figuren, eerbied en gewoon verder gaan.

We zijn van Cowes, Isle of Wight naar een riviermonding gevaren, Newtown River Creek. Tijdens ontdekkingstochten door de Noormannen geplunderd maar niet verslagen achtergelaten en later door de Fransen regelmatig  platgebrand omdat het een rijke havenplaats was van de Engelse vijand. Daar zijn we voor anker gegaan en hebben we overnacht. Vorig jaar zijn we daar ook geweest en het is een heel bijzondere en mooie vervallen natuurlijke omgeving. Op de foto is een oudekademuur te zien.

Tja wat is daar nu zo bijzonder aan om over te schrijven. Niks eigenlijk, alleen is dit zo een beetje wat we doen de komende tijd. Ergens naar toe zeilen, liggen, rondkijken en weer verder zeilen. 

Van daaruit zijn we naar Yarmouth gezeild, een leuke haven waar de ferry zo ongeveer de jachthaven in komt varen. Hier zijn we maar 1 dag/nacht gebleven omdat we vorig jaar hier ook al zijn geweest. Maar we moesten ook diesel tanken en van vorig jaar wist ik dat dat hier prima ging. Interessant? Dat is rode diesel en in Nederland is daar altijd discussie over. Waarschijnlijk is deze tank wel weer leeg voordat we terug zijn en zullen we nog wel een paar keer,  weet ik veel wat voor kleur diesel getankt hebben. Er liggen ook folders hoe men in de verschillende Europese landen hierop belastingtechnisch reageert. Waarbij men in Engeland vindt dat ze daar in Europa maar moeilijk doen. Vanaf het moment dat we Cowes verlaten hadden, hebben we ook geen internet meer. Dus even niet het blog bijwerken en hopen dat in een volgende plaats te kunnen oppikken.

Van Yarmouth een mooie tocht via het Needles Channel naar Poole. Eindelijk The Needles met eigen ogen. Het is echt indrukwekkend. En ook dat verdwijnt dan weer langzaam uit het oog in de heiige nevel van het zeewater.

Poole is ehh tja het viel ons een beetje tegen maar dat komt ook waarschijnlijk omdat we niet zo goed wisten waar we naar toe moesten om aan te gaan leggen. Aan de andere kant er zijn zo onwaarschijnlijk veel mooie plekjes dat eentje minder niet zo erg is. Wel kregen we van een vriendelijke Engelsman een mooi mooring aangewezen. Die was van een vriend van hem die er toch niet was. Lagen we mooi bij een eilandje midden in het vaargebeid. Als de harbourmaster iets zou vragen dan konden we zeggen dat hij het gezegd had. Nou mooi toch weer. De volgende dag vertrokken we weer, richting Weymouth.

Op 10 juni zijn we in Weymouth aangekomen. Een typisch Engels plaatsje dat zijn gloriejaren ver achter zich heeft liggen. Heel ver zelfs. Waarover je in de toeristenfolders een mooi verhaaltje leest en waar je dagen naar op zoek blijft, omdat je het toch wel wilt vinden. Je bent benieuwd waar die schrijvers zo over roemen. Om er dan achter te komen dat de schrijvers waarschijnlijk te lang in de pub hebben gehangen om nog echt onbevooroordeeld te kunnen vertellen over die glorierijke jaren, die zijzelf nooit hebben meegemaakt. In ieder geval we hebben die toeristische aantrekkelijke bijzondere geschiedkundige spots waar deze plaats zijn roem aan te danken heeft niet gevonden.

Ondertussen fietsen wij dus gewoon rond en komen allerlei gezellige Engelse mensen tegen die alle tijd nemen om te vertellen waar je naar toe moet en waar zij vandaan zijn gekomen. Aan de groeven in hun oude getaande gezichten te zien komen zij wel uit die glorierijke jaren. 

Ook komen we allerlei andere Engelse eigenaardigheden tegen die veel leuker zijn. Een oude treinbaan, wordt niet meer gebruikt dus maken we er een wandel/fietspad van waar druk gebruik van wordt gemaakt. Die rechte treinbaan ligt er toch. Een oude fort met een mooi parkje erbij en hup we gaan lekker liggen en van het magere zonnetje genieten. Doen al die andere mensen hier ook, dus het zal wel de gewoonte zijn. Zij hebben waarschijnlijk niet in de gaten dat wij hun verstaan of ze vinden het niet erg, maar de meest uiteenlopende gespreken zijn er te volgen. Volgens mij hebben zij hier echt wel in de gaten hoe je van het leven kunt genieten. Ze besteden in ieder geval niet te veel tijd aan hun huis of aan hun uiterlijk of waar dan ook wel aan maar ze gaan gewoon lekker in een parkje liggen en kletsen wat raak. Daarna naar de pub en als ze die verlaten hebben, hebben ze toch niet meer in de gaten dat hun huis of uiterlijk een opknapbeurt zou kunnen gebruiken.

Ik vind het toch wel opvallend dat men hier veel buiten de deur eet en drinkt. In de pub halen ze hun biertje (wat hier natuurlijk hele vazen zijn) en dan gewoon buiten op straat opdrinken. Dus, zo rond een uur of 5 vind je hier hele drommen mensen buiten op straat in de buurt van een pub. Nu heb je hier om de 5 meter een pub dus is het best druk op straat. De meest uitzonderlijke uitdossingen en gedragingen zie je hier.

Jammer genoeg hebben we geen internetverbinding of je moet daarvoor weer de pub in. Nou is dat niet erg, maar om daar nu te gaan zitten met je laptop, gaat me te ver. Voor de verbindingen wel mooi een speciale antenne boven in de mast gezet, maar dan moet er wel ergens een open verbinding zijn waar we op mee kunnen liften. Op andere plekken is dat wel gelukt. Op zo`n moment merk je dat je het zo normaal vindt om Wi-Fi te hebben, dat als dat er niet is je lichtelijk geïrriteerd raakt. Terwijl je eigenlijk je schouders op zou moeten halen en denken ‘dan maar een volgende keer’. Hierdoor besef je dat je nog niet helemaal in de relaxmodus staat. Dus gewoon onze belevenissen in een Word document schrijven en later op de blog zetten.

Er komt er een fanfare voorbij gewandeld, want er is iets te herdenken. Dat stond wel in die folder. Men gaat er prat op dat het bijvoorbeeld een paar dagen geleden 18 juni was. Klopt, dat was het bij ons ook. Maar hier was het 200 jaar geleden dat men vanuit Weymouth meegevochten heeft in Waterloo.

Maar goed, langs de kant bij de fanfare veel oud-strijders en dan hoor je de ene scheef van de medailles naar links overhellende veteraan, maar toch stram op plaats rust aan de andere nog net rechtstaande veteraan vragen in welke oorlogen hij allemaal heeft gevochten. Dan hoor je een naam als El Allamein en nog meer andere plaatsnamen en landen die je niet bekend voorkomen. Dat leeft hier dus heel intens. Iedereen is stil of is respectvol tijdens het gebeuren. Zo zie je hier verschillende kraampjes over een bepaalde oorlog uit het verleden of verder weg in het verleden dus de geschiedenis waar aandacht aan wordt besteed. Waarvan nog steeds deelnemers van in leven zijn en die geëerd kunnen worden. Of overleden zijn en waarvan de nabestaanden trots zijn dat een van hun voorouders daarbij betrokken is geweest.

Dus reden tot herdenken, kijken naar wat er voorbij trekt en daarna als alles voorbij is gaat men weer naar de pub, met medailles en al.

Gelukkig gaat de Engelse geschiedenis heel ver terug en zijn er dus heel veel momenten om te herdenken en is er voor iedereen wel iets interessants.

Ondertussen zitten we lekker in de kuip, is er overal wat te zien en varen er twee mooie overnaads met koperen spijkers beslagen roeibootjes constant heen en weer om mensen over te zetten. 100 meter verderop is een brug.

O ja, de reddingsboot die hier aan de overkant ligt en ten opzichte van de Nederlandse uitvoeringen 3 keer zo groot is, doet ook een  uitstapje uitruk. Een harde sirene galmt door de haven en iedereen schiet overeind. Wat een lawaai en iedereen snelt naar de kant. Het resultaat is wel de ruimte om uit te varen.

  

Hier liggen we nu ondertussen 3 dagen en eigenlijk wilde we vandaag,  zondag, 21 juni wel weer weg. Gisteren was een mooiere zeildag geweest. Maar ja toen hadden we nog geen zin en wilden nog door de omgeving fietsen.

Nu op zondag is de wind uit de verkeerde hoek, dat wisten we gisteren ook al hoor. De vooruitzichten zijn redelijk lang van tevoren bekend en worden goed bijgehouden. 

Met tegenwind zeilen is nog niemand gelukt en zou ons zeker ook niet gaan lukken, gaan we zelfs niet uitproberen. Je moet hier om Portland Bill heen, een vaargebied waar veel wrakken liggen, ook historische wrakken. Dat is niet omdat het nu bepaald een rustig vaarwatertje is. Dus je moet het moment goed uitrekenen om daar te zijn. Dan dus om die rotspunt heen en op naar Torquay, een behoorlijk grote baai van ongeveer 35 mijl oversteken. 

Vandaag, zondag,  zouden we na die Bill dus wind tegen hebben, in dit geval uit het westen en die kant moesten we dus ook op. Maandag is de verwachting dat de wind in de middag vanuit het westen of zuidwesten naar het noorden gaat draaien, windkracht 4 a 5 en misschien een beetje regen. Dus mooi voor ons om halve wind, vanaf Portland Bill naar Torquay te zeilen.Van regen is nog nooit iemand gesmolten. Het mooie zou zijn om eerst vanuit Weymouth met westenwind, dus ook weer halve wind richting Portland Bill te kunnen zeilen. Dus als je het zo schrijft een makkie….. Later daarover mee.