The river Fal, Truro, Falmouth à Camaret sur Mer et le Douane encore une foi

Op 29 juni arriveerden we vanuit Fowey op de rivier The Fal aan een drijvende steiger in de middle of nowhere. Prachtige groene heuvelachtige omgeving! En met het uitzicht op een mooi oud schip à la Aristote Onassis dat nu voor een slordige €27 miljoen te koop ligt. Een plaatje. Maar goed, wij houden van zeilen dus dit koopje laten we daar dan maar liggen. Soms is het niet moeilijk om keuzes te maken.

We gaan met ons bijbootje, plus kannetje benzine 3 mijl de rivier op naar een plaats genaamd Truro. Ik wil niet nog eens tegen de stroom met het zweet op mijn rug roeien omdat de benzine op is. Hmm. Net voor Truro zegt het motortje prrt prrt en nog eens prrt en stopt er mee. Kan ik benzine bijvullen. Gelukkig was er een groene staak in de buurt waar we ons aan vast konden houden anders waren we door de stroom weer snel teruggestroomd. Truro is heel leuk en gezellig maar ook dat verlaten we even later weer.

We gaan de volgende dag richting Falmouth om daar toch ook nog even te kijken. Ons was verteld dat daar niet zoveel aan is, dus waren we benieuwd. Datgene dat wij te zien kregen van Falmouth was heel erg leuk en zijn zelfs een dag gebleven. Gezellige sfeer, leuke winkeltjes en natuurlijk de eettentjes en pubs. Op de valreep kochten we nog een aantal zeekaarten van Bretagne, de Atlantische kust en de Golf van Biskaje. Altijd fijn om naast de kaartplotter ook papieren kaarten te kunnen raadplegen.

Donderdagmiddag, 2 juli 2015 om 14.00 uur vertrokken we vanuit Falmouth richting Camaret sur Mer, France. We werden achterna gezeten door een marine kruisertje. Even later kwam daar nog een helikopter bij hangen en werd al die aandacht wel wat teveel en gingen wij toch maar wat aan de kant. We zagen dat er een oefening op gang kwam en dat de helikopter vlak boven het water hing bij dat kruisertje en veel water opspoot. Blij dat we ondertussen dus al iets verder weg waren.

Bijna iedere keer dat we een wat grotere plaats verlieten was er wel een of andere militaire oefening op zee om ons uit te geleiden. Bij Studland Bay vielen de navy seals met bosjes uit de lucht, toen we Plymouth verlieten kregen we van een straaljager een grote show. Die heb ik geprobeerd met de action cam vast te leggen, alleen het geluid is hoorbaar, zo snel ging het. Vol met de naverbrander aan ging deze meerder keren stijl recht omhoog de lucht in, maakte pirouetjes, loopings, recht naar beneden of met een kurketrekkerbeweging horizontaal en daarna weer op vol vermogen recht over de baai heen. En dat meerdere keren. Gewoon voor ons afscheid omdat we 1 dagje in Plymouth waren geweest. Bijzonder attent zijn de Engelsen. De Fransen kunnen daar ook wat van, maar daarover later meer.

Zoals eerder gezegd vertrokken we op 2 juli uit Falmouth: recht richting het zuiden; 180 graden. Laat daar nu ook de wind vandaan komen. Grappig hè, daar waar wij naar toe willen komt de wind vandaan. Pal wind tegen en eigenwijs als we zijn (nou ik meer dan Lia) willen zeilen.

De gedachte om 120 mijl op de motor te varen, dus 24 uur, was een gruwelgedachte voor me. Dan liever laveren en er langer over doen, maar dat was niet slim van me. Nou ja, zo streng wil ik ook weer niet voor mijzelf zijn; je bent per slot van rekening wel lekker op zee en och, waar gaat het nu allemaal om?

Dan toch maar hoog aan de wind naar het zuiden toe en op een gegeven moment overstag. Dus geen koers van 180 graden maar van 150. Daar had ik beter 210 graden kunnen doen vanwege de stroom. Alles is uit te rekenen. Hadden we dus even beter op moeten letten. Gelukkig niet gedaan, want dan hadden we later de ontmoeting op zee ook mis gelopen….. We hadden vooraf uitgerekend dat we 5 knopen per uur moesten halen om op vrijdag om ongeveer 10.00 uur bij het Chenal de Four te zijn. Dan zouden we lekker de stroom van 4 à 5 knopen meekrijgen. Want tegen die stroom wil je niet. Nou om een heel lang verhaal te voorkomen, door omstandigheden kregen we die toch tegen. En dat is bar veel en dan doe je over 8 mijl ineens 4 uur in plaats van 1,5 uur.

Dat men in Engeland toch wel aan ons gehecht was geraakt bleek een tijd later toen we een bloemenpracht achter onze boot aan zagen hangen. Alleen onder water en dat was minder leuk. Waarschijnlijk dat we onderweg wierslierten opgepikt hadden. Deze moesten wel in een vaasje natuurlijk en heb ik, vastgeketend met de lifeline hangend met 1 hand aan het trapje en met de andere hand, terwijl Lia die slierten met de prikstok omhoog trok, kon ik die er gedeeltelijk aftrekken.

Waar we ze hebben opgepikt weet ik niet. In Camaret toch maar met de duikbril op en prikstok onder water aan de gang en de rest losgetrokken. Het water was nog verschrikkelijk koud en ik was blij met een wetsuit dat me warm hield.

We hadden uitgerekend zo rond 14.00 uur op vrijdag 3 juli in Camaret zijn. Dat werd 16.00 uur. Doordat ik in het begin al wilde zeilen. Door de stroom werden we in een mooie bocht de verkeerde kant opgezet en daardoor duurt het allemaal ook wat langer. Eigenwijs van mij maar ja, je hoopt dat de stoom je later weer terugzet in de richting van waar je heen wilt. Gebeurde ook wel maar te langzaam. Om toch nog wat snelheid te halen, zetten we de motor bij en gingen zo’n 5 knopen per uur. Ondertussen hadden we een heerlijke Atlantische Oceaandeining en gingen we lekker. Omdat we de nacht door moesten varen losten we elkaar om de paar uur af. Ik mocht als eerste gaan slapen en ik zou Lia om middernacht aflossen. Ik werd net voor middernacht wakker gemaakt, ook omdat er een schip op ons afkwam. We zagen een hoog en laag witlicht en de rode en groene navigatielichten. Als dat zo door zou gaan, zouden we wel een heel vervelend contact met elkaar krijgen. Ik riep het schip op en had een kort en gezellig gesprek met degene die op de brug stond. Hij had ons ook gezien, zou wel een graadje voor ons uitwijken en wenste ons een prettige zeiltocht verder. Toch wel bijzonder als je dat aanbod hoort. Even later zagen we het schip achter ons langs gaan onder begeleiding van het zware geluid van motor en de schroefwerking door het water. Lia ging nu slapen.

Ik had een prachtige nacht met een heldere volle maan, de sterrenhemel en mooi zicht op zee rondom ons heen. In de verte lichtjes van schepen die je op je af ziet komen, wit hoog en laag en rood, even later rood en groen en daarna alleen nog groen en weet je dat het goed gaat. Even later zie je in de verte een schim van een groot vrachtschip voorbij varen. Zo kijk je om je heen, zie je rijzende en dalende deining en golven, de maan met haar donkere vlekken, 

verschillende steelpannetjes, grote en kleine beren en andere sterren. Dit geeft een heerlijk gevoel van alleen zijn en om van te genieten: alleen maar water om je heen, de wind in de zeilen, geluiden van de zee  en van de schepen in de omgeving. Ondertussen hadden we een mooie snelheid, maar we liepen wel een uur achter op onze planning.   

Dan wordt het 4 uur en neemt Lia het weer over. Ik slaap tot 9 en neem het dan weer over van Lia. De wind is ondertussen naar het oosten, de goede hoek, gedraaid en we zeilen weer zonder motor. Het gaat lekker, we lopen wel wat achter in de afstand maar we gaan al een tijdje 8.2 knopen en dat is hard!!

Ik zie dat Lia lekker ligt te slapen terwijl dat ze dat de eerste keer van 00.00 tot 04.00 uur niet had gedaan. Je bent dan nog niet moe genoeg en hoort alle geluiden van de golven die tegen de romp slaan en andere geluiden in de boot. Je ligt meer te soezen dan dat je echt slaapt en je bent dan ook niet goed uitgerust. De tweede slaapronde gaat een stuk beter.

Ik geniet van de snelheid en lees in mijn e-reader. Dat gaat lekker zo en ik hoop dat we toch nog redelijk op tijd bij het Chenal de Four zijn om daar dus die stroom mee te hebben. Tegen die tijd wil ik Lia wakker maken en dan kunnen we samen van dat stuk genieten. Tussen de rotsen van Ile d’Ouessant en l’Aber-ildut door en langs de kust op naar Camaret sur Mer.

Ondertussen gaat het gewoon lekker en geniet ik met volle teugen, kopje koffie, koekje en wat wil je nog meer. Is dit een fase van tussen werkelijkheid en dromen?

Dan hoor ik ineens over de marifoon een stem die lijkt op die van Louis de Funet en denk  ‘droom ik???’ Ben ik dan toch in die ultieme fase van zeilen en genieten beland?? ik ben toch niet in slaap gevallen en luister nog eens extra en kijk om me heen. Ik zie niks. Weer Louis de Funet:  Ullu Poro Ullu Poro zis is ze Frens Customs, Nous voullons controller votre bateau. Ik kijk weer om en zie een Douane kruiser en zeg nog;  mais Louis????, je ne veux pas!  Maar daar hadden ze geen oor naar en waren ze al een rib aan het lossen met 2 maal 500 pk om ons te enteren met 6 man sterk. Ik vroeg nog in mijn best frans voor 5 minuten respijt en heb Lia snel wakker gemaakt….. Nou die 5 minuten in het frans zijn wel heel erg kort. Al alles hier zo snel gaat??? Even later stonden er 4 douanemannen op onze boot. 2 bleven er in de rib met 1000 pk om ons heen cirkelen, alsof wij ergens anders naar toe konden? Ze doorzochten alle kasjes en luiken, vroegen om allerlei formulieren. Heel gezellige Fransen, hadden geen zin in koffie en een koekje.

Ik zeg weer Douane, omdat we dit ook al een keer eerder in Nederland hadden mee meegemaakt.  Daardoor hadden we nu wel alle documenten netjes op orde en in een mooie map en daar waren deze Franse Douanemannen mooi van onder de indruk.  Afijn, Louis en zijn kornuiten waren na dik een half uur weer vertrokken. Ondertussen dus geen snelheid meer en uit koers om nog op tijd bij Chenal de Four aan te komen.

Zeiden die douanemensen ook nog dat we 210 graden moesten gaan varen. Helemaal uit de richting en wij snapten dat niet. Waren niet zo bij de hand om dat nog eens na te vragen en we keken nog eens op de kaart. Het leek ons de verkeerde kant op, naderhand snapten we dat we om Ile d’Ouessant heen moesten varen voor een betere stroom dan door dat Chenal. Dat we nu vol (op een gegeven moment wel 4 knopen!) tegen hadden. Maar goed, nu zagen we wel heel veel van de kust,( en heel langzaam) rotsen en zeilboten die we tegenkwamen. Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel, toch?

Ondertussen werd de temperatuur over het water warmer, de wind werd warm, de omgeving langs de kust en de geur die ons bereikte over het water van het land, van geurende bloemen en gemaaide en schrale graslanden, was toch even iets anders dan in Engeland.  

Doordat je zo langzaam gaat hoor je de golven ruisen over de kiezelstranden en tegen steile rotsen opslaan. Deining gaat heen en weer en afhankelijk van het moment iets meer of minder. Later dan gepland, maar och wat is tijd,  pikken we een meerboei op in de baai bij Camaret sur Mer.

Engeland is leuk geweest en ja je moet wel door om ergens te komen. Het was jammer dat het zo fris was, ook als de zon scheen, waaide er een fris of soms wel koude wind. Je wilt lekker in je kuip zitten of ergens in een parkje liggen of rondwandelen. De mensen zijn gemoedelijk, gezellig en altijd in voor een praatje. En ondertussen hebben we toch heerlijk genoten van alles en nog wat of in goed  engels: of everything else and a something more , clotted cream, ale, fish and chips, cats and dogs and foggy weather.  Frankrijk is leuk en hier gaan we de komende weken langzaam de kust afzakken op weg naar Spanje.