Van Gijon naar A Coruna do muchos verderos.

Na onze uitslaapmorgen in Gijon liepen we de stad in. Een gezellig oud gedeelte, langzaam overgaand in moderne gebouwen. Met daar tussendoor net als in iedere andere stad, gebouwen waar je van denkt, hoe hebben ze die kunnen ontwerpen en bouwen. Ze vallen van lelijkheid net niet uit elkaar of staan bouwvallig te wachten op betere tijden, maar zijn het bekijken niet waard. Andere panden zijn het opknappen waard en waar nog net iets van betere tijden aan te ontdekken is. Gewoon zonde dat die nog niet in oude luister zijn hersteld. Wel bijzonder als je weet dat Gijón en omgeving een oefengebied is geweest van de Duitse Wehrmacht in het Franco tijdperk. Hier schijnt geoefend te zijn voor de latere bombardementen op Rotterdam.

We zagen dat er een festival van start zou gaan het aankomende weekend. We wilden sowieso toch al wel een paar dagen blijven. Dus dat kwam goed uit. Gewoon een hoop gezelligheid met oud Spaanse spelen uit Spaanse grootmoeders tijden, zoals steltlopen en hoefijzerwerpen, zaklopen, hoepellopen en met heel veel muziek, vooral doedelzakken, eettentjes, terrasjes en op verschillende plekken podia voor optredens. Van alles en nog wat en de temperatuur was ook heerlijk.

Terwijl we daar zo liepen hoorden we verschillende vliegtuigen die aan het oefenen waren. Zondag zou er een grote luchtvaartshow zijn. Voor het weer hadden we eigenlijk al op zaterdag moeten vertrekken, maar die vliegshow wilden we toch niet missen. Daardoor konden we dus uiteindelijk pas op dinsdag naar Cudillero. Die vliegshow was supergaaf. Wat je in Nederland al lang niet meer tegenkomt is dat de vliegtuigen hier zo ongeveer boven de hoofden van het publiek hun kunst en vliegwerk vertonen. Misschien niet veilig maar wel gaaf. Gelukkig waren er weinig mensen die een sigaret of zo opstaken want de lucht was blauw van de kerosinedampen.

Maar goed, dinsdag 28 juli op naar Cudillero, een klein vissersplaatsje waar je gewoon midden in de haven maar een plekje moest zoeken aan een ankerbol. Een heel erg leuk klein plaatsje maar na een namiddag en avond heb je het wel weer gezien. Nu is het achterland en de omgeving van al die kustplaatsen hartstikke mooi en het ontdekken best wel waard maar dan heb je een half of een heel leven nodig en wij hebben 14 maanden. Ondertussen is het al augustus, opletten dus wat je met je tijd doet. Naast zeiler had ik wandelaar en fietser moeten worden. Dat is een beetje te veel van het goede, maar mij hoor je echt niet klagen hoor. Ook al is het grijs, zwart, donker vies weer. Als extra moet ik al visser worden en dat is al moeilijk genoeg. Dus de volgende dag op weg naar Ribadeo.

De volgende dag, woensdag 29 juli, op ons gemakkie om 09.30 uur veilig achter de hoge kademuur van Cudillero vandaan op weg naar Ribadeo. Dat was nadat we de haven uit waren een mooie heftige tocht. De wind stond uit de goede hoek, oost noord oost windkracht 4 tot 6 en een beetje meer 6 dan 4. De regen was ook goed, striemend en de lucht van grijs naar donker grijs. Dus wat wilden wij nog meer. Nou, dat ik na een uur behoorlijk zeeziek was en de vissen nu toch echt gevoerd zijn door mij. Zij blij en ik in mijn bedje voor 3 uur onderzeil, om maar in scheepstermen te blijven. Gelukkig weet ik dat ik daarna weer barst van de honger en er zin in heb, dus dat beetje ko…sen neem ik maar voor lief. 
Lia was zo wijs om maar niet te gaan rusten en daarna toen we aankwamen in Ribadeo waren we dus beiden totaal afgedraaid maar wel een gaaf gevoel over deze tocht. Belooft wat voor de toekomst. Dus maar meteen besloten dat we ook met dagtochten, om de beurt een paar uur gaan rusten en de tocht in shifts doen. Een paar dagen in Ribadeo gebleven.

Vrijdag 31 juli op weg naar Viveiro, voor de Spanjofielen onder ons dat spreek je uit als Bibeiro.

Gelukkig hoefden we ons niet aan het weer aan te passen want het was grijs, grauw en regenachtig. Wel prettig dat het weer zo meewerkt, toch?? Ook de windhoek was weer prima oost noord oost en gelukkig iets meer wind. Nu regelmatig windkracht 7. We krijgen er nog ervaring in en gelukkig kwamen de golven dit keer ook uit de goede hoek. Hierdoor surften we 

regelmatig met 9 knopen snelheid van de golven af. Op een gegeven moment zag ik de teller op 9,5 knoop staan en das best heftig. Normaal zitten we tussen de 5 en 7 knopen in. Lia had vandaag een offday en kon lekker slapen. Viveiro ligt in een kleine Ria en doordat we daarvoor een kaap moesten ronden, kwamen we in rustig vaarwater terecht en liepen de haven binnen.

Maar we wilden op naar een mijlpaal in onze reis. In het begin wilden we vanuit Zuid-Engeland oversteken naar La Coruña. Door een praatje met een zeiler kwam daar het Franse gedeelte tussendoor, wat geen verkeerde beslissing was. Maar La Coruña had toch een magische aantrekkingskracht als mijlpaal. Alleen de naam al, stel je eens voor dat een prachtige vrouw dit zachtjes in je oor fluistert??? Daar zou je Bénodet of L’ile d’Yeu niet voor over willen slaan, maar het wordt wel moeilijk. Dus de volgende dag vroeg onder het zeil vandaan en weer verder.

Het weer was wel even wennen. Zon, een ding die we dagen niet hadden gezien, veel wind en een prachtige zee. Even hebben we geprobeerd vol voor de wind te varen maar dit was door de golfbeweging geen doen. Een paar flinke slagen laverend, niet van de drank, over zee naar La Coruña. Een paar dagen de stad geslenterd en ontdekt en heerlijk ijs gegeten. Hier staat de oudst bewaard gebleven vuurtoren ter wereld en nog veel meer oud spul, maar geen fatsoenlijk uitgeruste watersportwinkel te vinden. Dus we waren snel klaar met winkelen, ik in ieder geval, echter het weer bleef maar op en neer gaan waardoor we langer ijs moesten eten voordat we verder konden.

Het leven in een jachthaven is leuk, net als op een camping, daar moet je dan ook wel van houden natuurlijk. Er lopen mensen voorbij waar je eens een praatje mee maakt of gedag zegt en soms is het dat dan. De interesses zijn hetzelfde en de een praat wat makkelijker dan de ander. Taal wil ook wel eens een probleem zijn of juist niet en zo rommel je wat aan. Op een avond stond er een Spanjaard naar onze boot te kijken en met Lia ontstond een gezellig gesprek. 
Pablo was geïnteresseerd in zo’n boot als die van ons en had al verschillende modellen bekeken. Hij was overtuigd dat hij er ook zo een wilde. Dan ontstaat er een gesprek over van alles en nog wat, wat met zeilen te maken heeft. Hij woont in deze omgeving, kwam uit Ria de Arousa en zijn schoonfamilie uit Ria de Pontevedra en zeilde al jaren in deze gebieden rond. Hij wist dus vele mooie ankerplekjes en plaatsjes die je moest bezoeken. 

De volgende dag kwam hij weer en had voor ons waterkaarten met van alles er op aangetekend. Daarnaast een lijst met daarop goede restaurants en wijnen die je zeker geprobeerd moest hebben en het adres waar je een speciale vergunning kunt aanvragen als je de eilanden die voor de ria’s liggen zou willen bezoeken of er zou willen ankeren.

Donderdag 6 augustus om 8 uur vertrokken en na 10 uur varen waren we in Camarinas. Weinig interessants te vertellen over deze zeiltocht. Zo nodig om ergens anders te komen maar soms zou je ze over willen slaan. We hebben een zeilboot en als de motor aan moet, daalt mijn humeur. De volgende dag stond het ronden van Kaap Finistère op het menu. En dat is een hele kluif en spannend. Er zijn over deze kaap veel spannende en enge verhalen te lezen en dus dan ben je best wel een beetje zenuwachtig.

Dan sta je de volgende dag op en ga je een van de gevaarlijkste kapen ter wereld ronden.

Vrijdag 7 augustus 2015 staat in ons logboek gegrift als de dag van Finistère. Noord noord westen wind, 2 tot 4 knopen en dat moet genoeg zeggen, als dit het niet doet. Ik heb uren liggen pitten en heb geeneens gezien dat Lia om Finistère heen is gezeild of gemotord want er was dus bijna geen wind. Later heb ik het op de fotos gezien, zoals jullie nu.  

Gelukkig hebben we het laatste stuk nog heerlijk kunnen zeilen en voeren we het haventje van Muros binnen.

Daar zijn voor anker gegaan met een prachtig uitzicht over de baai en omgeving. Die nacht tot 05.00 uur een grungeconcert als toegift. Gelukkig waren we zo moe dat we alleen maar de demonen van het concert in onze dromen voorbij zagen komen. Toen we de volgende dag door het kleine pittoreske plaatsje liepen zagen we deze demonen over stoelen van de terrasje hangen. Het was prachtig weer en we hebben heerlijk van de omgeving genoten en van de demonen. De nacht daarna stond er een heftige storm door de baai heen,

als straf voor de muziek van de nacht daarvoor waarschijnlijk, maar waarom die ons moest treffen? 

We lagen behoorlijk te stuiteren en deden geen oog dicht en waren ons dus nu wel heel bewust van wederom een grungeconcert.

De volgende dag met een katterig gevoel anker op en naar een baai verder de Ria in bij het plaatsje Osteira. Voordat we hier waren rustig op de motor, langs strandjes, eilandjes met een paar huizen, plaatsjes langs de kust en zonnig weer. Weg demonen en over van de hel in de hemel gesproken. Hier heerlijk geankerd, naar het strand geroeid en later op de dag naar een barretje en daarna lekker gegeten in de kuip van onze boot. Zo zijn de dagen bedoeld. Vissers in kleine bootjes die om je heen netten uitgooien en die weer ophalen en 

hun vangst eens bekijken of bekijken dat ze geen vangst hebben en het een stukje verder op het weer proberen.

Op maandag, 10 augustus voeren we op ons gemakkie op naar Portosin. Dit ligt aan de overkant van Osteira en was net 2 mijl, daar doe je dus niet zo lang over. Het was maandag zei ik al en dat is wasdag en zo ook bij ons.

Alleen verliep dat wat anders.

Ik stapte een beetje rot van de boot af en lag binnen 1 seconde plat op mijn rug op de vingersteiger naast de boot en hoorde dat mijn enkel krrrrgggg had gedaan. Niet krk want dat is een erger geluid dan krrrrggg maar het voelde behoorlijk pijnlijk aan. 
Ik had een bolder over het hoofd gezien en als je daar half op gaat staan, doet zwaartekracht de rest. Gelukkig genoeg koud water naast de boot om een tijdje mijn enkel/voet te koelen en het was zo koud dat het mij toch wel heel erg wit voor mijn ogen werd. 
Na de dokterspost werd het een bezoek aan het ziekenhuis zo’n 30 km verderop. Het gaat hier iets anders dan in Nederland. Gesprekje met een mevrouw aan de balie bij binnenkomst, het hele verhaal. Een tijd later een gesprekje met iemand die je inboekt, het hele verhaal. Na een paar uur een gesprekje met een arts, wederom het hele verhaal. Er werd eens gevoeld en geknepen en gedraaid, er werd een heel ernstig gezicht getrokken en ik werd doorgestuurd voor röntgenfoto’s. Weer een paar uur later vertelde dezelfde arts dat er gelukkig niets gebroken was maar wel heel ernstig gekneusd. Na 7 uur uit en thuis, weer in de boot, zat ik met een ingezwachtelde voet en verplicht 2 dagen rust op doktersvoorschrift.

En Lia is heel streng. Voordeel is wel dat alle was weer was gedaan, ik tijd had om lekker veel te lezen en stil te zitten en niets te doen. Ik mocht per slot van rekening niet bewegen.

Maar helaas komt aan alle rust ook weer een einde en gingen we op weg naar A Pobra do Caraminal in Ria de Arousa. Dit was een reis met hier en daar stukken gezeild. Doordat het rustig weer was konden we tussen een paar rotspartijen door, die je anders niet moet nemen.

In een saaie haven voor anker en de volgende dag weer snel weg. Eerst verschillende strandjes met ankerbaaien bekeken in de buurt van Palmeira en uiteindelijk een mooi idyllisch plekje bij een vuurtoren bij Illa de Arousa. 
Tijdens deze zoektocht hadden we verschillende kikvorsmannen midden in het vaargebied zien duiken. Ze hadden een klein bootje en een oranje boei daarbij in de buurt om aan te geven waar zij aan het duiken waren. Daar omheen werd door allerlei vaartuigen heen en weer gevaren, dus ook door ons. Alleen een zwart duikpak, duikbril en snorkelpijp hadden ze aan en bleven een behoorlijke tijd onderwater. 
Als ze boven kwamen zwaaiden ze vriendelijk naar je en later hoorden we dat dit de octopusduikers zijn. Zo zie je in deze gebieden veel verschillende soorten vissers. 

Alleen nog steeds niet dat ene soort visser op een Hallberg Rassy 34.
Maar dat komt later …. Wij hadden dus een mooie ankerplekje, op zo ongeveer 10 meter diepte en het was heerlijk zwoel weer en de Cobb BBQ deed dan ook weer aardig zijn best waardoor we heerlijk gegeten hadden en van de zonsondergang en donkere avond genoten. We waren de enige in de baai die hier een nacht bleven liggen. 

Om ons heen niets dan duisternis en in de verte de lichten van de dorpjes op de oevers. Omdat de taken een beetje verdeeld moeten worden was ik zo rond 23.00 uur bezig met de afwas. Lia gaf een gil omdat ze het geluid hoorde alsof er zo’n kikvorsman bovenwater kwam en een laatste stoot lucht door z’n snorkelpijpje wegblies. Het leek of hij steeds dichter naar de boot toe kwam en of hij aan boord wilde stappen. 
Nou is 1 kerel aan boord genoeg dus een 2^e hoefde ik er niet bij. 
Ook ik hoorde het geluid alsof een duiker boven water kwam. Toen bleek het een joekel van een dolfijn te zijn die langzaam naar de boot toe zwom en af en toe boven water kwam, door zijn luchtgat blies en weer langzaam onderging. Een donkere avond, spiegel glad water, verlicht door de sterren en maan en dan een glimmende rug van een dolfijn die langzaam je boot voorbij zwemt. 
Daarna alleen nog het wegstervende geluid van het blazen en verder niets meer. En je blijft achter met het gevoel wat een dolfijn toch iedere keer weer losmaakt als je ze ziet zwemmen. Overdreven??? Mag je zelf bepalen. Wij vinden het heel bijzonder en het zal niet bij deze keer blijven.

De volgende dag hebben we weer een tijdje rondgevaren om een andere baai en ankerplekje te zoeken. Dat vonden we bij een strandje waar zo Vrijdag om de hoek kon komen lopen. In de middle of nowhere. Midden in de Ria de Arousa. Overdag leuk maar de nacht die we daar voor anker bleven liggen was heel eenzaam en door het weer beangstigend. Wat een verandering ten opzichte van de nacht daarvoor of overdag. Het anker is prima en we lagen goed vast, dus dat was niet het 

probleem, meer je eigen unheimische gefuhl.
Vrijdag had waarschijnlijk niet zoveel zin een vaste bezoekers. 

Dus zondag 16 augustus gingen wij weer op weg naar een andere plaats. Dat was dus deze Ria uit en op weg naar Ria de Pontevedra en naar het plaatsje Beluso. Wat een mooie en gezellige omgeving is deze Ria. Daar kun je weken vertoeven, van het ene naar het andere strandje en ankerbaai, allemaal even leuk en gezellig. Gelukkig begon het weer ook een beetje mee te doen. Eerst nog wat grijs weer en miezer en tegen de tijd dat we voor anker gingen scheen de zon alle stralen door de lucht en dan is het dus echt genieten. 
In dezelfde baai ligt Bueu en hier hebben we een paar dagen liggen luieren en plannen gemaakt voor de komende dagen. Vrienden van ons, aan wie het te wijten is dat we nu hier zijn, kwamen op bezoek en daar hebben we een paar dagen mee rondgezeild. 
Maar eerst gingen we naar Raxo.

Beluso naar Raxo is maar een klein stukje van 6,22 mijl. Dit deden we op dinsdag 18 augustus. Het begon gewoon op ons gemakkie. Wakker worden, rustig geslapen door de weinige golfslag van de wind die er heerste. We lagen hier mooi beschut. Gisterenavond voeren nog een paar vissersbootjes om ons heen. Dat gebeurde ook deze morgen weer tijdens ons ontbijt buiten in de zon en iedere keer onvermoeibaar gooiden ze weer de netten in het water. 
Maar goed, zo rond een uur of 11 de ankerbol los gelaten en al zeilend hoog aan de wind met een rustig gangetje op weg naar Raxo aan de overkant. Wat een prachtig mooi vaargebied, nu hielp het weer daar ook wel een beetje bij. De wolken waar we de afgelopen dagen met ons hoofd in liepen waren weggetrokken en later op de dag zouden we een leuke spontane ontmoeting hebben die met Hendriks Gin en tonic werd voorgezet. 
Hierdoor liepen we dus daarna weer met ons hoofd in de wolken.

Maar eerst het overzeilen, midden in de Ria geen wind meer, maar we zagen aan de kanten veel windrafelingen in het water, daar zette de stroom ons naartoe en even later hadden we weer heerlijke wind. Zo kwamen we uiteindelijk al kruisend aan bij een meerbol in Raxo. Hier werden we door de havenjongen aan vast gelegd. Wat een service en ook nog een taxibootje om ons naar de kant te brengen en weer terug, 24 uurs service, dus maakt niet uit hoe laat of hoe vaak.

Nu blijft de Spaanse taal een probleem maar goed met een beetje wijzen en eeeehhh zeggen kom je een eind. Dus Portugees moet straks ook geen probleem zijn, al hebben we gehoord dat deze twee talen echt niet te vergelijken zijn. Bij het havenkantoor vroegen we aan de leuk uitziende havenmevrouw, Nuria, of ze ook Engels sprak maar die bleek gewoon heerlijk Vlaams te spreken. 
Een gezellig praatje pot over van alles en nog wat en zij vond het fijn om gewoon weer eens Nederlands of Vlaams te kunnen spreken.

O ja, we kwamen om te betalen en voor onze lengte boot moesten we 10 euro afrekenen. Bleek dat we net te weinig kontanten hadden en pinnen kon niet. Ook in de rest van het 7000 inwoners tellende dorp was geen bank of pinautomaat te vinden.

De eerst volgende was 10 km verderop. Maakte niet uit, het kantoor was tot 19.00 uur open en nu was het pas een uur of 17.00 uur. Dan eerst even boodschappen doen en wat extra cashen????? Gelukkig een behulpzame Spanjaard die in de supermarkt aan de kassière uitlegde wat we wilden. De manager moest er aan de pas komen maar dat extra cashen ging echt niet. Nu bleek dit toch wel een heel ongebruikelijke vraag te zijn, naast het feit dat men in dit deel van Spanje het liefst met contant geld betaalt en liever niet met een bankpas. Op advies van die Spanjaard naar een hotel aan de boulevard waar een Spaanse mevrouw weer zo galant was om te helpen en het uitgelegde wat wij graag wilden. Een van de hotelmedewerkers wilden ons wel 10 km heen en weer brengen naar een geldautomaat. Maar na 2 bier en ice tea en bij hoge uitzondering wilde men ons het extra te pinnen geld teruggeven.

Dus uiteindelijk konden we tegen 19.00 uur weer terug naar het havenkantoor om te betalen en hadden we nog een gesprekje met Nuria over van alles en nog wat en over gin tonics. Dus zaten we even later met elkaar op een terras een heerlijke gin tonic te drinken. Over ons en haar belevenissen te kletsen. Hoe komt een Vlaamse in Spanje terecht, maar het was eigenlijk hoe komt een Spaanse in Antwerpen terecht en weer in Spanje.

Weer wat later zaten we in een heel bijzonder achteraf en om de hoek en voor buitenstaanders totaal niet te vinden restaurantje waar de oude baas heerlijke wijn en nog lekkerder super verse gebakken vis als hapje bij de wijn serveerde. De man had 60 jaar gevist, had 3 vissersboten en 20 man personeel gehad, nu deden zijn zonen dat en de vis die zij niet verkochten, bakte en grilde hij voor bekende en vrienden. Toen hij hoorde wat wij gingen doen, keek hij ons niet begrijpend aan en vertelde dat hij in zijn vissersleven 3 keer met een boot was gezonken, een van die keren tijdens een cycloon niet kon zwemen. Hij schudde eens zijn hoofd.

De volgende dag zijn we, nadat we eerst Nuria gedag hadden gezegd, vertrokken naar Combarro. In de Pilot, een zeilershandboek, stond dat dit een plaatsje is die je nooit over mag slaan als je in deze contreien bent. Jammer dat we dat gelezen hebben zeg! Het liep over van de toeristen en de winkeltjes met souvenirs. Niets voor ons! Van hieruit naar Cangas vertrokken in de Ria de Vigo. Hierna een paar dagen gezellig met Hans, Marja en Joost opgetrokken en verschillende plaatsen en strandjes bezocht. Dolfijnen zoveel en zover onze ogen konden zien.

Spelend met elkaar, springend uit het water, voor onze boeg, in groepjes zwemmend, om onze boot heen en met jonge dolfijnen bij zich. Het staat hier gewoon als een paar woorden die een zin vormen, maar het blijft bijzonder.




En in deze Ria hebben we onze laatste dagen in Spanje doorgebracht, zo ongeveer een maand lang in Spanje. Heel gezellig met heel wisselend weer, leuk, vriendelijke mensen, lekker gegeten, lekker ijs, heel mooie natuur en prachtige kusten, een gezellig taal om naar te luisteren en niet te begrijpen en een beetje te snappen soms, leuke ontmoetingen, lekker gezeild, soms niet en veel op de motor gevaren. Ria de Pontevedra, we komen zeker terug.

Op dinsdag 25 augustus zijn we vanuit Baiona vertrokken naar Viana do Castelo
in Portugal. Met een mooie laverende tocht
over een woelige zee, mooi zonnig weer en 
het laatste stukje op de motor omdat de wind wegviel.