DOLFIJNEN ….. Weymouth, 50 mijl naar Dartmouth

We waren al een paar dagen aan het dubben: weer eens het weer.

Het blijft maar hard waaien uit het westen of zuidwesten. Windkracht 4 is lekker, 5 gaat ook nog wel maar 6, dan wordt het minder prettig. Zeker als het zeilen hoog aan de wind gaat worden. En laat dat Westen nu precies de kant zijn die wij op willen. We wilden niet alleen die dag richting het westen, maar al een tijdje. Want dat is ons doel, west richting Land’s End. Of zeg maar een sub doeletje want we gaan waarschijnlijk van Land’s End oversteken naar Brest en de Golf van Biskaje in en nog veel verder…. Ik hoop via de Isles of the Scilly. Het schijnt daar prachtig mooi te zijn, maar het wordt alleen aangerfaden om daar naar toe te gaan met mooi weer vanwege het vele slechte weer en sterke stromingen. 

Eigenlijk hadden we al 2 dagen eerder moeten vertrekken vanuit Weymouth. Toen was er een ´weatherwindow´  en was er wat noordenwind.

Maar ja, je wilt ook niet overal hit en run spelen en toch ook wel wat meer zien dan alleen maar een kademuur, steiger, watertappunt of elektriciteitspaal. Dus ga je tegen beter weten in niet weg. Heb je daar dan spijt van, nee!! Maar je wilt ook niet te lang ergens verwaaid liggen.

Dus maandag 22 juni 2015 weer om 07.30 uur naar het weerbericht luisteren van The Met. Office, kijken op de verschillende sites met gribfiles. Om er dan achter te komen dat er later op de dag waarschijnlijk toch wel iets van een noordwestelijke wind zal gaan ontstaan. Maar ja wat is later….? We hoeven nog niet te beslissen want we willen 4 uur na hoogwater bij Portland Bill zijn, rond 14.30 uur. Dus pas om 13.00 uur losmaken. 

Rustig een eitje bij het ontbijt eten en daarna alles weer opgeruimd, vastgezet wat kan schuiven en na een kop koffie nog even wat boodschappen gedaan.

Omdat het er naar uitzag dat het best nog wel even ruig zou worden toch maar een primatourtje genomen, want je weet nooit, zou toch zonde zijn van dat eitje als dat aan de vissen gevoerd zou worden. Niet voor de vissen maar wel voor mij.

Het eerste stuk tot aan Portland Bill ging lekker, hier hadden we door de westelijke/zuidwestelijke wind, heerlijk halve wind en dus alleen op het fokje en stroom mee. Moesten we nog opletten niet te snel bij Bill te zijn want dan zouden we daar nog stevig de stroom tegen krijgen.

Portland Bill en wel meer van die uitstekende punten van Engeland in zee, staan bekend om hun heftige stromingen. Die stromingen worden Races genoemd en als je dus op het juiste moment daar bent, heb je zo’n race mee en ga je dus wat sneller. Het omgekeerde verhaal, als je te laat of te vroeg bent, hoef ik dus niet uit te leggen.

Afhankelijk van het jaargetijde, de windrichting en windsterkte kan het er dus flink spoken. Op de waterkaart zie je ook rondom die punten of kapen veel wrakken liggen. Daar willen wij niet bij komen te liggen.

Nu hadden wij, of liever gezegd Lia, het dus goed uitgerekend, maar de wind stond daarna nog steeds verkeerd, dat had ik al gezegd. Later op de dag zou die pas noordwest worden. Dus hoog aan de wind, motor bij, want dan is het wat comfortabeler en na verloop van tijd echt goed de stroom mee. Ik was blij met mijn primatourtje want daardoor werd het, ondanks de ruige zee, uiteindelijk een prima tour en het eitje ging niet naar de vissen.

We gingen behoorlijk schuin en het water liep nogal eens door het gangboord. Dus ik keek regelmatig hoe dat ging en of het niet te heftig werd met al dat water. Toen zag ik ineens een glimmende grijze vin en staartvin naast de bood opduiken en nog 1 en die beide onder onze boot door doken. Ik schrok en dacht ´straks varen we er overheen!´. Daarna kwam er nog 1 en op hetzelfde ogenblik zagen we 3 dolfijnen met ons mee zwemmen. Met het grootste gemak een paar slagen maken en door het water suizen. Ik had even het idee dat 1 van de 3 een kleintje was. Het ging razendsnel en je wist niet waar je moest kijken om te zien waar ze weer opdoken want het ging van links naar rechts en weer terug. Wat een snelheid! Flapperend met de staartvin, gekromde rug en met de neus het water weer in duikend. Fantastisch en emotioneel om te zien! Je krijgt echt het gevoel dat ze met je aan het spelen zijn. Je willen laten zien dat zij toch veel sneller en beter voor het water gemaakt zijn dan dat ding waar jij inzit. Nou, dit willen we nog wel een paar keer meemaken.

Ondertussen hadden wij onze draai wel gevonden in die ruige zee. Lia iets eerder dan ik. Gelukkig zou de wind niet verder toenemen. Het had toch nog even windkracht 6 aangetikt en het zou, merkten we uiteindelijk, gaan draaien naar noordwest dan wel westnoordwest. Hierdoor konden we een beter bezeilde koers gaan varen en zonder te laveren uitkomen waar we wilden: Dartmouth.  

Eerst wilden we eigenlijk naar Torquay of Brixham. Dat ging gewoon vanwege de windrichting. Van mensen die in Weymouth naast ons lagen en al eerder in Dartmouth waren geweest hoorden we dat die plaats veel leuker was. En naar Torquay of Brixham kun je vandaar uit ook met de bus.

’s-Avonds zo ongeveer om een uur of half 10 kwamen we net voor het donker River Dart opvaren en bij Dartmouth aan. Overweldigend wat een entree tussen die heuvels. Aan weerszijden huizen tegen de hellingen en overal boten aan moorings. We pikten we een lege mooring en gingen eindelijk eten! Wat smaakte dat lekker …..

Geen internet, bijzondere figuren, eerbied en gewoon verder gaan.

We zijn van Cowes, Isle of Wight naar een riviermonding gevaren, Newtown River Creek. Tijdens ontdekkingstochten door de Noormannen geplunderd maar niet verslagen achtergelaten en later door de Fransen regelmatig  platgebrand omdat het een rijke havenplaats was van de Engelse vijand. Daar zijn we voor anker gegaan en hebben we overnacht. Vorig jaar zijn we daar ook geweest en het is een heel bijzondere en mooie vervallen natuurlijke omgeving. Op de foto is een oudekademuur te zien.

Tja wat is daar nu zo bijzonder aan om over te schrijven. Niks eigenlijk, alleen is dit zo een beetje wat we doen de komende tijd. Ergens naar toe zeilen, liggen, rondkijken en weer verder zeilen. 

Van daaruit zijn we naar Yarmouth gezeild, een leuke haven waar de ferry zo ongeveer de jachthaven in komt varen. Hier zijn we maar 1 dag/nacht gebleven omdat we vorig jaar hier ook al zijn geweest. Maar we moesten ook diesel tanken en van vorig jaar wist ik dat dat hier prima ging. Interessant? Dat is rode diesel en in Nederland is daar altijd discussie over. Waarschijnlijk is deze tank wel weer leeg voordat we terug zijn en zullen we nog wel een paar keer,  weet ik veel wat voor kleur diesel getankt hebben. Er liggen ook folders hoe men in de verschillende Europese landen hierop belastingtechnisch reageert. Waarbij men in Engeland vindt dat ze daar in Europa maar moeilijk doen. Vanaf het moment dat we Cowes verlaten hadden, hebben we ook geen internet meer. Dus even niet het blog bijwerken en hopen dat in een volgende plaats te kunnen oppikken.

Van Yarmouth een mooie tocht via het Needles Channel naar Poole. Eindelijk The Needles met eigen ogen. Het is echt indrukwekkend. En ook dat verdwijnt dan weer langzaam uit het oog in de heiige nevel van het zeewater.

Poole is ehh tja het viel ons een beetje tegen maar dat komt ook waarschijnlijk omdat we niet zo goed wisten waar we naar toe moesten om aan te gaan leggen. Aan de andere kant er zijn zo onwaarschijnlijk veel mooie plekjes dat eentje minder niet zo erg is. Wel kregen we van een vriendelijke Engelsman een mooi mooring aangewezen. Die was van een vriend van hem die er toch niet was. Lagen we mooi bij een eilandje midden in het vaargebeid. Als de harbourmaster iets zou vragen dan konden we zeggen dat hij het gezegd had. Nou mooi toch weer. De volgende dag vertrokken we weer, richting Weymouth.

Op 10 juni zijn we in Weymouth aangekomen. Een typisch Engels plaatsje dat zijn gloriejaren ver achter zich heeft liggen. Heel ver zelfs. Waarover je in de toeristenfolders een mooi verhaaltje leest en waar je dagen naar op zoek blijft, omdat je het toch wel wilt vinden. Je bent benieuwd waar die schrijvers zo over roemen. Om er dan achter te komen dat de schrijvers waarschijnlijk te lang in de pub hebben gehangen om nog echt onbevooroordeeld te kunnen vertellen over die glorierijke jaren, die zijzelf nooit hebben meegemaakt. In ieder geval we hebben die toeristische aantrekkelijke bijzondere geschiedkundige spots waar deze plaats zijn roem aan te danken heeft niet gevonden.

Ondertussen fietsen wij dus gewoon rond en komen allerlei gezellige Engelse mensen tegen die alle tijd nemen om te vertellen waar je naar toe moet en waar zij vandaan zijn gekomen. Aan de groeven in hun oude getaande gezichten te zien komen zij wel uit die glorierijke jaren. 

Ook komen we allerlei andere Engelse eigenaardigheden tegen die veel leuker zijn. Een oude treinbaan, wordt niet meer gebruikt dus maken we er een wandel/fietspad van waar druk gebruik van wordt gemaakt. Die rechte treinbaan ligt er toch. Een oude fort met een mooi parkje erbij en hup we gaan lekker liggen en van het magere zonnetje genieten. Doen al die andere mensen hier ook, dus het zal wel de gewoonte zijn. Zij hebben waarschijnlijk niet in de gaten dat wij hun verstaan of ze vinden het niet erg, maar de meest uiteenlopende gespreken zijn er te volgen. Volgens mij hebben zij hier echt wel in de gaten hoe je van het leven kunt genieten. Ze besteden in ieder geval niet te veel tijd aan hun huis of aan hun uiterlijk of waar dan ook wel aan maar ze gaan gewoon lekker in een parkje liggen en kletsen wat raak. Daarna naar de pub en als ze die verlaten hebben, hebben ze toch niet meer in de gaten dat hun huis of uiterlijk een opknapbeurt zou kunnen gebruiken.

Ik vind het toch wel opvallend dat men hier veel buiten de deur eet en drinkt. In de pub halen ze hun biertje (wat hier natuurlijk hele vazen zijn) en dan gewoon buiten op straat opdrinken. Dus, zo rond een uur of 5 vind je hier hele drommen mensen buiten op straat in de buurt van een pub. Nu heb je hier om de 5 meter een pub dus is het best druk op straat. De meest uitzonderlijke uitdossingen en gedragingen zie je hier.

Jammer genoeg hebben we geen internetverbinding of je moet daarvoor weer de pub in. Nou is dat niet erg, maar om daar nu te gaan zitten met je laptop, gaat me te ver. Voor de verbindingen wel mooi een speciale antenne boven in de mast gezet, maar dan moet er wel ergens een open verbinding zijn waar we op mee kunnen liften. Op andere plekken is dat wel gelukt. Op zo`n moment merk je dat je het zo normaal vindt om Wi-Fi te hebben, dat als dat er niet is je lichtelijk geïrriteerd raakt. Terwijl je eigenlijk je schouders op zou moeten halen en denken ‘dan maar een volgende keer’. Hierdoor besef je dat je nog niet helemaal in de relaxmodus staat. Dus gewoon onze belevenissen in een Word document schrijven en later op de blog zetten.

Er komt er een fanfare voorbij gewandeld, want er is iets te herdenken. Dat stond wel in die folder. Men gaat er prat op dat het bijvoorbeeld een paar dagen geleden 18 juni was. Klopt, dat was het bij ons ook. Maar hier was het 200 jaar geleden dat men vanuit Weymouth meegevochten heeft in Waterloo.

Maar goed, langs de kant bij de fanfare veel oud-strijders en dan hoor je de ene scheef van de medailles naar links overhellende veteraan, maar toch stram op plaats rust aan de andere nog net rechtstaande veteraan vragen in welke oorlogen hij allemaal heeft gevochten. Dan hoor je een naam als El Allamein en nog meer andere plaatsnamen en landen die je niet bekend voorkomen. Dat leeft hier dus heel intens. Iedereen is stil of is respectvol tijdens het gebeuren. Zo zie je hier verschillende kraampjes over een bepaalde oorlog uit het verleden of verder weg in het verleden dus de geschiedenis waar aandacht aan wordt besteed. Waarvan nog steeds deelnemers van in leven zijn en die geëerd kunnen worden. Of overleden zijn en waarvan de nabestaanden trots zijn dat een van hun voorouders daarbij betrokken is geweest.

Dus reden tot herdenken, kijken naar wat er voorbij trekt en daarna als alles voorbij is gaat men weer naar de pub, met medailles en al.

Gelukkig gaat de Engelse geschiedenis heel ver terug en zijn er dus heel veel momenten om te herdenken en is er voor iedereen wel iets interessants.

Ondertussen zitten we lekker in de kuip, is er overal wat te zien en varen er twee mooie overnaads met koperen spijkers beslagen roeibootjes constant heen en weer om mensen over te zetten. 100 meter verderop is een brug.

O ja, de reddingsboot die hier aan de overkant ligt en ten opzichte van de Nederlandse uitvoeringen 3 keer zo groot is, doet ook een  uitstapje uitruk. Een harde sirene galmt door de haven en iedereen schiet overeind. Wat een lawaai en iedereen snelt naar de kant. Het resultaat is wel de ruimte om uit te varen.

  

Hier liggen we nu ondertussen 3 dagen en eigenlijk wilde we vandaag,  zondag, 21 juni wel weer weg. Gisteren was een mooiere zeildag geweest. Maar ja toen hadden we nog geen zin en wilden nog door de omgeving fietsen.

Nu op zondag is de wind uit de verkeerde hoek, dat wisten we gisteren ook al hoor. De vooruitzichten zijn redelijk lang van tevoren bekend en worden goed bijgehouden. 

Met tegenwind zeilen is nog niemand gelukt en zou ons zeker ook niet gaan lukken, gaan we zelfs niet uitproberen. Je moet hier om Portland Bill heen, een vaargebied waar veel wrakken liggen, ook historische wrakken. Dat is niet omdat het nu bepaald een rustig vaarwatertje is. Dus je moet het moment goed uitrekenen om daar te zijn. Dan dus om die rotspunt heen en op naar Torquay, een behoorlijk grote baai van ongeveer 35 mijl oversteken. 

Vandaag, zondag,  zouden we na die Bill dus wind tegen hebben, in dit geval uit het westen en die kant moesten we dus ook op. Maandag is de verwachting dat de wind in de middag vanuit het westen of zuidwesten naar het noorden gaat draaien, windkracht 4 a 5 en misschien een beetje regen. Dus mooi voor ons om halve wind, vanaf Portland Bill naar Torquay te zeilen.Van regen is nog nooit iemand gesmolten. Het mooie zou zijn om eerst vanuit Weymouth met westenwind, dus ook weer halve wind richting Portland Bill te kunnen zeilen. Dus als je het zo schrijft een makkie….. Later daarover mee.

Het vergeten verslag van Nieuwpoort naar Dover dat Eastbourne werd.

Op zondag 7 juni 2015 om 05.00 uur gingen met het tij mee vanuit Nieuwpoort naar Dover. De vooruitzichten waren mooi maar koud. Dat kon ons niet deren want wij hebben zeiljassen die tot over onze oren dicht kunnen. Daarmee houden wij de kou buiten (en ook het zicht. Dat is dan weer minder want dan zie je niet waar je zeilt). De kou trotserend keken we zo af en toe over de rand van onze jassen heen en zagen de Belgische kust aan ons voorbij trekken. Het was prachtig zeilweer geworden en tussen de zandbanken door laverend kwamen we bij Duinkerken uit.

Geen mooie kustlijn maar wel imposant met de zware industrie van hoogovens waarvan de hoge schoorstenen aan het zicht werden onttrokken door zware witte stoomwolken. Die werden veroorzaakt door het water dat op het gloeiend hete ijzer wordt gestort om dit te koelen. Als dat opgetrokken is zie je grote hete vuren oplaaien die het ijzererts tot staal omvormt.

Daarna gingen we verder de zee op richting Dover. Het is altijd mooi om te zien hoe in de verte de witte krijtrotsen opdoemen. Afhankelijk van hoe het weer zich zou ontwikkelen en de snelheid die we voeren hadden we het plan om naar Eastbourne door te varen als alles meezat. We hadden alle tijd aan ons zelf en hoefde niet om half 6 aan de prak te zitten. Dat mocht ook later worden en we hadden toch onze eigen keuken bij ons. We konden dus ook gewoon onderweg ergens lekker eten, toch???

Wel moet je, om aan de andere kant van het Kanaal te komen het verkeersscheidingssysteem (TSS) oversteken. Het scheepvaartverkeer door het Kanaal wordt door Dover Port Control geregeld. Het oversteken van het TSS moet in een haakse lijn gebeuren. ( de dikke rode lijn) Voor ons betekende dat op dat moment een koers van 310 graden volgen. Door het tij en de wind werden we mooi schuinweg richting Eastbourne verzet, zoals op de foto te zien is. ( het dunne rode lijntje met de tijdstippen erbij) 

Dover is leuk voor de eerste keer, de tweede keer kan ook nog maar daarna heb je het wel gezien. Onvoorstelbaar die constante stroom van ferry’s die in- en uitvaren. Hun lading aan vracht uitbraken en het verkeer dat rondom de jachthaven rijdt. Een grote geoliede machine waar je als plezierbootje gewoon tussendoor mag varen, als je maar oplet en je even aanmeldt bij Dover Port Control. Ze staan je super vriendelijk te woord.

De jachthaven ligt in een kom met daaromheen een rondweg die van en naar de Ferry-terminal gaat. Dit gaat dag en nacht door onder hel verlichtende lampen waardoor er in de omgeving nauwelijks verschil in dag en nacht bestaat. Daarom kun je de jachthaven van Dover missen als kiespijn. Natuurlijk niet als het slecht weer is en je blij bent ergens naar binnen te kunnen varen. Zoals vorig jaar september toen we ineens door de mist geen hand meer voor ogen zagen en Lia voor op de boot de kade muur al zag, terwijl ik achter in de kuip, dus zo`n 10 meter terug, haar niet zag staan, laat staan een kademuur. Gelukkig hoorden we wel de zware hoorn die de ingang aangeeft. Op de kaartplotter zagen we gelukkig de havenhoofden wel. Gelukkig hebben we AIS, radar en een kaartplotter!

Maar nu lieten we Dover dus rechts liggen en voeren we richting Eastbourne. Tot nu toe hadden we steeds de stroom mee gehad. Gratis en voor niks. Dat ging dus lekker snel! Omgekeerd heb je plekken waar het zo hard stroomt dat je daar niet moet zijn met tegenstroom omdat je dan zowat stilligt. Het mooie om van Dover richting Eastbourne te varen is dat je ongeveer ter hoogte van Dungeness een keerpunt hebt in de eb- en vloedstroom in het Engelse Kanaal. Als je dus op het juiste moment daar bent, profiteer je nogmaals van een meegaand tij. En het geluk was aan onze kant!

Nu heeft Duinkerken een mooie door industriële hoogovens gevormde kustlijn met iets verder op richting Graveline een batterij kerncentrales, maar Dungeness kan er ook wat van. Pal aan het strand staat daar een immens lelijke kerncentrale. Het lijkt erop dat er ook mensen zijn die zich daar niet aan storen, want zij liggen gewoon op het strand. Het weer was ondertussen ook iets aangenamer geworden, maar om daarmee dan meteen op het strand te gaan liggen is ook overdreven. Wij zaten nog steeds in onze zeilpakken dik ingepakt. 

Toen wij vroeg in de avond in Eastbourne aankwamen was het ondertussen bijna 19.00 uur Engelse tijd (een uur vroeger dan in Nederland). Via de marifoon deden we aan het havenkantoor het verzoek om binnen te komen en de sluisdeuren gingen open. Hier zijn dus die meedrijvende steigers waar ik in het verhaaltje over de reis van Eastbourne naar Cowes heb geschreven en zoals in het bijgevoegde filmpje te zien is. 

Heel vriendelijke en gastvrije havenmensen en een mooi plekje in een box. Achteraf gezien hadden we nog niet echt de rust in ons lijf. Daarnaast waren de weersvooruitzichten ook niet geweldig en om hier verwaaid te liggen was niet zo aantrekkelijk. We kenden deze haven en omgeving al van vorige vakanties en wilden we gewoon verder. 
Dus de volgende dag verder richting Brighton. Goed, de haven uitvaren was behoorlijk heftig, maar ging goed en de tocht naar Brighton was helemaal cool. Daarover was al geschreven. 

Eastbourne to Yarmouth en het drukke leven van het zeevolk

Waar halen we de tijd vandaan om stukjes te schrijven. De wil is er wel en de verhalen ook. Gelukkig hoeven we niet in de zon te gaan liggen om bruin te worden. De kleur krijgen we wel van de roest door het opspattende water. Bleek blijven we van de rillingen van het koude weer. Gelukkig kan de koelkast op laag blijven staan, want er komt meer kou van buiten de koelkast in dan dat de compressor op moet leveren. Ook dat zo heeft weer zo zijn voordeel want dat verbruikt minder stroom. De wind houdt ons ook bezig. En zo rommelen we de dag een beetje door. Nou niet verkeerd hoor. Ik wist het wel, ik had gewoon piraat moet worden en hoe we nu leven is, zoals de Engelsen zeggen, ‘the next best thing!!’

Eastbourne is een moderne mooie haven maar na een paar dagen wil je daar wel weer weg. De wind bleef behoorlijk stevig vanuit noord oost/oost komen en het tij stond de goede kant op richting Brighton, onze volgende bestemming. Wat het tij betreft; dat kan ook niet anders dan de goede kant op gaan, want dat keert gewoon zo’n 180° om de 6 uur, dus als je maar lang genoeg wacht gaat het vanzelf de goede kant op. Dat is een zekere factor. Maar die wind en de vooruitzichten bleven gewoon 5 à 6 bft. Nu is naar Brighton maar een kleine 20 mijl en daar naar binnen varen gaat bijna bij alle windrichtingen zonder problemen. En die stond nu voor die haven uit de goede windhoek. De zon was magertjes en kon alleen maar meer worden. We besloten dan ook om op maandag 8 juni de sluis van 11.30 uur te nemen. Het mooie van Engelse sluizen is dat er aan de zijkanten steigers liggen die mee omhoog of omlaag gaan. Ook wel makkelijk want een 4 meter hoog hangende steiger als je met eb binnenkomt varen is ongemakkelijk. Het is dus makkelijk vastleggen. 
  

Om de een of andere reden is dat toch iets psychologisch. In Nederland heb je gaten in de sluismuur met ogen, ringen of een soort bolder waar je je landvast omheen legt. Maar die muur waar je op aanvaart is toch wel heel erg van beton. Zo'n steiger is dus toch wat prettiger. En er liggen ook al landvasten op dus het is alleen maar een lijntje vastgrijpen, om de kikker heen en je ligt vast. Heel hoffelijk allemaal. Uiteindelijk om 12.00 uur door de sluis en op naar buiten

Ehhhh, beetje veel wind en steile golven van zo’n 3 meter hoog rolden recht de havenkom in. Daar hadden we effe niet op gerekend! Dus, de motor wat harder en gaan! Na flink wat golven over ons heen waren we heelhuids buiten. Ik heb met de action cam op timelaps geprobeerd om het op te nemen, maar jammer genoeg komt het begin van onze tocht niet goed over. Kijk zelf maar.

Daarna halve wind met alleen de fok op en richting Beachy Head. 

Wat was het prachtig zeilweer! Wel een behoorlijk onstuimige zee tot Beachy Head, maar daarna goed te doen. Wat een groot verschil met het uitvaren! Je kijkt nog eens achterom en daarna de blik op de horizon en verder. Een mooie tocht naar Brighton en het binnenvaren was een eitje.

De box invaren was weer even een ander verhaal maar na de 2e poging lagen we netjes aan de steiger. Het leek wel of het in de haven harder waaide dan daarbuiten. Dat zorgde ervoor dat we toch wel even op ons hoofd krabde toen we na een paar dagen weer verder wilden richting Isle of Wight; Cowes.

Maar eerst hadden we een paar leuke dagen in Brighton.

Engeland is leuk, een groot open lucht museum en de meest wonderbaarlijke figuren lopen hier rond. Je vraagt je af of het figuranten zijn, je takelt jezelf toch niet echt zo toe in real live?? Alles kan en mag en niemand kijkt verbaasd. Nou ja wij dan nog wel. Het went snel en dat is jammer, want het blijft leuk om je vrolijk te verbazen. De sfeer is hier relaxt en daar waar je een parkje ziet, zitten of liggen mensen te zonnen (als die er is) of te in groepjes kletsen en er spelen straatmuzikanten. 

En ben je de weg kwijt, dan is er altijd wel iemand die vraagt of hij of zij je kan helpen. Was ook wel handig want je waaide gewoon van de straat af en dat is het prettig als iemand je weer op weg helpt. 

Wel heel apart dat het weer zich zo gedraagt. Het ziet er dan ook niet naar uit dat er een standvastige verbetering in komt. De ene dag een prima temperatuur en de volgende dag is het hartstikke fris. Wel zo af en toe ruimte in de windvoorspellingen om verder te gaan. Een paar dagen in Brighton is net als in Eastbourne wel weer genoeg.

Op donderdag, 11 juni, was de weersverwachting goed om naar Cowes op Isle of Wight te vertrekken. Maar toch nog wat twijfel dus eerst om 07.00 uur de nieuwe weerberichten van de Met Office en Zilt bekeken. Het waaide hard in de haven. 24 knopen stond er af en toe op de teller. Nog wat discussie en na een goed ontbijt, want op een lege maag varen is echt niet prettig, op naar Cowes. Om 08.45 uur de haven uit en na een rustige tocht, hoe is het mogelijk na die stormen in de haven van Brighton, kwamen we om 18.30 uur aan.

Volgens mij doen de mensen hier alles in 2 uur waar wij maar 1 uur voor krijgen. Alles hier heeft te maken met water, zeilen, wedstrijden, cursussen om te leren zeilen of nog beter te worden en grote klassieke zeilschepen in ere houden. We hoorden dat er dit weekend ook het Isle of Wight Festival was, een van de grootste openlucht festivals van Engeland en dat er veel bekende artiesten zouden optreden. Was jammer genoeg al uitverkocht. Gelukkig zijn er nog veel andere leuke dingen te doen.

Er voer ook regelmatig een politieboot over de Medina heen en weer. ’s-Avonds was er in het donker ineens heel veel actie op het water met snel heen en weer varende en schreeuwende politie. Even later een helikopter die wel heel laag en langzaam over kwam vliegen en met zoeklichten het water afspeurde. Wat een kabaal. Blijft cool om zo’n ding heen en weer te zien gaan en te horen.

Tja, wat doe je nou zoal de hele dag?? Beetje van alles. Zorgen dat de watertank gevuld blijft, dat de koffie opraakt, zodat je weer naar de winkel mag om boodschappen te doen. Als je dan toch door Cowes loopt, kijk je een beetje rond, maakt een praatje met iemand die tegen je aan begint te kletsen en nieuwsgierig is waarom je daar loopt. Je gaat naar de bakker want ja, zolang het kan koop je gewoon brood en bak je het niet zelf. Alhoewel, ze moeten hier in Engeland nog wel leren wat brood bakken is, want een gebakken hap spons is volgens mij lekkerder.

Nog een leuke tocht per bus naar Ryde en Bembridge gemaakt en een mooie lange wandeling langs de zee. 

Lekker geluncht in een klein restaurantje met uitzicht op de Solent. Wat een fijne sfeer hangt er hier!

Maar goed, de tijd vliegt en we zijn al 2 weken onderweg. Beetje boekje lezen, de boot in de was zetten want ja je moet iets doen met je vrije tijd. Deze blog bijhouden. Er zijn ook nog wat gebruiksaanwijzingen van onze apparatuur die je nog eens verder wilt uitpluizen. En oh ja, de (af)was moet ook nog wel eens gedaan worden, dus het is net het echte leven, maar dan zonder druk!! Op 14 juni vertrokken we richting Newtown River, Je kunt daar kun je fantastisch ankeren in het prachtige natuurgebied. De volgende dag, 15 juni, anker op en naar Yarmouth.

Onze eerste zeedag.

Vrijdag, 5 juni 2015, liep om half 6 de wekker af. De vorige avond waren we al aan de buitenkant van de Roompotsluis tegen de wachtsteiger gaan liggen. We waren niet de enige met dat idee, er lagen nog 5 andere zeilboten. Allemaal wachtend op de goede stroomrichting.

We vertrokken richting Nieuwpoort, België. Mooi fris weer zo om 6 uur en de verwachting was dat het een zonnige, warme dag zou worden. Er was ook onweer voorspelt in de middag en daar hadden we natuurlijk geen zin in. We wilden dus voor die tijd in Nieuwpoort zijn. Om toch een bepaalde snelheid te houden, hadden we in het begin nog even de motor erbij. Toen de wind toenam kon die gelukkig uit en hadden we een mooie snelheid, ook omdat de stroom steeds meer toenam.

Ondertussen was het goed opletten. Dit vaargebied is behoorlijk druk vanwege aanlooproutes naar de Westerschelde en Zeebrugge. Sonore zware motorgeluiden van zeeschepen om ons heen die we nog niet konden zien of alleen in de schimmige verte. Natuurlijk was op de AIS al wel het scheepvaartverkeer zichtbaar; zie het kaartje. De beroepsschepen hebben een behoorlijke snelheid en zijn bij je voor je het weet!

We gebruiken de stuurautomaat en controleren regelmatig het stroomverbruik om ook daar gevoel mee te krijgen. De windgenerator draait lekker en de zon komt er steeds meer bij, waardoor het stroomverbruik steeds meer gecompenseerd wordt. Dat is nog wel een puntje waar op gelet moet worden. De kunst is om de beschikbare stroom zo efficiënt mogelijk te gebruiken en dat de groene stroomvoorzieningen (windgenerator en zonnepanelen) in de benodigde hoeveelheid voorzien, zodat we niet zonder komen te zitten. 

Zondag richting Dover .....

De vertrekkersdag waarop we niet vertrokken.

Vroeg op want vandaag is de dag van het ‘tot ziens zeggen’ tegen iedereen die de laatste tijd met ons heeft meegeleefd. Gisteren nog prachtig weer en de nieuwe windgenerator gemonteerd en vandaag bar en boos; windkracht 7 à 8 bft en regen! Van dit weer lusten zelf de honden geen brood. Zoals het er naar uitziet vertrekken we dus niet vandaag. Maar dat wisten de uitzwaaiers nog niet. De stemming was wat gespannen en tegelijkertijd opperbest. Leuk dat Hans, Marja en Willemijn er al iets eerder waren. Weer effe lekker lachen met elkaar onder het genot van een kop koffie. En wat een leuke cadeaus kregen we! Voor ieder een shirtje en windstopper met de naam en het logo van onze boot er op.

Even voor half 11 waren we in de kantine van het verenigingsgebouw. De eerste gasten druppelden binnen en even later werd het steeds drukker. Op een gegeven moment was het besef van tijd weg. Overal mensen die met elkaar aan het praten waren. Koffie inschenken, halve gesprekken voeren, weer iemand anders, weer zoenen (nooit verkeerd), Lia die ook met mensen in gesprek was en onze zoons met vrouwen en kleinkinderen die er tussen door liepen. Wat een fijne, warme sfeer hing er! Was ook best emotioneel allemaal. Er werden er foto’s gemaakt en ineens was het bijna half 1.

Voordat ik het wist stond ik op een stoel voor een afscheids- en bedankwoord en werd er een groepsfoto gemaakt. Of was het eerst de foto en dat ik daarna wat ging zeggen. Maakt niet uit. Maar de boodschap was wel dat we vandaag niet zouden uitvaren, want het was te slecht weer. Desalniettemin was dit toch onze vertrekkersdag! We willen iedereen die is geweest hartelijk bedanken voor de leuke cadeau’s en voor dit heel bijzondere moment van de start van onze reis. Het zijn die kleine dingen die er toe doen!

We kijken we terug op een fantastische vertrekkersdag!

Wonen, inruimen en nog steeds klussen.

Dan was het uiteindelijk zo ver, laatste dag werken, laatste weekend thuis en maandagmiddag 25 mei trokken we definitief de voordeur achter ons dicht. 

Op naar het nieuwe leven van "Vertrekkers" zoals dat in zeiltermen heet. Drie autoladingen vol met van alles en nog wat, tassen, zakken, dozen en vooral niet vergeten natuurlijk mijn HENGELS en doos met flubbers. Wat zeilen en niet vissen is volgens Danny geen optie...... Waar laten we dat allemaal??!! 

Maar goed, we nog een hele week om dat netjes een plek te geven en zeevast te zetten.

Die week is best nog druk geweest met nog wat kleine aanpassinkjes. En naar later bleek, ook nog wel een grote aanpassing.

Een beddenplank in de voorhut doorgezaagd om beter bij een ruimte daaronder te kunnen komen. Een spanband in de achterhut geschroefd om alles zeevast te sjorren. Bedenken waar het handig is om dit of dat op te bergen en dan naderhand ook terug te vinden is. Dus ook maar even een lijstje daarover maken. En niet vergeten om tussen de bedrijven door ook nog genieten hè!!

Ondertussen hoorden we dat de windgenerator, die stroom op moet wekken, een toch wel heel raar geluid begon te maken. Het leek wel een versleten grasmaaier, nou weet ik niet wat voor geluid die maakt, maar dit klonk in ieder geval niet goed. Na veel heen en weer gebel en informatie verzameld toch maar besloten een nieuwe te kopen. Deze zou absoluut heel weinig geluid maken en wat je zou horen: alleen de wind. Alles moest alleen nog wel even uit Engeland komen, ingebouwd worden en op de paal achter op het dek gezet. Dan is een week dus ineens heel kort. Soms was het ook nog even rotweer tussendoor en voor deze klus had ik graag wel droog weer. Tijdens de telefoongesprekken met de verkoper van de nieuwe windgenerator (Eclectic D400) bleek deze heer eigenaar te zijn van African Cats. Hij had voor ons nog wel wat andere spullen die we konden lenen. Komt over 15 maanden wel weer terug zei hij. Zo zie je maar weer; zeilers helpen elkaar waar nodig is.

We hadden tijdens de servicebeurt aan de boot een extra antenne op de mast laten zetten. Een wifiversterker en deze moest ook nog gaan communiceren met de laptob, inderdaad met een B want het was echt tobben zeg. Gelukkig was de leverancier hulpvaardig en uiteindelijk werkte het. Hier kom je dus zelf niet achter of je moet wel heel veel verstand van computers hebben.

Vrijdagochtend vroeg het telefoontje dat de windgenerator was binnengekomen en op naar Amstelveen. Na een paar koppen koffie en verhalen over zeilreizen en catamarans en groene stroom met een stapel zeekaarten en natuurlijk windgenerator terug naar huis, eeeehhhh boot. Zaterdagochtend vroeg aan de slag met buurman Kees. Het inbouwen van het elektrische systeem onderdeks en de windgenerator weer boven op de paal. Mooi weer en een leuke klus maakt veel goed. Trouwens, het is hartstikke fijn werken met Kees! En twee weten er dan toch nog meer dan een!

Het is een prachtig apparaat! Het maakt een geluid alsof je op een Caribisch strand ligt en de wind door de bosjes hoort waaien. Of is dat geen geluid maar een beleving? Mooier compliment is er volgens mij niet voor een dag klussen. 

Hullu Poro ophalen.

Zaterdag 23 mei, Lia haar verjaardag en dus weer een jaar ouder. Je zou het niet zeggen en volgens ons enige nichtje in de familie. Na een leuke ochtend verjaardagsvisite met koffie en gebak moesten we ook nog die dag onze boot, die een onderhoudsbeurt had gekregen, ophalen in Bruinisse. Beetje proppen met de tijd dus. Mijn ouders brachten ons daar naar toe. Dus met onze eigen auto en hun auto  volgeladen via de jachthaven in Hellevoetsluis om daar onze auto achter te laten en vervolgens naar Bruinisse.

Daar lag Hullu Poro mooi opgetuigd en geserviced aan de hammerhead te wachten. Trouwens de rekening ook. Maar dat is allemaal voor het goede doel. Pfff.  Alles uit de auto van mijn ouders geladen en zij weer op weg naar huis. Maar waar laten we die zooi???

De volgende dag konden we lekker vroeg door de Grevelingensluis naar de Krammersluis richting het Volkerak. Altijd leuk om op het Volkerak te varen met al die binnenvaartschepen om je heen. Bij Willemstad door de Volkeraksluis en linksaf onder de Haringvlietbrug door het Haringvliet op richting onze box. Die nacht zouden we voor de laatste keer thuis slapen en vanaf maandag 25 mei voor zo’n 14 maanden op de boot wonen.