Camaret sur Mer en het Franse leven of de Franse slag

Jammer dat ik de Franse taal zo onmachtig ben. Ja, ik kan mn boodschappen doen, al is niet iedereen daarvan overtuigd, maar we komen niet om van de honger dus het zal wel goed zijn waar ik mee terugkom. Gewoon eens een praatje maken zoals je dat in het Engels doet, is er niet bij. Nu we al weer een tijdje aan de Franse kant van het kanaal rondzwerven en eigenlijk veel te lang op ieder plekje blijven hangen, vraag ik me toch af: Waarom toen we nog kampeerden iedere keer aan de oostkant van Frankrijk zaten of helemaal in het zuiden.
Raar eigenlijk dat ik moet zeggen dat we zo blij verrast zijn over de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Fransen die we tot nu toe hier zijn tegen gekomen. Gewoon de mensen op straat, als je de weg vraagt, een visser in zijn boot die uitbundig zwaait als je voorbij vaart, mensen in een restaurant die uitgebreid vragen waar je vandaan komt en wat je plannen zijn. Nu snap ik waar de uitdrukking; Als god in Frankrijk vandaan komt, niet door zuid Frankrijk maar wel vanwege deze omstreken. Camaret en omgeving is leuk en het leven gaat hier langzaam.

Om verder te kunnen naar het zuiden moet je ook hier om kapen heen. Daar stroomt het dus behoorlijk. Je kunt ook nog tussen rotsformaties door, dat het nog spannender maakt, je kunt er natuurlijk ook gewoon omheen. Voor ieder wat wils. Nu is die vanaf Camaret naar Douarnenez nog niet de meest spannende, die zouden we een paar dagen later opzoeken. Naar Douarnenez was een heerlijke zeilpartij. Ik ga in herhaling vallen als ik ook over Douarnenez heel enthousiast wordt, maar het meest enthousiaste wordt ik over Bénodet en dan nog eigenlijk meer haar zusterplaatsje aan de overkant Bénodet en de rivier Odet waar wij aan een meerboei lagen. Saint Marine.

 

Maar eerst Douarnenez, waar we aan de visitorssteiger een mooi plekje hadden. De havenmeesteres kwam vragen of we ook in de jachthaven wilde liggen. Nou nee hoor, want het uitzicht is hier zo mooi. Oke geen probleem hoor, ik spreek jullie morgen wel glimlachte zij, er is altijd plek in het beschutte gedeelte van de haven!!  Nou ze sprak ons de volgende dag inderdaad, maar toen lagen we daar al. De volgende nacht sliepen we een stuk rustiger een stuk rustiger.

Bij de visitorssteiger komt de vloedstroom, toen wij er lagen ’s-nachts, vol de haveningang met dat mooie uitzicht inzetten. Maar aan dat uitzicht heb je nachts niks en aan dat wilde gegolf en rukken aan de landvasten heb je ook niks als je wilt slapen. Gelukkig waren we niet de enige die bleven liggen en niet naar de havenmeesteres luisterden.
Onze Franse buurman, had mooie verhalen over het stuk dat wij nog moesten gaan zeilen, de Raz de Sein. Voor ons de eerste keer en de Fransman; oohh, moi trente fois! Je moet gewoon goed het tijdstip van passeren goed uitrekenen! Ja, schaatsen is ook niet moeilijk. En ja, je moet precies op tijd zijn anders sta je stil of ga je achteruit vanwege de 4 à 5 knopen stroom tegen. Pas de probleme!

Na een paar dagen Douarnenez zijn we op pad gegaan naar Bénodet. Maar eerst goed uitgerekend hoe laat we bij de Raz de Sein moesten zijn. Je mocht een kwartier speling hebben. Helaas stond er weinig wind en waren we door stroom mee toch nog net iets te vroeg. De grote stroom mee of tegen hadden we op het moment suprême ook niet. Wel een grote ferry die er ook zo nodig tussendoor moest. Mooie rotsformaties en toch nog behoorlijke golfslag rondom die rotsen, moet je dus nagaan hoe het hier tekeer kan gaan bij veel wind of zelfs storm!

Wel weer 3 dolfijnen bij de boot gehad, ze hadden dit keer alle tijd en gingen langzaam met ons mee.

Hierna door naar Bénodet en voordat we daar waren rondde we de laatste kaap van Bretagne. Vanaf daar is er het een gigantisch mooi rustig vaargebied dat tot aan Royan stroomt. Het Zwitserleven is hier op maat gesneden. Op een steiger in Saint Marine kwamen we een Nederlands stel tegen dat al jaren in dit gebied rond zeilt. Gewoon omdat het weer zo zalig is, de wind is prima, een prachtig vaargebied en de mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Het is op een mooie afstand van Nederland en je kunt je boot hier in de winter perfect laten liggen. Dan is heerlijk rondzeilen van mei tot eind september toch het Zwitserleven gevoel of als god in Frankrijk?!

In Saint Marine lagen we aan een ankerbol. Dat was mooi georganiseerd. Voor boten van een bepaalde lengte lagen die bollen bij elkaar. Zo kon je dus niet met een klein bootje een grote plek inpikken of andersom. Behalve zeilers die een lange tocht hebben gemaakt. Wij lagen dus mooi met onze 10,28 meter tussen boten van 10 meter, ietsjes meer of minder mocht ook.

Ik slaapt heerlijk, heb met slapen sowieso geen probleem en zou wel hele dagen kunnen slapen, met in slaap vallen en doorslapen en ongestoord heerlijk slapen heb ik ook geen moeite. Wel hoor ik ieder geluidje dat er niet hoort te zijn en daar reageer ik dan ook op. Zou een beetje raar zijn om niet te reageren of om op je gemakkie te reageren als er iets losgeschoten is of zo. Het is alleen een beetje vervelend, nog half slaapdronken met je blote voeten op een nat dek te stappen, maar daarna val ik weer zo in slaap. Je ligt aan een ankerbol en ja die zou natuurlijk ook los kunnen komen….

Nu komt het gelukkig niet vaak voor dat ik iets raars hoor, maar deze nacht, ik sliep heerlijk, hoorde ik ineens toch een BOINK en dat was niet goed. Mijn voeten hadden de vloer nog niet geraakt of ik zag vanuit een zijraampje dat we tegen een andere boot aanlagen.
Dan schrik je dus heel erg onbehoorlijk hard en moet je toch even oriënteren hoe je eerst lag, dat is het puntje nog van slaapdronken, dan kijk je naar de andere boten waarbij je in de buurt lag. Die lagen nog op de zelfde plek. Wij lagen dus niet tegen een andere boot, er was een andere boot tegen ons aan komen liggen, met een BOINK en dat is niet goed, zeker niet midden in de nacht.

Op hetzelfde moment stond ik in de kuip en dus natte voeten en klaar wakker. Ik zag dat een heeeeel grote boot ook aan een ankerbol lag in ons rijtje, van de 10 meter bootjes. Door de stroom waren we gaan draaien maar hij iets anders dan wij en zodoende was die boot met zijn achterkanten tegen ons aangedraaid dat de BOINK had veroorzaakt.

Deze fransman was vanuit Calais in 1 stuk aan komen varen en had dus net een ankerbol opgepikt, hij blij dat ie er eindelijk was, midden in de nacht. Ik heb hem in mijn beste frans uitgelegd dat zijn boot 5 meter te groot is voor deze plekken en of hij zou willen gaan verleggen naar een andere bol.

Daar had hij geen zin in omdat hij zoals hij zei ook aan een bol lag. Na nog wat vriendelijk vragen of was het door de natte voeten toch niet zo vriendelijk en uitleggen is hij toch maar vertrokken.

Gelukkig geen schade en de volgende dag heeft ie sorry gezegd. Das Frans voor; het spijt me.

Dan heb je na een paar dagen zo’n heerlijk gevoel van Bénodet, dus eigenlijk Saint Marine dat je geen zin meer hebt om verder te gaan. Maar je moet. Je wil een rondje doen en halverwege stoppen maakt geen rondje, langer blijven mag, maar we willen de rest ook doen. Ik had zelfs het gevoel dat de boot ook niet weg wilde en een stuk langzamer voer dan normaal, totdat je uit de droom gehaald wordt door iemand die zegt, nee joh je hebt stroom tegen. Hmmmmm.

Nou goed Saint Marine achter ons, komen we, midden in zee zo spontaan nog een paar kleine eilandengroepjes tegen. Bo Derek moet hier toch echt ergens gewoond hebben. Ik snap dat Nederlandse stel wel.

Wij op naar een van die wat grotere eilanden. Het eiland Belle Ile. Dat staat voor mooi eiland, dat is het zeker, doet aan Texel denken en je kunt er ook heerlijk alle kanten op, verdwalen kun je er niet, want dat is het voordeel van een eiland. Moet het niet te groot zijn natuurlijk. Staat mooi aangeschreven dus daar hadden we wel oren naar. Echter degene die er ooit een plaats zijn begonnen met de naam Le Palais zijn niet in ere gehouden door hun nazaten. Wat een drama, zeker het stukje waar wij kwamen te liggen in de haven na de sluis. Het uitzicht dat we hadden is niet om over naar huis te schrijven, dus bij deze dat was het. Goed, ieder zijn smaak maar wij vonden het er niet leuk. Zeker niet na Bénodet en ook niet in verhouding tot het eiland L‘ile d’Yeu waar we daarna naar toe zouden gaan. Het eiland is wel super om rond te fietsen, zeker elektrisch, wat een zaligheid is dat. Het plaatsje Sauzon had beter Le Palais kunnen heten. Daar op de Franse manier een stokboord met van alles en nog wat klaargemaakt op een bankje met uitzicht over de haven, een kasteel, het plaatsje en allemaal genietende en etende mensen, een tijdje gezeten. Als god in Frankrijk.

De namiddag voor de dag dat we naar L‘ile d’Yeu gingen zijn we een eindje buiten Le Palais in een baai voor anker gaan liggen. Ook hier had Bo Derek kunnen wonen, maar niet in Le Palais.

Een mooie tocht naar L’ile d’Yeu, zo ongeveer 50 mijl, geen wind, gelukkig diesel genoeg en met 1 liter diesel per uur weet je precies wat we verstookt hebben. Maar ja, ondertussen nog steeds geen vis gevangen. Is ook niet zo raar als je de flubbers niet overboord gooit, maar ik beloof met de oversteek naar Spanje daar verandering in te brengen.

Dit eilandje is zo’n 23 km² groot, 9 km op z’n langst en 3 op z’n breedst en de geur van droge warme dennenbomen en andere prachtige kleurende en fleurende bloemen en planten komt je over het zeewater tegemoet. Zelfs als het hier regent is het er leuk. Niet druk, puur een vakantie eiland en er is niks te doen, lekker rondfietsen, wat strandjes, ruige kliffen, baaitjes, natuurlijke haventjes met oude vissersmannetjes en ankerplekken en de ene na de andere 2CV, Mehari of Renaultje 4 komt hier voorbij kachelen.

Er is niks mooiers dan het geluid van een slecht startende 2CV in de vroege ochtend en daarbij wakker te worden.  

Dus ook hier ga ik wonen als ik groot ben, na Saint Marine. De afstand is niet het probleem, ongeveer 100 mijl in een rechte lijn langs de Franse kust en andere kleine eilandjes, doe je ondertussen nog even voor de lol andere leuke Frans pittoresk havenplaatsjes aan en je bent zo maar van mei tot eind september onder de pannen. Niet zo gek van dat Nederlandse stel. Ook hier hebben we weer veel rondgefietst, op ‘t strand gelegen en ons suf gepiekerd wat we nu weer zouden eten. Ondertussen houden we het weer in de gaten, want er zou wind ergens vanuit het westen tot noord oosten komen. Die hebben we nodig om naar Spanje te gaan. Gijón en daarna door naar La Coruña. 250 mijl maar daarover later meer.