Wat is de vierde overtreffende trap van zwaar of te wel onze Atlantische oversteek.

Maandag 21 december 2015 om 10.00 uur lokale tijd Mindelo Cabo Verde en 11.00 uur UTC zijn wij begonnen aan de “Atlantische Oversteek” naar Bridgetown Barbados. 2000 en een beetje mijlen. Uiteindelijk hebben we 2018 mijl gezeild.

Een moment waar we uiteindelijk toch wel naar uitgekeken hebben. Alle voorgaande stukken en stukjes die we gevaren hebben waren de opstap voor deze oversteek.

We hadden er zin in en in de afgelopen dagen hadden we via de SSB radio contact met boten die onderweg waren en zouden dat de komende tijd blijven doen.

Net na ons zou de Beau, Lena en een Engelse boot Delphines ook vertrekken.

De volgende dag ook de Long John Silver, allemaal naar Barbados.

Het enige wat je al van elkaar ziet is misschien een puntje op de AIS-kaart en je hoort elkaar op de Marifoon als je binnen bereik van 20 mijl bent of via die kortegolfradio, de SSB radio.

De Beau

 

                                                             

                                                                  

Als je Mindelo verlaat vaar je tussen twee eilanden door, Sao Vicente en Sao Antao. Hier ontstaat er wat de wind betreft tussen die eilanden een soort tunnel waardoor de wind in kracht toeneemt en daardoor ook de golven.

Echt spectaculair en daar stormden we ook met 30 knopen wind doorheen. Voor de rest van de oversteek hadden we tussen de 15 en 25 knopen wind met soms een uitschieter of even een dip.

Op dat vlak hebben we totaal niet te klagen gehad. Golven die niet hoger werden dan zo’n 3,5 meter en mooi net voor de achterkant van de boot omsloegen en ons soms mee lieten surfen en wel 10 knopen snelheid gaven.

Ons maximale daggemiddelde is 143 mijl geweest en het laagste dat we gescoord hebben was 111 mijl. De heersende winden kwamen uit het oosten en aangezien wij naar het westen voeren, heb je een voordewindse koers.

Dus de zeilen zo ruim mogelijk zetten . We hebben een paar dagen melkmeisje gezeild met genua over bakboord en een bulletalie aan de giek van het grootzeil over stuurboord. Dat stond dan allemaal vast en als er ineens een harde wind met regen, squall, op zou komen zetten moest je als de wiedeweerga aan de gang om alles los te zetten en in te halen. Dat gaf een onrustig gevoel, zeker ’s-nachts. Hierdoor uiteindelijk alleen op de genua verder gezeild en zo toch het record gehaald. Het heeft wel een paar keer een beetje geregend.

De beruchte squalls hebben wij niet gehad. De Delphines die een paar uur achter ons voer weer wel, zo zie je maar hoe een paar uur een verschil kan uitmaken.

 

We gingen uit van een gemiddelde snelheid van 5 a 6 knopen per uur en dat we er zo’n dag of 18 over zouden doen. Er komen ook wel eens windstille periodes voor en dan dobber je maar een beetje in de zinderende hitte van de dag.

De eerste paar dagen heb je nodig om in te slingeren. Als je het zo schrijft klinkt het romantisch maar het is alleen maar dramatisch. Je moet weer wennen aan de golven die van alle kanten komen en aan het slaap- en rustmoment dat je krijgt.

Om de 3 uur wordt je ruw gestoord in een mate van slaap of anderszins moment waarin je verkeert en dat je lichtelijk van de wereld bent.

Het is jouw beurt om weer wacht te houden. Je voelt je maag knorren maar hebt totaal geen puf of zin om iets te eten klaar te maken. Maar je zal wel moeten want je moet wel je krachten houden. Nou, dat houdt een paar dagen aan en daarna kom je in een gemoedstoestand dat je alles lekker vindt of ook weer niet en dat je wel redelijk slaapt. Dan gaat het echte genieten van start, nou echt niet, maar wel met vlagen en dan sta je versteld hoe mooi het is. Dat geeft hoop.

De nachten zijn mooi, we hadden opkomende maan toen we vertrokken en na een paar dagen was die vol. Mooie heldere nachten als de maan opgekomen was, diep donker zwart met sterren in de periode daarvoor. Dan zag je niks en hoorde je alleen het ruisen van de golven en vliegende vissen die tegen de buiskap aanvlogen en op het dek belandden of zij die gelukkiger waren met een plons weer in zee. De volgende dag zag je ze op dek liggen, sommige wel 15 cm lang maar ook kleintjes van 1 cm met van die hele kleine vleugeltjes. Overdag zag je hele scholen vliegende vissen over het water scheren en sommige vliegen ook nog best ver.

Overdag is het best heet, zeker in de boot en als het jouw rustmoment is dan is het zo ongeveer 30 graden en voel je je meer een gesmoorde vis. Maar alles went en op een gegeven moment ben je gewoon blij dat je weer even mag gaan liggen. In de kajuit is een bank omgebouwd tot bed met een zeiltje aan de zijkant dat ervoor zorgt dat je er niet uitslingert. Na een paar dagen durvende we het dakluik van de kajuit open te zetten om wat warmte te laten ontsnappen. Een vliegende vis maakte daarvan dankbaar gebruik om ook als een gesmoorde vis zijn leven te beëindigen en pontificaal in het bed te belanden.

Op 2^e kerstdag kwamen we ook nog een Nederlands vrachtschip, “Stadiongracht” tegen die mooi tussen ons en de Beau doorvoer. We hadden even marifooncontact en hij verlegde de koers wel voor ons om tussen ons door te varen. Mooie foto‘s gemaakt die we naar de stuurman hebben opgestuurd. Leuke momenten zijn dit in het eindeloze.

De zin om te eten ging op en af, soms hadden we lekker gebakken aardappelen met spekkies en tomatensalade, soms witte bonen in tomaten saus of chili con carne of nasi of pannenkoeken met gemberjam. Soms hadden we gewoon geen trek en stond alles tegen.

De soort maaltijd was wel afhankelijk van hoe de golven ons heen en weer schudden. Nu hebben we een cardanisch opgehangen 2 pits kooktoestel. Dat is mooi om de pannen met de golven mee te laten bewegen en zeker te weten dat de soep of iets dergelijks niet tegen het plafond van de kajuit belandt. Maar het zorgt en niet voor dat jezelf ook lekker meebeweegt en soms hang je dus horizontaal ten opzichte van het fornuis.

Uiteindelijk kom je steeds dichter bij de helft van de trip en daarna ga je dus aftellen. Dat is zo’n gelukzalig moment en zeker als je dan weer daarna ineens land in zicht krijgt.

Dat is best emotioneel en dan besef je, dat je ondanks het brakke gevoel dat er eigenlijk wel de hele tijd in je lijf heeft gezeten,  je het gehaald hebt. Nog een paar mijl, inklaren bij de officiële instanties en dan een ankerplekje zoeken.

En ineens ben je kiplekker, heb je zin om er op uit te trekken en vraag je je af waar de afgelopen 15 dagen en 6 uur gebleven zijn.

De volgende dag, na een nacht weer gewoon in een normaal bed geslapen te hebben sta je om half 7 in de ochtend bij 23 graden en met een opkomende zonnetje  door de palmbomen heen,  je bijbootje op het voordek op te pompen. Kijk je om je heen en zie je witte stranden en kijk je meer dan 10 meter diep door azuurblauw water met een temperatuur van lauw badwater naar de bodem waar je anker ligt en denk je zwaar????, wat nou zwaar wat nou 4e overtreffende trap van zwaar, dit is genieten!!!!