Het gaat te snel, veel te veel te doen, te zien en te verwerken….en dan ga je achterlopen met je stukjes. Of te wel van Lissabon naar Culatra en ondertussen al weer een week in Rabat.

We trekken van de ene mooi plaats naar het andere mooie ankerplekje, zien zoveel onderweg en maken zo veel mee dat het soms duizelt. We zijn druk met van alles en nog wat en de dagen vliegen voorbij. Soms lijkt het alsof de tijd stilstaat, maar waardoor dan en ineens is het weer een paar dagen later. Dan is het ook nog zo dat je het voor jezelf eerst eens wilt verwerken wat je hebt meegemaakt, er over na wilt denken en dan wilt bedenken of je er wel over wilt vertellen.

Soms is het onderwerp niet leuk of schaam je je ervoor om te vertellen, bv als je voor de zoveelste keer iets in het water hebt laten vallen, wat je eigenlijk niet kunt missen.

Gelukkig leer je daarvan ( na een hele tijd, ik zal sommige mensen voor zijn) en bind je het in het vervolg maar aan een touwtje vast. Kom je uiteindelijk wel weer met al die touwtjes in de war maar dat is altijd nog beter dan dat je weer plons hoort.

Maar door alles wat we meemaken, zien en ervaren en verwerken en over na denken lopen we wel achter met het schrijven van onze stukjes.

Ondertussen liggen we al weer een week in Rabat en hebben we een heerlijke tijd gehad in en na Lissabon.

Lissabon is een prachtige stad. Veel te veel te zien. We hebben een opentopbustour gedaan. Boven in een dubbeldekker zonder dak, door de hele stad met alle bijzondere bezienswaardigheden waar over verteld werd tijdens de rit. Je kijkt je ogen uit, wat een geschiedenis heeft Portugal en wat een pracht en praal is daar aan overgehouden. Puissante rijkdom is hier geweest, met nadruk op geweest.

Schrijnend is het dat heel veel mensen gewoon in krotten wonen aan de rand van de welvaart. Heel veel vervallen panden, Leegstaande bedrijfshallen, afval dat je overal tegenkomt. Als je van afvalverwerking rijk kunt worden, dan ligt hier het geld op straat. Ongelofelijk wat je op sommige plekken tegenkomt.

En dan ligt de jachthaven waar wij verbleven in een hypermodern schoon opgepoetste nieuwbouwwijk uit 1998, Parque dos Nações. Speciaal gebouwd voor de wereldtentoonstelling. Wij vinden deze wijk bijna nog mooier dan de oude stad Lissabon. Maar over smaak valt niet te twisten. Lissabon is de moeite waard en wij hebben er genoten.

 

Ook van een paar keer in de mast klimmen en het mooie uitzicht over het gebied en ondertussen dus ook weer een werkende windrichtinggever. Na Lissabon zijn we weer richting Cascais gegaan om daar nog een nachtje voor anker te liggen, wat altijd leuk is. Dat geeft een vrij en onafhankelijk gevoel. Om daarna de volgende morgen vroeg richting Sines te varen. Onderweg zagen we weer dolfijnen, dat wordt nu bijna een dagelijkse traktatie!! Maar nu zagen we ook een onderzeeër boven water komen. Weliswaar alleen de periscoop en een andere pijp ernaast maar wel overduidelijk een onderzeeër. Na een dag op de motor varen en zeilen kwamen we in Sines aan.

De volgende dag zijn we meteen doorgegaan richting een ankerplekje bij Sagres in de Algarve. Hiervoor moesten we weer een kaap ronden: Cabo São de Vicente. Vanaf dat moment hadden we hier in de Algarve alleen nog maar mooi warm/heet zonnig stralend weer. Weer dolfijnen en nu heel dicht bij.

Na een paar dagen zijn we ankerop gegaan naar Portimão. Een grotere plaats met een jachthaven en leuke plekjes om te ankeren.

Uiteindelijk zouden we hier een behoorlijke tijd blijven hangen.

We merkten dat de koelkast in de boot niet meer wilde koelen terwijl we nog wel voldoende stroom hadden. Voor de techneuten onder ons, ik iets minder, 280 ah van de 310 ah gaf het metertje op het dashboard aan. Nu zullen er wel een paar zijn die zullen vragen en hoeveel was het voltage?? Maar goed met nieuwe accu’s van 1 jaar oud denk je daar niet meteen aan. Wel aan de hoeveelheid uren dat we nog stroom zouden moeten hebben met een verbruik van gemiddeld 30 ah per etmaal. De opbrengst hangt af van de zonnepanelen en windgenerator maar ook met 

motorgebruik was dat nooit een groot probleem, 

tot nu toe.

Het voordeel van Portimão is dat er een goed servicebedrijf is dat de koelkastcompressor en van alles kon doormeten, bijvullen en testen. Door dat testen gaat er natuurlijk een hoop tijd verloren. Ook toen uiteindelijk de accu’s het probleem bleken te zijn. 1 van de 3 service accu’s was van slechte kwaliteit en trok de andere 2 mee in misère en naar 10.48 Volt. Te weinig om de koelkast aan het werk te houden ook al heb je dan nog genoeg ampère uren over.

Met een buitentemperatuur van ongeveer 30 graden wil je wel ijsklontjes in je Gin and Tonic, toch??? Nu is Portugal niet echt een duur land, maar vanaf maandagmiddag iedere dag van de rest van de week een gezellige monteur een paar uur aan boord om weer verder te zoeken, tikt toch aan. En met een slechte accu op de testbank ben je ook al weer snel een dag verder. Zo hadden we dus op vrijdag 4 nieuwe accu’s en werkt het allemaal weer prima. Waarom 4?? Ook de startaccu, die uit dezelfde serie accu’s was maar meteen vervangen voor alle veiligheid.

Daarna gingen we richting een soort waddengebiedje bij Alvor waar we ook René en Brigit weer zouden ontmoeten. Echt supergaaf om hier te liggen. We zijn wel een keer van ankerplekje verhuisd omdat het toch wel raar droogviel dicht naast onze boot. Ook hier zijn we weer een paar dagen blijven hangen. Tja, het leven van zeilers gaat soms over rozen en dan is een strandje met uitzicht over azuurblauw water de kers op de appelmoes of de slagroom op de koffie of het ijsklontje in de Gin and Tonic. We zouden bijna dichtgroeien als we niet constant in beweging zouden zijn.

Na deze paar dagen zijn we weer terug gegaan naar Portimão om de Windvane op te bouwen. In het vorige verhaaltje had ik al verteld over de windvaanstuurinrichting van Mr Vee, als je geïnteresseerd bent kun je kijken op windvanesteering.com. 

Ik had zelf het idee dat de windvane op het trapje achter de boot gemonteerd moest worden. Op een manier dat het trapje ook nog bruikbaar is. Je wilt per slot van rekening met het mooie weer wel eens afkoelen in het water of als je per ongeluk overboord valt, wil je wel het trapje kunnen gebruiken. Kijk maar eens naar de film Open Water 2: Adrift. Ook wilde ik geen gaten in de boot boren om iets te bevestigen. Samen met Mr Vee hebben we hier iets op bedacht en met René ook zo uitgewerkt. Met wat houtje touwtje en knoopjes en in een panieksituatie werkt het perfect.

Na Portimão zijn we naar Culatra bij Olhão gevaren. In het plaatsje waar we tegenover lagen, wonen alleen maar vissers en mensen die in cafétjes en restaurantjes werken. De verhouding kerk/kroeg is 1 staat tot 21. Ondertussen zijn er ook twee kleine supermarkten en hoeven de mensen dus niet meer voor hun dagelijkse voorraad naar Olhão en voor ons zijn die supermarkten ook heel gemakkelijk.

Men woont gewoon op het strand naast een lagunegebied. De paden tussen de huizen zijn ondertussen bestraat met betonplatenpad en een aantal families heeft hun eigen tractor. Het is een komen en gaan van vissersbootjes en de ferry die op een vast tijdschema vaart naar Olhão en terug. Daarnaast rondlopende toeristen in de vorm van zeilers die met hun schip voor de kust liggen. Er zijn ook zeilers die hier met hun boot zijn verzand en aan hun hoofden te zien, heeft het schurende en stuivende strandzand zijn werk goed gedaan. Een verdwaalde Nederlandse vrouw die tussen Texel en hier heen en weer hopt en veel over de eilandbewoners en hun gewoonten weet te vertellen, spreekt ondertussen vloeiend Portugees en is helemaal in de gemeenschap opgenomen. Een soort “Ruigoord” lijkt het mij maar dan zonder kunstenaars, dat zijn de vissers en hun families en degene die zijn aangewaaid en blijven hangen.

Wij kunnen ons goed voorstellen dat dit met je gebeurd, als je te lang blijft, dan wil je niet meer weg. De mensen zijn vriendelijk en heel gastvrij, wat eigenlijk wel voor heel Portugal geldt als ik het geloven mag. Maar, wij blijven (helaas) niet hangen…..

Wij hadden het doel om naar Madeira over te steken. Door enthousiaste verhalen van René en Brigit over Marokko hebben we dat doel bijgesteld. Zo gaat het vaker en dat hoor je ook om je heen. Ons doel van Zuid Engeland naar La Coruña werd de Franse kust en daar hebben we geen spijt van gekregen.

Nu zitten we in Marokko en ik kijk mijn ogen uit! Dat is van verbazing, verwondering en verbijstering van wat ik zie en meemaak.

We hebben ons het doel gesteld om een “rondje Atlantic” te doen, maar ondertussen zien we wel wat er van komt en misschien wordt het wel een vierkant of een driehoek. Het doet er niet meer toe hoever we komen of gaan. De doelen die we ons voorgenomen hadden kunnen we gewoon overslaan en komen een andere keer wel aan de beurt of gewoon niet.

Het is snel gezegd: We gaan een rondje Atlantic doen. Ondertussen ga ik steeds meer beseffen hoe bijzonder het is dat wij deze reis ondernemen. Zo’n lange periode alleen maar reizen en ervaringen opdoen door van het ene naar het andere land trekken, elk met hun eigen cultuur.  De spontane contacten die er ontstaan, om die even later weer gedag te zeggen op weg naar andere contacten of gebeurtenissen.