Oversteken naar de Canarische eilanden en wel of niet verder oversteken naar ….

Ondertussen is het al weer 5 december geweest, in heel veel woonkamers in Nederland is Sinterklaas gevierd en is het buiten koud. Wij zitten hier in marina van Mindelo en vonden vanmorgen ook een pakketje in de boot met een gedichtje erbij. Wat een verrassing, van een echte zeilsinterklaas, heerlijke kruidnootjes en een chocoladeletter H, van Hullu Poro natuurlijk of van Heerlijk Lekker Verder gaan, zo’n chocoladeletter.

Ondertussen is het nu op 5 december als ik dit schrijf 21.30 uur en nog 27.5 graden. Wat zalig en met muziek op de achtergrond ergens op de kade en getikker van de regen??? Nou regent het nooit in de Cabo Verde en er is een periode geweest dat het 18 jaar niet geregend heeft.

Het zicht is hier overdag ongeveer 500 meter, door een dichte saharazandstofwolk  en daardoor is alles in de omgeving aan het zicht onttrokken. De muskietennetjes over de dakluiken zijn roestbruin van het zandstof en overal zie je een randje zand op zitten. Dat terwijl het uitzicht hier adembenemend kan zijn, dat is het nu ook door die zandwolk. Schijnt een seizoensinvloed te zijn en trekt wel weer over. Ja, wij trekken ook over maar naar de overkant en ondertussen hebben we niks gezien van de omgeving.

Hebben wij mazzel dat we dit meemaken en van die uitzichten genieten we dan maar van plaatjes die we op Google vinden.

We zijn op woensdag 28 oktober 2015, om 07.45 uur vertrokken uit Agadir, Marokko. Het heeft even geduurd voor er weer woorden waren om op papier te zetten. Zelfs de Canarische eilanden hadden niet de uitwerking op me die ik hier in Mindelo op de Cabo Verde wel voel. Gezelligheid, vrolijke gezichten, humor op straat en zo op het oog hebben de mensen hier plezier in het leven. Alles gaat met een lach en een grap, zo komt het op mij over en ik heb er een goed gevoel bij.

Marokko was een goede bestemming en nu we er al weer een tijdje weg zijn, kan ik wat afstand nemen van alles wat we daar gezien en meegemaakt hebben, hoe je behandeld wordt. De gewone mensen op straat geven je een gastvrij gevoel en je kunt je vrij bewegen. Door de officials heb ik het idee dat je in de luren wordt gelegd en dat zou zijn charmes moeten hebben. Gelukkig zijn er meer positieve ervaringen geweest en die beginnen steeds meer de overhand te krijgen. Straks wil ik nog terug.

  

We zijn dus vanuit Marokko naar Lanzarote gezeild. Daar hadden we heel veel zin in, een kort stukje van 2 dagen, de wind en de golven kwamen uit de goede richting, dus dat beloofde heel veel en dat kregen we ook. Je hebt golven op zee, ja zul je zeggen, das normaal toch? Klopt maar je hebt ook een deining en die kan van heel ver komen en zich daardoor behoorlijk opbouwen. Die deining wordt aangegeven in meters en was zo rond de 3.60 meter. Als je dan dus in het dal zit, heb je een muur water van ongeveer 7 meter voor je… Nu hadden we die dus in de goede richting met de wind mee. Dus rolden we daar schuin tegenop en overheen, heerlijk met halve wind. Vooral als het schemerig werd en steeds donkerder is het heel bijzonder om te zien. De maan die er een zilvergrijze gloed over trekt en dat zo’n muur water die onder je doorglijdt. Dan krijg je echt het gevoel van “Rolling Rolling Rolling we gaan lekker over de golven naar boven en aan de andere kant naar beneden.

Als liedje zou ik er geen hit mee scoren maar soms kan zeilen zo leuk zijn!!!

Zelfs zo leuk dat we toen we zo rond middernacht bij Lanzarote aankwamen we de rem er maar even opgezet hebben om zo net na middernacht aan te komen. Scheelt toch weer 1 dag havengeld en we blijven natuurlijk wel op de kleintjes letten.

Dus aankomsttijd was vrijdag 30 oktober 2015 om 00.15 uur.

De Canarische eilanden zijn prachtig, ieder eiland heeft zijn eigen uitstraling, van ruige natuur en onherbergzaam en kaal, alsof je over de maan rijdt tot heel bosrijk en vruchtbaar. Sinds de afgelopen honderd jaar dat Lia en ik met elkaar omgaan zijn we al eens op Lanzarote, Fuerteventura, Tenerife en Gran Canaria geweest. Dus die kenden we al een beetje, behalve La Gomera, El Hierro en La Palma. De groenere en vruchtbaardere eilanden. Uiteindelijk hebben we nu alleen La Gomera aan het lijstje toegevoegd.

We zijn na Lanzarote op Fuerteventura, Gran Canaria en Tenerife geweest. Hier hebben we een heerlijke tijd gehad. De ene haven was supermodern met toeristische accommodaties en de andere haven was alleen een jachthaven met stijgers in een niet verder ontwikkelde omgeving. Alles had zijn charmes en het voelde als een verademing na Marokko. Op Gran Canaria hebben we een auto gehuurd en heerlijk over het eiland rondgereden.

Als nieuwe ontdekking hebben we dus alleen La Gomera aan het lijstje toegevoegd.

Zo voelde het ook echt. We gaan nu naar iets nieuws toe waar we samen nog nooit geweest zijn.

El Hierro en La Palma hebben we niet bezocht, want je kunt ook niet alles doen.

Je wilt ook wel eens ergens gewoon niks doen of wat langer blijven.

La Gomera is een prachtig mooi eiland. Zeker als je dat ook nog eens kunt ontdekken door rond te rijden met een auto en overal te stoppen waar je wilt. Door de wolken rijden en griezelige vergezichten zien van ravijnen en berghellingen. Het is nog niet zo erg toeristisch en wordt hoofdzakelijk door wandelaars bezocht.

De enge beelden uit Lord of the Rings zouden hier zo maar opgenomen kunnen zijn.

Ondertussen hebben we ook onze eerste kersvers gevangen dorade gegeten.

Wat is dat lekker, heerlijk op de grillplaat zachtjes gaar laten worden, gewoon met een kruimelig aardappeltje, worteltjes en een heerlijk botersausje. Nu ik dit hier schrijf loopt het water me weer in de mond. Het geeft zo’n geweldig gevoel, zo’n zelf gevangen vis. Dat geeft toch echt de drang om ZELF ook te gaan vissen.

Een Oostenrijkse ouder echtpaar dat al jaren door de wateren rondom de Canarische eilanden zwerft, had die dorade net gevangen en was naast ons komen liggen. Omdat hij al zoveel vis had gevangen de laatste dagen, hij wel! bood zijn vrouw de helft aan ons aan.

Op de oversteek naar de Cabo Verde verschillende keren echt zelf aan het vissen geweest.

Echt leuk, nou ben ik al superrelaxed door dit varen maar hierdoor wordt je nog rustiger. Vooral als je ook wat vangt.

We voeren met verschillende boten bij elkaar in de omgeving. Niet dat je elkaar zag, maar s ’avonds was er om 20.00 uur even een half uur contact met elkaar via de SSB radio. Dan werd er over van alles en nog wat gekletst. Vooral werd er door de anderen opgeschept dat ze een tonijn of andere vis hadden gevangen. Pfff zij wel, het enige dat er bij ons gebeurde was dat er een vis met onze haak en flubber vandoor ging. De molen van de hengel een behoorlijke ratel gaf van hard aflopende vislijn. Toen ik die wilde laten afremmen brak ineens de spanning op de lijn. Bij het restant naar binnenhalen bleek een knoop die haak en flubber met de vislijn verbond losgeschoten te zijn.

Resultaat, geen vis op ons bord en waarschijnlijk een vis met lippearcing.

Op een van de andere boten ook een gebroken hengel en geknapte visdraad. Er is dus wel wat te vangen. Hierna bijna iedere dag gevist, al wel 3 keer maar bij ons blijft het tot nu toe bij die gekregen halve dorade en blikjes sardines.

We hebben deze maand ook gebruikt om goed na te denken over wat we verder willen gaan doen. Gaan we door of blijven we op de Canarische eilanden.

Het gaat je zeker niet in je koude kleren zitten, dagen op zee, je lichaam is constant in beweging, je valt af, hebt geen honger of wel, slaapt slecht, als je slaapt schud je constant heen en weer, na een paar dagen ongemak kom je pas in een beetje ritme, als je weer ergens aankomt, heb je dagen nodig om weer een beetje bij te komen en er is altijd wel iets dat gerepareerd moet worden.

Geen grote dingen maar de eerste dagen ben je toch echt wel bezig met “schoon schip te maken”. De eerste grote stukken die we bijvoorbeeld in Noord Spanje hebben gezeild waren echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn of in een mooi Spaans zonnetje. Primatourtjes helpen bij mij prima, Lia wordt niet zeeziek dus die hoeft geen pilletjes te nemen, maar zij heeft gewoon geen trek en tijdens deze langere tochten en dat is niet goed.

Na verloop van tijd kwamen we er achter dat dit ook een soort zeeziekte is en zijn we gaan proberen of dan toch een primatourtje helpt. Maar goed ook het opzien tegen 6 of 8 dagen op zee naar de Cobo Verde.

Vanaf de Canarische eilanden kun je nog terug richting huis, bijvoorbeeld via de Azoren, dat is een optie.

Dan blijf je dus wel nog 5 maanden op de Canarische eilanden hangen. Dat doen heel veel zeilers en die genieten daar echt van. Het kon nog alle kanten op met de beslissing. En wat we ook zouden kiezen het zou een gezamenlijke beslissing zijn.

Ga je door naar de Cabo Verde, dan is er eigenlijk alleen nog maar een weg van verder doorgaan.

Een positieve ervaring was wel de tocht van Rabat naar Agadir.

Halverwege besloten we gewoon door te gaan naar Agadir zo’n 300 mijl verder en dat ging ook prima. Dit had onder andere te maken met het weer moeten inklaren in Mohammedia en de volgende dag weer uitklaren. Met die officials kon je er geen pijl op trekken hoe lang dat iedere keer zou gaan duren en dat vonden we zonde van onze tijd. We zouden verder toch niet op ontdekkingsreis gaan in Mohammedia. Dat hadden we al genoeg gedaan.

Hoe langer we op de Canarische eilanden waren en het ene na het andere eiland bezochten hoe meer we het gevoel kregen verder te willen naar andere oorden. We zagen ons geen 5 maanden rondtrekken tussen het ene en het andere eiland. Naast het ongemakkelijk tegen de heersende winden en stroom in naar de Azoren zeilen. En een beetje ongemak van een oversteek hoort erbij en de lichten gingen dan ook steeds meer op groen om door te gaan.

En zo zijn we nu dus in Mindelo, na 6 dagen en 10 uur, we hebben gemiddeld een snelheid van zo’n 5 knopen gehad.

Met verschillende soorten weer onderweg, van bijna geen wind en op de motor varen tot windkracht 7 van schuin achter. Heerlijke grote golven die mooi onder je doorrollen. Op alleen de fok van de golven af surfen.

Prachtige door de maan verlichtte nachten en vergezichten op zee. Waar kijk je naar? De maan die opkomt en die donkere wolken omzet in doorschijnende kluwen wattige gedaantes die verschillende vormen aannemen. Zo zelfs dat je soms schrikt van het beeld dat ineens opdoemt. Tot een aardedonkere nacht met sterren zover als het oog kan kijken, of soms ook dat je weer geen hand voor ogen ziet. Het is goed gegaan, goed gegeten, pilletjes werken prima, goed gerust, wachtlopen van om de 3 uur elkaar aflossen. Dat 6 dagen en 7 uur lang met iedere middag even een paar uur samen zijn met chips en thee, want je moet het ook een beetje gezellig maken en samen naar een vishengel kijken en hopen op een lekkere maaltijd. Soms vliegt de tijd; dat je weer mag rusten of dat je denkt, hee ik lag er pas net in, het kan niet dat er al weer 3 uur voorbij zijn en om 20.00 uur het SSB radio contact. Op de helft van de tocht even naar onze ouders gebeld,  400 mijl uit de kust van La Gomera en 300 mijl uit de kust van Marokko midden op zee met een paar kilometer diepte onder je en met nog 400 mijl te gaan. Een gevoel van dit gaat goed en zo kunnen we ook 3 weken onderweg zijn. Maar dat is pas ergens voor half december.