Inklaren, uitklaren, inchecken, uitchecken, betalen, betalen.

Wat is de wereld toch gemakkelijk als je gewoon met een ferryboot naar Engeland gaat of met het vliegtuig naar een buitenland.

Je neemt van alles mee maar in ieder geval je paspoort, want je wilt Nederland uit en het buitenland, welk land dan ook, in.

Je loopt naar het hokje van de grenscontrole, wie dat daar ter plekke dan ook doet en je geeft je paspoort af.

Afhankelijk van wie je bent en wat je gedrag is of is geweest, heb je wat te vrezen of niet en kun je daarna door naar de volgende controle of niet en is deze controle meteen je eindbestemming.

De man of vrouw die in dat hokje zit heeft een bepaalde gezichtsuitdrukking waar je van onder de indruk kunt zijn of niet of waar je een beetje om moet grinniken.

Nu heb ik een blauwe maandag, nou ja iets meer dan dat, 2 jaar, dat werk ook gedaan en we kunnen daar lacherig over doen maar ondertussen weet iedereen dat er toch van allerlei malloten het binnenland in of buitenland uit willen komen met geen goede vakantiereden.

Dus het is belangrijk dat er controle is.

Dit mag wel met een vrolijk gezicht, want ik ben op vakantie!!!!

Het neemt meestal niet veel tijd in beslag en het kost niks, das ook nog eens een fijn bijkomend voordeel, dat je voor de tijd dat je er mee bezig bent niets hoeft te betalen. Daarna door de douane met je spulletjes en je bent daar waar je wezen wilt, op de reisbestemming of weer onderweg naar huis.

Zolang wij langs de oevers van Europa naar het zuiden aan het afzakken waren, hadden we alleen soms eens een controle op zee van de douane. Die doet dan ook de grenscontrole, naast waar ze voor zijn, controle op goederen die eventueel in- of uitgevoerd moeten worden.

Frankrijk staat bekend om die controles op zee en dat was dan ook een belevenis.

Maar in Spanje of Portugal hebben we dit niet meer meegemaakt.

Daarna kwam Marokko aan de beurt, langzaam, overdreven, boze strenge gezichten en gelukkig 1 vriendelijke mevrouw erbij in Rabat. Overal in kijken. Gelukkig wel politie en douane tegelijkertijd. Als je weg wilt naar een volgende haven weer dezelfde controles en betalen.

Nou dan in Agadir, waarvan de naam toch een sprookjesachtige verbeelding bij je oproep, midden in de nacht, toen we aankwamen. Hier kwam aan boord een douanebeambte in de vorm van een laaf uit de Efteling. Drie turven hoog en twee breed.

Omdat je van zee afkomt, moet het inchecken helemaal weer opnieuw.

Hierbij moesten wij dus echt wel even grinniken. Volgens ons had hij stiekem het uniform van zijn broer gepikt en controleerde hij ons. Een paspoort had hij volgens ons nog nooit gezien. Maar goed, na 1 ½ uur was hij klaar en ‘s- ochtend om 8 uur stonden er weer 2 douanebeambten aan de boot. Op onze reactie dat we al gecontroleerd waren, reageerde zijn verbaasd en sterkte ons in de gedachte van toch de douanebeambtelaaf van de Efteling.

Daarna bij het vertrek uit Agadir was ondertussen het sprookje wel over. Werd ik van het ene kantoor naar het andere kantoor aan de andere kant van de haven gestuurd. Was ik 3 uur onder de pannen, je ziet wel veel van de omgeving dan en boze beambten. Hier bouwen ze nog houten schepen maar van milieu hebben ze nog nooit gehoord. Maar goed, leuk dat u het even kwam zeggen, morgenvroeg bij wegvaren komen we de boel nog een keer controleren. Werk hebben is geen kunst, maar werk houden???? En je blijft wel vriendelijk want zij hebben je paspoort en bootpapieren.

O ja, het kost geld, al die stempels en dat ze zoveel tijd aan je besteden.

Daarna kom je op de eilanden van de Canarische eilanden en ben je gewoon weer in Europa, lekker makkelijk.

Op de Cabo Verde wandel je een andere wereld binnen. Bij de commerciële haven is een kantoor van de maritieme politie en daar meld je dat je hun land bent binnengevaren. Er wordt van alles en nog wat genoteerd en ze houden je officiële document van je boot achter. Je wilt dus ook echt wel vertellen dat je na zoveel dagen weer verder gaat en je documenten terug wilt.

Dat kan als je maar betaald. Mooi reçuutje en op naar het volgende land.

Als je naar de andere eilanden van de Cabo Verde wilt mag dat natuurlijk, wel even inchecken en uitchecken en betalen bij die lokale maritieme politie.

Hierna ga je door naar de douanebeambte in een ander kantoor. Even omlopen en als je goed kijkt zie je dat je in hetzelfde pand zit. De tussendoordeur is niet voor bezoekers. Zo leer je wel veel beambten kennen. En allemaal even aardig, nors of ongeïnteresseerd, ze zijn van alle markten thuis. Vriendelijk blijven lachen is het devies.

Nou daarna kwamen we op Barbados, daar had ik echt heel veel willen betalen en tijd aan willen spenderen als het moest. Zo aardig, gezellig en vriendelijk. Ze waren zelf in onze gezondheid geïnteresseerd en vulden daar hele formulieren over in. Daar had ik voor het invullen van die formulieren veel langer de tijd willen nemen, maar ja aan alles komt een eind en dan is het weer betalen.

De collega op Union Island, mag in de leer bij die op Barbados. Ik kan het me ook wel voorstellen als je op een van de mooiste plekjes van de wereld woont, gaat het je snel vervelen en wordt je chagrijnig en houd je het bij maximaal 2 woorden. Je vindt het niet leuk dat er toeristen komen om ook naar al dat moois te kijken. Maar ons krijgen ze echt niet weg gekeken, hoor.

O ja, ook weer betalen.