Sao Vicente; Mindelo, Sao Nicolau; Tarrafal, Ilheu Santa Luzia en heerlijk zeewater

Na de oversteek vanuit de Canarische eilanden laten we Mindelo over ons heenkomen. Weer een heel andere wereld. Het lijkt een mengeling van wat we in Gambia en het Caribisch gebied hebben gezien en dit door elkaar heen.Als je goed luistert hoor je hier en daar Nederlands. In ieder geval word je door sommigen gewoon in het Nederlands aangesproken met een vriendelijke lach en hartelijk welkom. Niks opdringerigs, gewoon even leuk om Nederlands te praten en te vertellen waar ze gewoond hebben of waar nog familie woont in Nederland. In het verkeer gaat alles kris kras door elkaar heen en als je de weg vraagt is het altijd daar die richting uit. Uiteindelijk vind je het ook wel, maar wel met wat omwegen en daardoor heb je ondertussen wel platte p.ten van het lopen en heel wat gezien.

Als je hier aankomt vanuit het buitenland, moet je eerst jezelf registreren bij de politie en douane. Dat is in gebouw bij de commerciële haven. Allemaal kleinschaliger natuurlijk dan de Rotterdamse haven en bij de hoofdingang zie je een heleboel mannen wachten op werk. Het is een soort veiling. Naderhand zien we dat een Maersk containerschip is gearriveerd en dat er personeel wordt gezocht. Op een bord staat het aantal mannen dat men nodig heeft en het loon dat er verdiend kan worden. Als je daarvoor wilt werken meld je je aan.

Het registeren bij politie en douane is in een handomdraai geregeld en gaat eigenlijk wel heel erg snel en gezellig, zo kan het dus ook. Dus we mogen blijven, als we naar een andere eiland willen moeten we weer uitchecken en krijgen we een formulier dat bestemd is voor de maritieme politie op dat andere eiland.

Mindelo is een leuke plaats, in ieder geval datgene wat wij er zo overdag of vroeg in de avond van zien. Natuurlijk zijn er de verhalen over wat er ‘s-avonds en ‘s-nachts gebeurt, maar dat is in iedere plaats, waar je ook komt.

We liggen hier in de jachthaven aan een steiger. Je kunt ook in de baai voor anker gaan, maar wij vinden het leuker om gewoon snel van je boot af te kunnen stappen en Mindelo in te lopen. Andere boten waar we contact mee hebben liggen in de baai of ook aan de steiger. We ontmoeten allerlei andere zeilers met de meest fantastische verhalen. Er is altijd wel iets te repareren. Zo hoef je niet verbaast te zijn om een roerblad op de steiger te zien liggen of dat er een boot in de baai ligt zonder mast. Omdat die er tijdens een oversteek naar de overkant gewoon vanaf gebroken is. Maar goed, de boot ligt wel gewoon in de baai en de zeilers die er bij horen zijn ook nog gewoon ergens anders. Of een boot die van halverwege de oversteek teruggekomen is omdat er een deel van de verstaging gebroken is. Dat zijn berichten waar je niet op zit te wachten.

Gelukkig hebben we met meer boten contact, ook via de SSB radio, die gewoon goede oversteek verhalen hebben. Die vissen vangen en die gewoon heerlijke zeildagen hebben.

Ik was op zoek naar een reinigingsmiddel voor de watermaker en had daarvoor via internet een zaak gevonden in Mindelo. Ik ging op zoek en hoe moeilijk kan dat zijn als je een adres met huisnummer hebt. Behalve als je tijdens het zoeken uit pure wanhoop omdat je het niet kunt vinden, maar gewoon bij een ander bedrijf, dat ook zo ongeveer in die omgeving gevestigd is naar binnen loopt.

Daar vond men het wel gezellig en een leuke afleiding dat ik die vraag had en werd aan alle kanten geholpen. Maar ja, bedrijven willen hier nog wel ineens verdwijnen en straatnamen willen ook nog wel eens veranderen. Dus daar kwamen zij er ook niet uit en het telefoonnummer was constant in gesprek. Dus dat klopte niet helemaal. Als het bedrijf er nog was moest het wel ergens daar in die omgeving zijn. Ja, daar ergens…..

Ik zocht wel in de goede hoek, dus moest het daar nog maar eens navragen. Weer in die goede hoek aangekomen vroeg ik het hier en daar en op een gegeven moment werd ik door een oudere man aangesproken. Hij had gehoord dat ik iets in het Nederlands had gezegd, waarschijnlijk had ik op een vriendelijke manier tegen mijzelf gezegd dat het toch wel waardeloos is dat ik het niet gevonden kreeg en vroeg of hij kon helpen.

Uiteindelijk heb ik half Mindelo met hem gezien, overal navraag gedaan, winkeltjes, bedrijven en zijn auto van binnen gezien en niks gevonden. Wel zijn hele doopceel te horen gekregen, een gezellige halve dag met hem doorgebracht. Ondertussen tijdens het zoeken over zijn 40 jaar werkzaam leven bij de Nedlloyd en zijn reisverhalen te horen gekregen. Hier was hij supertrots op en maakte mij daarmee jaloers; 3 maanden op en daarna weer 3 maanden af de Cabo Verde.  

Een paar dagen later zeilden we in een dagtocht van 45 mijl naar Sao Nicolau. Daar is een mooie ankerbaai bij het plaatsje Tarrafal. Onderweg zeilden we samen op met de “Helena”. Eerst hebben we daarvoor afscheid genomen van de “Vaguebond”, die vertrok naar Barbados.

We hadden graag samen met hen vertrokken, maar wij moeten nog even wachten op nieuwe onderdelen voor de windvaanstuurinrichting. Met veel getoeter hebben we hen uitgeleide gedaan. Gaaf om zo een boot te zien vertrekken het zeegat uit. Dat is het echt, zo tussen het eiland Sao Vicente en San Antao.

Deze tocht zo met de “Helena” was ook weer leuk, onderweg foto’s en filmpjes van elkaar gemaakt.

Het gaat hard en aan het einde van de middag zijn we in Tarrafal.

Als je met je bijbootje naar de kant gaat, komen er van verschillende kanten jonge gastjes aangerend om je te helpen aan land te komen. Ze duikelen over elkaar heen en omdat het zeewater toch lekker warm is plonzen ze met kleren en al aan in het water om je te ontvangen. Ze willen natuurlijk op je bootje passen en hopen op die manier iets extra’s te verdienen. Dit gaat eigenlijk wel op een heel leuke manier en als je duidelijk iemand aanwijst die het vandaag mag doen, is de strijd over, een ander is de volgende dag aan de beurt. Die je de volgende dag niet ziet dus wijs je maar weer iemand anders aan. De anderen helpen trouwens ook wel gewoon mee.

Als je de straat bent uitgelopen is het oppassen op je bijboot wel over, trouwens. Als je terugkomt, zijn ze er ineens weer als de kippen bij. Maar het gaat op zo’n ongedwongen vrolijke manier dat je er eigenlijk alleen maar om kunt lachen. In onze boot lag een schoteldoekje en toen we op een gegeven moment toch eens even van een afstandje stonden te kijken wat er nu allemaal gebeurde waren ze de bijboten aan het poetsen en schoonmaken. Toch mooi dat schoonmaak enthousiasme.

De volgende dag gaan we op zoek naar de maritieme politie en ook hier mogen we weer een paar dagen blijven. Het gaat weer snel en vriendelijk. We checken meteen uit zodat we gewoon weg kunnen wanneer we willen.

Sao Nicolau is een mooi eiland met een kaal en groen gedeelte. De overgang is geleidelijk maar wel zo dat je je afvraagt waarom er mensen wonen in het kale gedeelte. Met een rondrit in het bakje van een Toyota pick-up zien we in twee dagen twee verschillende delen van het eiland.

  

 

Deze boom staat voor het nationale symbool van  Cabo Verde

Maandag 14 december gaan we weer verder en zeilen langs de eilandjes Raso, Branco en uiteindelijk door naar Santa Luzia. Onbewoonde eilandjes waar zelfs Robinson Crusoe voor zou bedanken. Alleen vissers uit de omliggende eilanden als Sao Nicolau en Sao Vicente verblijven er tijdelijk.

Dinsdag 15 december 2015 wakker worden in een ankerbaai bij Santa Luzia, alleen door de naam al zou je willen dat het wakker worden dagen duurt. Je kijkt om je heen en ziet een onbewoond kaal onherbergzaam eiland en een rots die in het water ligt. Daar lig je tussen in, dat weet je al want de vorige dag ben je daar zelf aangekomen en heb je het anker laten vallen. Water zo helder dat je het niet eens ziet en de temperatuur is zalig en zonder dreigementen kom je het water niet meer uit.

Maar goed we moeten toch anker op en om 10 uur zeilen we richting Mindelo, voor de tweede keer. Nu komen we vanuit een andere hoek aanzeilen en op een gegeven moment is er geen wind meer. Zeilen ingerold en op de motor verder, we hebben stroom tegen en gaan maar zo’n 3 a 4 knopen, het zonnetje staat er lekker bij en een klein koel vaarwindje. 

Dan horen we een plons naast de boot en worden we ineens omringd door een grote groep dolfijnen. Ze hebben er zin in en blijven een hele tijd bij ons en om ons heen zwemmen, springen en aandacht vragen. En ineens is het weer afgelopen, dat je je afvraagt waar zijn ze zo snel gebleven. Zo ineens als ze er zijn, zijn ze ook ineens weer weg. Zonder aankondiging, je kijkt nog om je heen of je nog iets ziet, maar het is afgelopen.

Daarna motoren we rustig verder naar Mindelo. Bekend terrein ondertussen. Eerst even tanken want we willen aanstaande vrijdag, 18 december naar Barbados of Union. Het voelt goed, we zijn er klaar voor. Als alles goed gaat tussen de 18 en 21 dagen.

“Kerstmis en Oud en Nieuw op zee”.

Weer een titel voor een liedje, maar ik moet de teksten nog wel even verzinnen.

Toen ik op de steiger bezig was om water te tanken zag ik een boot liggen met een rafelige Israëlische vlag. Die had ik tussen alle vlaggen die ik tot nu toe gezien had nog niet gezien. Even later kwam een jonge meid aanlopen om te vertellen dat wij zo’n mooie boot hebben en dat haar vriend helemaal verliefd is op dit model. Ze dacht dat wij Frans waren maar Nederland was nog leuker. Dat snap ik wel. Zij kwamen vanuit Israël en zij waren met die boot met die rafelige Israëlische vlag zeilend via allerlei landen van de Middellandse Zee en de Canarische eilanden ook onderweg naar de Cariben. Superstoer. Ze was nog op zoek naar een nieuwe vlag.

Daarna zit je te kletsen met 4 jongelui die hier ook net zijn aankomen. Een gesprek gaat dan natuurlijk over bootjes, over hun leven, ons leven en nu even weg van daar waar de wereld door wordt beheerst, zeker bij hen. Heel bijzonder om dit te vergelijken met onze jongeren in Nederland.

Nu nog een paar dagen voorbereiden en dan op weg.

Oversteken naar de Canarische eilanden en wel of niet verder oversteken naar ….

Ondertussen is het al weer 5 december geweest, in heel veel woonkamers in Nederland is Sinterklaas gevierd en is het buiten koud. Wij zitten hier in marina van Mindelo en vonden vanmorgen ook een pakketje in de boot met een gedichtje erbij. Wat een verrassing, van een echte zeilsinterklaas, heerlijke kruidnootjes en een chocoladeletter H, van Hullu Poro natuurlijk of van Heerlijk Lekker Verder gaan, zo’n chocoladeletter.

Ondertussen is het nu op 5 december als ik dit schrijf 21.30 uur en nog 27.5 graden. Wat zalig en met muziek op de achtergrond ergens op de kade en getikker van de regen??? Nou regent het nooit in de Cabo Verde en er is een periode geweest dat het 18 jaar niet geregend heeft.

Het zicht is hier overdag ongeveer 500 meter, door een dichte saharazandstofwolk  en daardoor is alles in de omgeving aan het zicht onttrokken. De muskietennetjes over de dakluiken zijn roestbruin van het zandstof en overal zie je een randje zand op zitten. Dat terwijl het uitzicht hier adembenemend kan zijn, dat is het nu ook door die zandwolk. Schijnt een seizoensinvloed te zijn en trekt wel weer over. Ja, wij trekken ook over maar naar de overkant en ondertussen hebben we niks gezien van de omgeving.

Hebben wij mazzel dat we dit meemaken en van die uitzichten genieten we dan maar van plaatjes die we op Google vinden.

We zijn op woensdag 28 oktober 2015, om 07.45 uur vertrokken uit Agadir, Marokko. Het heeft even geduurd voor er weer woorden waren om op papier te zetten. Zelfs de Canarische eilanden hadden niet de uitwerking op me die ik hier in Mindelo op de Cabo Verde wel voel. Gezelligheid, vrolijke gezichten, humor op straat en zo op het oog hebben de mensen hier plezier in het leven. Alles gaat met een lach en een grap, zo komt het op mij over en ik heb er een goed gevoel bij.

Marokko was een goede bestemming en nu we er al weer een tijdje weg zijn, kan ik wat afstand nemen van alles wat we daar gezien en meegemaakt hebben, hoe je behandeld wordt. De gewone mensen op straat geven je een gastvrij gevoel en je kunt je vrij bewegen. Door de officials heb ik het idee dat je in de luren wordt gelegd en dat zou zijn charmes moeten hebben. Gelukkig zijn er meer positieve ervaringen geweest en die beginnen steeds meer de overhand te krijgen. Straks wil ik nog terug.

  

We zijn dus vanuit Marokko naar Lanzarote gezeild. Daar hadden we heel veel zin in, een kort stukje van 2 dagen, de wind en de golven kwamen uit de goede richting, dus dat beloofde heel veel en dat kregen we ook. Je hebt golven op zee, ja zul je zeggen, das normaal toch? Klopt maar je hebt ook een deining en die kan van heel ver komen en zich daardoor behoorlijk opbouwen. Die deining wordt aangegeven in meters en was zo rond de 3.60 meter. Als je dan dus in het dal zit, heb je een muur water van ongeveer 7 meter voor je… Nu hadden we die dus in de goede richting met de wind mee. Dus rolden we daar schuin tegenop en overheen, heerlijk met halve wind. Vooral als het schemerig werd en steeds donkerder is het heel bijzonder om te zien. De maan die er een zilvergrijze gloed over trekt en dat zo’n muur water die onder je doorglijdt. Dan krijg je echt het gevoel van “Rolling Rolling Rolling we gaan lekker over de golven naar boven en aan de andere kant naar beneden.

Als liedje zou ik er geen hit mee scoren maar soms kan zeilen zo leuk zijn!!!

Zelfs zo leuk dat we toen we zo rond middernacht bij Lanzarote aankwamen we de rem er maar even opgezet hebben om zo net na middernacht aan te komen. Scheelt toch weer 1 dag havengeld en we blijven natuurlijk wel op de kleintjes letten.

Dus aankomsttijd was vrijdag 30 oktober 2015 om 00.15 uur.

De Canarische eilanden zijn prachtig, ieder eiland heeft zijn eigen uitstraling, van ruige natuur en onherbergzaam en kaal, alsof je over de maan rijdt tot heel bosrijk en vruchtbaar. Sinds de afgelopen honderd jaar dat Lia en ik met elkaar omgaan zijn we al eens op Lanzarote, Fuerteventura, Tenerife en Gran Canaria geweest. Dus die kenden we al een beetje, behalve La Gomera, El Hierro en La Palma. De groenere en vruchtbaardere eilanden. Uiteindelijk hebben we nu alleen La Gomera aan het lijstje toegevoegd.

We zijn na Lanzarote op Fuerteventura, Gran Canaria en Tenerife geweest. Hier hebben we een heerlijke tijd gehad. De ene haven was supermodern met toeristische accommodaties en de andere haven was alleen een jachthaven met stijgers in een niet verder ontwikkelde omgeving. Alles had zijn charmes en het voelde als een verademing na Marokko. Op Gran Canaria hebben we een auto gehuurd en heerlijk over het eiland rondgereden.

Als nieuwe ontdekking hebben we dus alleen La Gomera aan het lijstje toegevoegd.

Zo voelde het ook echt. We gaan nu naar iets nieuws toe waar we samen nog nooit geweest zijn.

El Hierro en La Palma hebben we niet bezocht, want je kunt ook niet alles doen.

Je wilt ook wel eens ergens gewoon niks doen of wat langer blijven.

La Gomera is een prachtig mooi eiland. Zeker als je dat ook nog eens kunt ontdekken door rond te rijden met een auto en overal te stoppen waar je wilt. Door de wolken rijden en griezelige vergezichten zien van ravijnen en berghellingen. Het is nog niet zo erg toeristisch en wordt hoofdzakelijk door wandelaars bezocht.

De enge beelden uit Lord of the Rings zouden hier zo maar opgenomen kunnen zijn.

Ondertussen hebben we ook onze eerste kersvers gevangen dorade gegeten.

Wat is dat lekker, heerlijk op de grillplaat zachtjes gaar laten worden, gewoon met een kruimelig aardappeltje, worteltjes en een heerlijk botersausje. Nu ik dit hier schrijf loopt het water me weer in de mond. Het geeft zo’n geweldig gevoel, zo’n zelf gevangen vis. Dat geeft toch echt de drang om ZELF ook te gaan vissen.

Een Oostenrijkse ouder echtpaar dat al jaren door de wateren rondom de Canarische eilanden zwerft, had die dorade net gevangen en was naast ons komen liggen. Omdat hij al zoveel vis had gevangen de laatste dagen, hij wel! bood zijn vrouw de helft aan ons aan.

Op de oversteek naar de Cabo Verde verschillende keren echt zelf aan het vissen geweest.

Echt leuk, nou ben ik al superrelaxed door dit varen maar hierdoor wordt je nog rustiger. Vooral als je ook wat vangt.

We voeren met verschillende boten bij elkaar in de omgeving. Niet dat je elkaar zag, maar s ’avonds was er om 20.00 uur even een half uur contact met elkaar via de SSB radio. Dan werd er over van alles en nog wat gekletst. Vooral werd er door de anderen opgeschept dat ze een tonijn of andere vis hadden gevangen. Pfff zij wel, het enige dat er bij ons gebeurde was dat er een vis met onze haak en flubber vandoor ging. De molen van de hengel een behoorlijke ratel gaf van hard aflopende vislijn. Toen ik die wilde laten afremmen brak ineens de spanning op de lijn. Bij het restant naar binnenhalen bleek een knoop die haak en flubber met de vislijn verbond losgeschoten te zijn.

Resultaat, geen vis op ons bord en waarschijnlijk een vis met lippearcing.

Op een van de andere boten ook een gebroken hengel en geknapte visdraad. Er is dus wel wat te vangen. Hierna bijna iedere dag gevist, al wel 3 keer maar bij ons blijft het tot nu toe bij die gekregen halve dorade en blikjes sardines.

We hebben deze maand ook gebruikt om goed na te denken over wat we verder willen gaan doen. Gaan we door of blijven we op de Canarische eilanden.

Het gaat je zeker niet in je koude kleren zitten, dagen op zee, je lichaam is constant in beweging, je valt af, hebt geen honger of wel, slaapt slecht, als je slaapt schud je constant heen en weer, na een paar dagen ongemak kom je pas in een beetje ritme, als je weer ergens aankomt, heb je dagen nodig om weer een beetje bij te komen en er is altijd wel iets dat gerepareerd moet worden.

Geen grote dingen maar de eerste dagen ben je toch echt wel bezig met “schoon schip te maken”. De eerste grote stukken die we bijvoorbeeld in Noord Spanje hebben gezeild waren echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn of in een mooi Spaans zonnetje. Primatourtjes helpen bij mij prima, Lia wordt niet zeeziek dus die hoeft geen pilletjes te nemen, maar zij heeft gewoon geen trek en tijdens deze langere tochten en dat is niet goed.

Na verloop van tijd kwamen we er achter dat dit ook een soort zeeziekte is en zijn we gaan proberen of dan toch een primatourtje helpt. Maar goed ook het opzien tegen 6 of 8 dagen op zee naar de Cobo Verde.

Vanaf de Canarische eilanden kun je nog terug richting huis, bijvoorbeeld via de Azoren, dat is een optie.

Dan blijf je dus wel nog 5 maanden op de Canarische eilanden hangen. Dat doen heel veel zeilers en die genieten daar echt van. Het kon nog alle kanten op met de beslissing. En wat we ook zouden kiezen het zou een gezamenlijke beslissing zijn.

Ga je door naar de Cabo Verde, dan is er eigenlijk alleen nog maar een weg van verder doorgaan.

Een positieve ervaring was wel de tocht van Rabat naar Agadir.

Halverwege besloten we gewoon door te gaan naar Agadir zo’n 300 mijl verder en dat ging ook prima. Dit had onder andere te maken met het weer moeten inklaren in Mohammedia en de volgende dag weer uitklaren. Met die officials kon je er geen pijl op trekken hoe lang dat iedere keer zou gaan duren en dat vonden we zonde van onze tijd. We zouden verder toch niet op ontdekkingsreis gaan in Mohammedia. Dat hadden we al genoeg gedaan.

Hoe langer we op de Canarische eilanden waren en het ene na het andere eiland bezochten hoe meer we het gevoel kregen verder te willen naar andere oorden. We zagen ons geen 5 maanden rondtrekken tussen het ene en het andere eiland. Naast het ongemakkelijk tegen de heersende winden en stroom in naar de Azoren zeilen. En een beetje ongemak van een oversteek hoort erbij en de lichten gingen dan ook steeds meer op groen om door te gaan.

En zo zijn we nu dus in Mindelo, na 6 dagen en 10 uur, we hebben gemiddeld een snelheid van zo’n 5 knopen gehad.

Met verschillende soorten weer onderweg, van bijna geen wind en op de motor varen tot windkracht 7 van schuin achter. Heerlijke grote golven die mooi onder je doorrollen. Op alleen de fok van de golven af surfen.

Prachtige door de maan verlichtte nachten en vergezichten op zee. Waar kijk je naar? De maan die opkomt en die donkere wolken omzet in doorschijnende kluwen wattige gedaantes die verschillende vormen aannemen. Zo zelfs dat je soms schrikt van het beeld dat ineens opdoemt. Tot een aardedonkere nacht met sterren zover als het oog kan kijken, of soms ook dat je weer geen hand voor ogen ziet. Het is goed gegaan, goed gegeten, pilletjes werken prima, goed gerust, wachtlopen van om de 3 uur elkaar aflossen. Dat 6 dagen en 7 uur lang met iedere middag even een paar uur samen zijn met chips en thee, want je moet het ook een beetje gezellig maken en samen naar een vishengel kijken en hopen op een lekkere maaltijd. Soms vliegt de tijd; dat je weer mag rusten of dat je denkt, hee ik lag er pas net in, het kan niet dat er al weer 3 uur voorbij zijn en om 20.00 uur het SSB radio contact. Op de helft van de tocht even naar onze ouders gebeld,  400 mijl uit de kust van La Gomera en 300 mijl uit de kust van Marokko midden op zee met een paar kilometer diepte onder je en met nog 400 mijl te gaan. Een gevoel van dit gaat goed en zo kunnen we ook 3 weken onderweg zijn. Maar dat is pas ergens voor half december.

 

Marokko, onbeschrijfelijk, geen woorden maar plaatjes.

We hebben een heerlijke tijd gehad in Portugal en zijn benieuwd naar Marokko.

Nou die ervaringen zijn overweldigend en zelfs zo dat ik er geen woorden voor kan vinden. Wel verschillende keren aan begonnen en hele vellen vol geschreven. Maar het kwam niet uit de verf, om maar eens een uitdrukking uit een ander metier aan te halen.

Wat een uitzonderlijk land, in alle opzichten. Iedereen zou eens een kijkje moeten komen nemen. Vandaar alleen maar plaatjes dit keer. Nou ja, beetje tekst.

Een warm welkom, niet alleen de temperatuur, ook door de havenmeester die met zijn bootje de goede vaarrichting aangaf. Door zandbanken is het hier verraderlijk en goed uitkijken waar je vaart. 
Een gezellige havenmeester die iedere dag wel even kwam vragen of je het nog naar je zin had. Door het veranderlijke weer op zee bleven we uiteindelijk een dikke drie weken hangen. 

Daar hadden deze mannen geen last van, waarschijnlijk met hun ogen dicht ploegen ze door het water met hun buit op weg naar de vismarkt. Op de achtergrond zie je een begraafplaats.

                                                                        Hier vaart Rene voor ons uit met daarvoor de havenmeester. De toren in het midden had eens de grootste moskee ter wereld moeten worden. Als je op het terrein loopt duizelt je het gewoon van de omvang van wat het moeten worden. Begonnen in 1195 en gestopt in 1199 omdat de financier overleed. Ondertussen staat dit er nog van overeind.

                          

 

Er is een brugverbinding, maar waarom oude tradities overboord zetten als het werkt.

Dag 2 in Marokko, op zoek naar een internetkaartje, wel zo gemakkelijk voor het contact met de rest van de wereld. Na wat tekst en uitleg ontstond er een leuk gesprek en vroegen we aan de mevrouw in het winkeltje of zij een leuk eettentje wist. Nou,,, of we bij haar en haar familie wilden lunchen en het volgende moment werden we gastvrij onthaald. Haar man is een collega van mij en het ijs was dus snel gebroken, was daar toch al niet zoveel voor nodig door de temperatuur. Ik kon hierna zo wel door naar het Vaticaan. 

                     Na de maaltijd wordt er als dank nog wat extra lekker geurende rook                                                             verspreid, met een kopje muntthee.

Wel mijn voorraad in de gaten houden

Altijd handig wat reserve onderdelen, maar even zonder dollen, dit is dus koopwaar. De ezel loopt hier naast de Porsche Cayenne, zo dun is de scheidslijn.

en ondertussen aan de lopende band heerlijke verse sinaasappelsap verkopen. 

En waarom de brug nemen als je met het pontje kunt. Een levendige heen en weer vaart door de ferrymen. 
2 dirham pp en 10 dirham is 1 euro. Het is nog stevig roeien want er staat een behoorlijke stroom op de rivier de Bouegreg en voor je het weet drijf je op zee.

Op excursie naar Meknes, een van de koningssteden. Rabat is nu de koningsstad en de haven waar wij lagen, de koninklijke jachthaven. De koning hebben we ook verschillende keren langs zien komen en hij ons natuurlijk ook. 

 

Rechts achter door de ingang met boog gingen wij naar onze riad, waar we een kamer hadden gehuurd. Meknes is een gezellige provinciale niet al te toeristische plaats. 

een koffietentje in de medina

en op deze manier haal je vervanging voor je lege fles campinggaz

of wacht je tot je in de soep mag. Ter plekke en kakelvers, zonder kakel dan want dat gaat niet meer zonder hoofd en eindig je in het zakje naast de weegschaal

en als je een hoekje omloopt ziet het er weer zo uit. 

leuk praatje met deze man die blaasbalgjes, souffleurs, aan het maken is. 

In een ander werkplaatsje maken ze van de 2 helften 1 geheel en klets je ook weer honderd uit over souffleurs

paar gaatjes knippen, 5 ct en een hoop lol samen, want hoe leg je dat uit in t frans.  De maatschappij is hier van praatjes, lachen en gezelligheid.

Een mooie lange laan met muur met wachthuisjes en wachters

Dit zie je links aan het einde van die laan hierboven, aan de andere kant van die muur is de Meknes Royal Golfclub,

www.moroccogolf.com

De contrasten zijn groot

Na Meknes zijn we weer teruggegaan met de trein naar Rabat. Het weer bleef ons daar vasthouden. We hebben toen vanuit Rabat een reis gemaakt naar Marrakesh, naar het Atlasgebergte en de Sahara. 

Het dakterras waar we 's morgens gebruik van maakten

en het uitzicht richting het Atlasgebergte. 

en 's-avonds

Het beroemdste plein van Marrakesh

en andere pleintjes in de omgeving 

Op weg naar de Sahara door het Atlasgebergte, PRACHTIG

Op de achtergrond een beroemde filmlocatie

Verpletterende ervaringen en tegenstrijdige gevoelens

The end