Jaloers en nooit meer “ Beau, Beau, Beau hier Hullu Poro over”

Het is 8 maart 2015 en we liggen in Freeman Bay, English Harbour op Antigua. Koude feiten en data en op de achtergrond klinkt muziek van steeldrums. Beetje blikkerig en sommige mensen vinden het prachtig.

8 maart, maar ondertussen is het maandag, 2e paasdag, 28 maart en zijn we ons aan het voorbereiden voor de oversteek van Anguilla naar de British Virgin Islands (BVI). Zeg maar het tweede deel van de Carieb voor ons.

Waar de afgelopen 20 dagen zijn gebleven, ik weet het niet meer???

Te veel rumpunch, nou dat niet, al zullen sommige mensen dat betwisten.

Een rumpunch kan nooit te veel zijn, zeker niet met die ondergaande zon hier. Iedere keer weer die ondergaande zon die met veel geraas en gesis in de zee zakt.

Maar nog steeds geen “Green Flash”. Het moment dat de zon in de zee zakt en dan is er 1 seconde een “Green Flash”. Maar ja, als ik al de afgelopen 20 dagen al kwijt ben, hoe moet het dan zijn met ene seconde? Dus logisch dat ik nog steeds geen “Green Flash” heb gezien. 

Hoe verder we in de buurt van de westerse wereld komen, hoe slechter het gesteld is met internet.

In ieder geval voor ons. De wifi antenne is afgebroken en uit de mast gewaaid. Staan er toch grotere krachten op 15 meter hoogte dat je denkt. En om met een laptop in een kroeg aan dit blog te werken geeft heel veel koppen koffie te verwerken en uren uploadtijd uit te zitten.

Dat is de reden dat er even geen update was van ons blog. Nu toch maar de stoute strandslippers aangetrokken en heerlijk in een luie stoel en met de wifi van strandtent “Dad’s” in Road Bay, Anguilla, de uploadtijd uitzitten. Heel vervelend… maar ja het moet er wel weer eens van komen toch?

De titel van deze blog klinkt dramatisch maar zo is die niet, eerder vrolijk want we moeten onszelf soms in de arm knijpen om te beseffen wat we allemaal voor moois meemaken.

“Beau” krijgt hun kinderen op bezoek en blijven wat rondom Guadeloupe hangen en varen daardoor anders dan ons vaarschema. Het afscheid is niet voor altijd, want over een tijdje is er een oproep van onze kant “Hier Hullu Poro voor … iets als Bruisse of zo…. ` Maar dat is ergens in Nederland.

Maar niet getreurd er is altijd aanspraak, van de ene boot neem je afscheid en aan de horizon verschijnt vanzelf een andere boot waar je een paar maanden geleden afscheid van had genomen en die blij is ons (ja, zelfs ons!) weer te zien. Zeker als je daarna weer samen ergens anders naar toe vaart en van dat schip de motor uitvalt. Midden op zee niet zo erg, wel vervelend als je een baai binnenvaart en je wilt ankeren. Dan kun je toch mooi even assisteren. Al is het niet veel, alle beetjes helpen.

Ondertussen zeilen we door en wat is dat hier toch geweldig. Soms waait het wel 7 bft en dan is het echt verschrikkelijk…. leuk, gewoon op het fokje want waarom zou je meer doen. Daarna een eiland ronden en hoog aan de wind kruisend naar een ankerbaai om, nou ja weer niks te doen, de tijd te vergeten en niet te weten waar je de tijd vandaan moet halen om deze blog bij te houden.