Sao Vicente; Mindelo, Sao Nicolau; Tarrafal, Ilheu Santa Luzia en heerlijk zeewater

Na de oversteek vanuit de Canarische eilanden laten we Mindelo over ons heenkomen. Weer een heel andere wereld. Het lijkt een mengeling van wat we in Gambia en het Caribisch gebied hebben gezien en dit door elkaar heen.Als je goed luistert hoor je hier en daar Nederlands. In ieder geval word je door sommigen gewoon in het Nederlands aangesproken met een vriendelijke lach en hartelijk welkom. Niks opdringerigs, gewoon even leuk om Nederlands te praten en te vertellen waar ze gewoond hebben of waar nog familie woont in Nederland. In het verkeer gaat alles kris kras door elkaar heen en als je de weg vraagt is het altijd daar die richting uit. Uiteindelijk vind je het ook wel, maar wel met wat omwegen en daardoor heb je ondertussen wel platte p.ten van het lopen en heel wat gezien.

Als je hier aankomt vanuit het buitenland, moet je eerst jezelf registreren bij de politie en douane. Dat is in gebouw bij de commerciële haven. Allemaal kleinschaliger natuurlijk dan de Rotterdamse haven en bij de hoofdingang zie je een heleboel mannen wachten op werk. Het is een soort veiling. Naderhand zien we dat een Maersk containerschip is gearriveerd en dat er personeel wordt gezocht. Op een bord staat het aantal mannen dat men nodig heeft en het loon dat er verdiend kan worden. Als je daarvoor wilt werken meld je je aan.

Het registeren bij politie en douane is in een handomdraai geregeld en gaat eigenlijk wel heel erg snel en gezellig, zo kan het dus ook. Dus we mogen blijven, als we naar een andere eiland willen moeten we weer uitchecken en krijgen we een formulier dat bestemd is voor de maritieme politie op dat andere eiland.

Mindelo is een leuke plaats, in ieder geval datgene wat wij er zo overdag of vroeg in de avond van zien. Natuurlijk zijn er de verhalen over wat er ‘s-avonds en ‘s-nachts gebeurt, maar dat is in iedere plaats, waar je ook komt.

We liggen hier in de jachthaven aan een steiger. Je kunt ook in de baai voor anker gaan, maar wij vinden het leuker om gewoon snel van je boot af te kunnen stappen en Mindelo in te lopen. Andere boten waar we contact mee hebben liggen in de baai of ook aan de steiger. We ontmoeten allerlei andere zeilers met de meest fantastische verhalen. Er is altijd wel iets te repareren. Zo hoef je niet verbaast te zijn om een roerblad op de steiger te zien liggen of dat er een boot in de baai ligt zonder mast. Omdat die er tijdens een oversteek naar de overkant gewoon vanaf gebroken is. Maar goed, de boot ligt wel gewoon in de baai en de zeilers die er bij horen zijn ook nog gewoon ergens anders. Of een boot die van halverwege de oversteek teruggekomen is omdat er een deel van de verstaging gebroken is. Dat zijn berichten waar je niet op zit te wachten.

Gelukkig hebben we met meer boten contact, ook via de SSB radio, die gewoon goede oversteek verhalen hebben. Die vissen vangen en die gewoon heerlijke zeildagen hebben.

Ik was op zoek naar een reinigingsmiddel voor de watermaker en had daarvoor via internet een zaak gevonden in Mindelo. Ik ging op zoek en hoe moeilijk kan dat zijn als je een adres met huisnummer hebt. Behalve als je tijdens het zoeken uit pure wanhoop omdat je het niet kunt vinden, maar gewoon bij een ander bedrijf, dat ook zo ongeveer in die omgeving gevestigd is naar binnen loopt.

Daar vond men het wel gezellig en een leuke afleiding dat ik die vraag had en werd aan alle kanten geholpen. Maar ja, bedrijven willen hier nog wel ineens verdwijnen en straatnamen willen ook nog wel eens veranderen. Dus daar kwamen zij er ook niet uit en het telefoonnummer was constant in gesprek. Dus dat klopte niet helemaal. Als het bedrijf er nog was moest het wel ergens daar in die omgeving zijn. Ja, daar ergens…..

Ik zocht wel in de goede hoek, dus moest het daar nog maar eens navragen. Weer in die goede hoek aangekomen vroeg ik het hier en daar en op een gegeven moment werd ik door een oudere man aangesproken. Hij had gehoord dat ik iets in het Nederlands had gezegd, waarschijnlijk had ik op een vriendelijke manier tegen mijzelf gezegd dat het toch wel waardeloos is dat ik het niet gevonden kreeg en vroeg of hij kon helpen.

Uiteindelijk heb ik half Mindelo met hem gezien, overal navraag gedaan, winkeltjes, bedrijven en zijn auto van binnen gezien en niks gevonden. Wel zijn hele doopceel te horen gekregen, een gezellige halve dag met hem doorgebracht. Ondertussen tijdens het zoeken over zijn 40 jaar werkzaam leven bij de Nedlloyd en zijn reisverhalen te horen gekregen. Hier was hij supertrots op en maakte mij daarmee jaloers; 3 maanden op en daarna weer 3 maanden af de Cabo Verde.  

Een paar dagen later zeilden we in een dagtocht van 45 mijl naar Sao Nicolau. Daar is een mooie ankerbaai bij het plaatsje Tarrafal. Onderweg zeilden we samen op met de “Helena”. Eerst hebben we daarvoor afscheid genomen van de “Vaguebond”, die vertrok naar Barbados.

We hadden graag samen met hen vertrokken, maar wij moeten nog even wachten op nieuwe onderdelen voor de windvaanstuurinrichting. Met veel getoeter hebben we hen uitgeleide gedaan. Gaaf om zo een boot te zien vertrekken het zeegat uit. Dat is het echt, zo tussen het eiland Sao Vicente en San Antao.

Deze tocht zo met de “Helena” was ook weer leuk, onderweg foto’s en filmpjes van elkaar gemaakt.

Het gaat hard en aan het einde van de middag zijn we in Tarrafal.

Als je met je bijbootje naar de kant gaat, komen er van verschillende kanten jonge gastjes aangerend om je te helpen aan land te komen. Ze duikelen over elkaar heen en omdat het zeewater toch lekker warm is plonzen ze met kleren en al aan in het water om je te ontvangen. Ze willen natuurlijk op je bootje passen en hopen op die manier iets extra’s te verdienen. Dit gaat eigenlijk wel op een heel leuke manier en als je duidelijk iemand aanwijst die het vandaag mag doen, is de strijd over, een ander is de volgende dag aan de beurt. Die je de volgende dag niet ziet dus wijs je maar weer iemand anders aan. De anderen helpen trouwens ook wel gewoon mee.

Als je de straat bent uitgelopen is het oppassen op je bijboot wel over, trouwens. Als je terugkomt, zijn ze er ineens weer als de kippen bij. Maar het gaat op zo’n ongedwongen vrolijke manier dat je er eigenlijk alleen maar om kunt lachen. In onze boot lag een schoteldoekje en toen we op een gegeven moment toch eens even van een afstandje stonden te kijken wat er nu allemaal gebeurde waren ze de bijboten aan het poetsen en schoonmaken. Toch mooi dat schoonmaak enthousiasme.

De volgende dag gaan we op zoek naar de maritieme politie en ook hier mogen we weer een paar dagen blijven. Het gaat weer snel en vriendelijk. We checken meteen uit zodat we gewoon weg kunnen wanneer we willen.

Sao Nicolau is een mooi eiland met een kaal en groen gedeelte. De overgang is geleidelijk maar wel zo dat je je afvraagt waarom er mensen wonen in het kale gedeelte. Met een rondrit in het bakje van een Toyota pick-up zien we in twee dagen twee verschillende delen van het eiland.

  

 

Deze boom staat voor het nationale symbool van  Cabo Verde

Maandag 14 december gaan we weer verder en zeilen langs de eilandjes Raso, Branco en uiteindelijk door naar Santa Luzia. Onbewoonde eilandjes waar zelfs Robinson Crusoe voor zou bedanken. Alleen vissers uit de omliggende eilanden als Sao Nicolau en Sao Vicente verblijven er tijdelijk.

Dinsdag 15 december 2015 wakker worden in een ankerbaai bij Santa Luzia, alleen door de naam al zou je willen dat het wakker worden dagen duurt. Je kijkt om je heen en ziet een onbewoond kaal onherbergzaam eiland en een rots die in het water ligt. Daar lig je tussen in, dat weet je al want de vorige dag ben je daar zelf aangekomen en heb je het anker laten vallen. Water zo helder dat je het niet eens ziet en de temperatuur is zalig en zonder dreigementen kom je het water niet meer uit.

Maar goed we moeten toch anker op en om 10 uur zeilen we richting Mindelo, voor de tweede keer. Nu komen we vanuit een andere hoek aanzeilen en op een gegeven moment is er geen wind meer. Zeilen ingerold en op de motor verder, we hebben stroom tegen en gaan maar zo’n 3 a 4 knopen, het zonnetje staat er lekker bij en een klein koel vaarwindje. 

Dan horen we een plons naast de boot en worden we ineens omringd door een grote groep dolfijnen. Ze hebben er zin in en blijven een hele tijd bij ons en om ons heen zwemmen, springen en aandacht vragen. En ineens is het weer afgelopen, dat je je afvraagt waar zijn ze zo snel gebleven. Zo ineens als ze er zijn, zijn ze ook ineens weer weg. Zonder aankondiging, je kijkt nog om je heen of je nog iets ziet, maar het is afgelopen.

Daarna motoren we rustig verder naar Mindelo. Bekend terrein ondertussen. Eerst even tanken want we willen aanstaande vrijdag, 18 december naar Barbados of Union. Het voelt goed, we zijn er klaar voor. Als alles goed gaat tussen de 18 en 21 dagen.

“Kerstmis en Oud en Nieuw op zee”.

Weer een titel voor een liedje, maar ik moet de teksten nog wel even verzinnen.

Toen ik op de steiger bezig was om water te tanken zag ik een boot liggen met een rafelige Israëlische vlag. Die had ik tussen alle vlaggen die ik tot nu toe gezien had nog niet gezien. Even later kwam een jonge meid aanlopen om te vertellen dat wij zo’n mooie boot hebben en dat haar vriend helemaal verliefd is op dit model. Ze dacht dat wij Frans waren maar Nederland was nog leuker. Dat snap ik wel. Zij kwamen vanuit Israël en zij waren met die boot met die rafelige Israëlische vlag zeilend via allerlei landen van de Middellandse Zee en de Canarische eilanden ook onderweg naar de Cariben. Superstoer. Ze was nog op zoek naar een nieuwe vlag.

Daarna zit je te kletsen met 4 jongelui die hier ook net zijn aankomen. Een gesprek gaat dan natuurlijk over bootjes, over hun leven, ons leven en nu even weg van daar waar de wereld door wordt beheerst, zeker bij hen. Heel bijzonder om dit te vergelijken met onze jongeren in Nederland.

Nu nog een paar dagen voorbereiden en dan op weg.