Wat
heeft een boemerang nu met zeilen te maken. Ik weet het ook niet. Maar dat ze
hier rondvliegen weet ik wel zeker.
En
een beslissing om niet terug te zeilen is ook wat. Dat gaat niet in je koude
kleren zitten. Nu komt dat goed uit want die heb je hier ook niet nodig, een
zwembroek kan soms al veel te warm zijn. Verder ga ik niet in details.
Ik
moet onderweg ergens een boemerang weggegooid hebben, weliswaar waarschijnlijk zonder
erg.
Nu
wil ik alvast een paar personen voor zijn die niet verbaasd zijn over mijn
“zonder erg” acties en daar wel iets in herkennen en hun commentaar er al klaar
voor hebben.
Nou dat mag, zeker met deze omgeving kan ik alles aan.
Maar
dat er hier een boemerang rondvliegt heb ik uit eigen ervaring gemerkt.
Zo
zaten wij op een ochtend in de baai Gorda Sound op Virgin Gorda aan het ontbijt.
Niks
bijzonders dat ontbijt, ook hier geen lekker brood. Ondertussen hebben we een
winkelvoorraad afbak baguettes opgekocht en kunnen tot 2021 vooruit en het zelf
broodbakken gaat ook steeds beter. Dus over een tijdje hoor je mij niet meer
klagen.
Maar
de omgeving is verpletterend en toen had ik echt het gevoel dat ik een
boemerang tegen mijn hoofd kreeg.
Besef
even waar je bent Streek en hoe en met wie!!!!
Misschien
heb ik op andere plekken ook met verbazing rondgekeken maar hier was het effect
wel heel heftig en ineens ging ik met hele andere ogen kijken. Ook nog even
achterom naar waar we vandaan kwamen en alles wat we al gedaan hadden.
En
ook even of die boemerang die me net geraakt had nog ergens rondvloog.
Een
tweede klap zou ik niet overleven.
Het
is hier niet te vergelijken met andere plekken waar we tot nu toe geweest zijn.
Afstanden tussen de eilanden zijn op 2 vingers te tellen. Je gooit ergens los,
dat moet je wel voorzichtig doen want meteen moet je ergens anders al weer
vastmaken en voorzichtig om niks te verstoren, zo mooi is het hier.
De
ene keer lig je achter je eigen anker en de andere keer pik je een ankerbol op,
waar enthousiast een ankerbollady je 30 dollar voor komt aftroggelen.
Dat
is nu al een paar keer gebeurd. Ik ben er maar van uitgegaan dat het de
koopprijs is. Dus heb ik ondertussen de bakskist vol ankerbollen liggen.
Lekker
handig voor op de andere ankerplekjes, je eigen ankerbol.
En
voor straks thuis in de tuin, een stapeltje Caribische ankerbollen.
Je
zweeft hier door een ruimte van watermassa die zo helder is dat je niet gelooft
dat je drijft.
Je
moet naar de bodem kijken om door de schaduw van de boot overtuigd te worden
dat er zo hier en daar zo’n 15 meter tussen de kiel en de bodem is. Of als het
dieper wordt, er een heldere loze ruimte onder je ontstaat die langzaam
onzichtbaar wordt.
De
dagen stromen loom voorbij van zeilen van het ene baaitje naar het andere baaitje,
van eiland naar eiland. Snorkelen bij rotsformaties, wuivende koralen en vissen
in prachtige kleuren.
We
lassen een rustdag in om te bekijken wat er om je heen allemaal gebeurd.
Van
de weersomstuit ga ik de onderkant van de boot maar weer eens schoonschrobben
om mij voor te houden dat zeilen toch echt hard werken is.
Niks
heerlijkers dan in 30 graden warm zeewater te drijven, omgeven door
nieuwsgierig vissen die van het loskomende groen snoepen. Kleine visjes die en
passant opgegeten worden door grotere vissen.
Schrobbend en rondkijkend zie ik hoe een pijlstaartrog voorzichtig over de bodem
fladdert. Een barracuda van een dikke meter die ineens opduikt en zich achter
de kiel verstopt. Daarna zijn dikke grote kop om de hoek steekt en zijn kaken
langzaam open en dicht doet. Blinkende scherpte tanden glinsteren in het
heldere water. Geen tandplak zo te zien.
Voor
mijn gevoel veel te dichtbij en ik flapper maar met mijn blauwe flippers wild
naar hem. Ondertussen schrob ik door en trek schijnbaar nog meer aandacht van
hem. En dat allemaal in dat kristalheldere super heerlijke warme zeewater waarin
afstand niet te bepalen is en je angstig in de ogen van een barracuda staart.
De tijd komt steeds dichterbij om serieus voorbereidingen te treffen voor de
oversteek.
We besluiten om niet terug te zeilen en dat geeft een geruststellend
gevoel, niet alleen in de boot maar ook bij het thuisfront. Op
een transportschip gaat de boot naar Southampton en daar gaan we verder met ons
zeilverhaal. Dat gaat ergens in mei gebeuren.
Ondertussen genieten we met volle teugen en zonder stress of
angst voor de oversteek.
3 opmerkingen:
Hoi Remco en Lia. Een wijs besluit wat jullie genomen hebben. Jullie hebben op de heenreis als een behoorlijke oversteek gemaakt en ik snap dat die ervaring zwaar meetelt. En waarom zou je dat nog een keer moeten ervaren. Dagen lang alleen water om je heen zal geen verrijking zijn van jullie ervaringen. En dit besluit geeft jullie meer tijd om op de plek waar je nu bent nog extra te genieten. Of gaan jullie gelijk met je boot mee? Maar wat gaat achteraf de tijd snel als je al weer moet denken aan de terugreis. Waarschijnlijk niet het meest positieve woord van jullie reis. En dan kan ik zeggen, doe maar rustig aan, maar dat vertraagd de tijd niet. Nee, bind dan nog maar even een goed gesprek aan met die baracuda. Je deelt tenslotte wel samen die fantastische natuur om je heen. En dat aanblik nemen ze jullie niet meer af. En ik sluit deze reactie maar weer af met de gebruikelijke maar nog steeds toepasbare opmerking; Geniet er nog maar even flink van. Groetjes John en Jenny
Nog weinig reactie op je blog, dus las ik hem gewoon nog een keer. Zo'n reis gaat je toch meer opleveren dan je nu beseft. Jullie worden deskundig op het inkopen van brood en ook het zelf bakken gaat steeds beter. En eerder haalde je aan dat je bakker Vreugdehil wel een beetje miste. Ik zal anders een visje uitgooien ( wat toepasselijk ) misschien ligt er bij de bakker een nieuwe toekomst. Dan wordt het in jullie geval De zeilende bakker, voor al uw kadetten (ook weer toepasselijk) en ovenheerlijke broden. Vers aan boord. Ach je moet af en toe wat schrijven, dus bij deze. Gr. John
Een reactie posten