Afgelopen, over en uit, weer vrolijk terug en aan de gang.

Raar is het, ondertussen al weer een paar weken thuis en bijna weer in het gewone gareel.

Opletten dat niet onbewust de herinneringen naar de achtergrond zakken door de gewone beslommeringen.

Fotoboeken liggen op tafel als bewijs dat het echt is wat we gedaan hebben.

Maar nog wel even mijmeren  over de laatste weken van juni.

Ook die maken echt onderdeel uit van onze 13 maanden alleen maar zeilen, motoren, water, ankerbollen, ankerketting steken, jachthavens, indrukken opdoen, inklaren, uitklaren en rumpunch.

Heerlijke lange zeiltochten, die ’s-morgens bij het krieken van de dag beginnen en net voor de duisternis invalt weer eindigen. Dit is het Kanaal, getijden die er toe doen.

Dobberend aan een ankerbol met een glas wijn genieten van de glinsteringen op de kust en van een vreselijke koude tocht die je net hebt beëindigd. Ik ben toch echt blij met mijn winterhandschoenen.

Wat een troosteloos weer, echt vakantieweer, je kunt er geen pijl op trekken en de weerberichten spreken elkaar van alle kanten tegen. Wat een geluk dat een boot waterdicht is, de afgelopen tijd vooral van boven.

Maar niks getreurd, wij zeilen hier heerlijk rond, geen dolfijn te zien. Die steken zelfs hun snuit niet uit dat koude water.

We hebben er 1 gezien, waarschijnlijk schrok deze van de koude oppervlakte en verdween meteen weer in de diepte.

Maar die vergezichten bij de Engelse Kanaaleilanden en de Franse kust zijn geweldig.

Zware regenbuien, dikke mist en soms bladstil water dat als een dikke olielaag spiegelt of mooie winden om nooit meer te willen stoppen met zeilen.

Baaien die bij mooie zonovergoten dagen idyllisch zijn, maar zoals wij ze nu zagen zeer luguber en angstaanjagend. Daar lig je dan aan een ankerbol.

Zelfs de Sonnema Beerenburg komt als stroop tergend langzaam uit de fles.

De rivière Rance opvarend in de vroege ochtend, dun opkomend zonnetje, dikke mistflarden hangen over de beboste heuvels en nog steeds ruik je de geuren van houtkachels, zo koud is het zelfs nu nog.

Het zonlicht dàt er doorheen wil schijnen geeft de omgeving een spooky sfeer.

De maagd van Orleans zou zo op een briesend paard uit de bossen naar voren kunnen stuiven om woest aan de waterkant halt te houden, zich verbijtend dat ze je net niet te pakken heeft gekregen.

Als je naar de omgeving kijkt vraag je je af in welke tijd we leven.

Daarna steken we over van Saint Malo naar Granville en laten de Baie Mont Saint Michel rechts liggen. Wat een prachtig zeilgebied. Ik weet ondertussen waarom die chauvinistische Fransen in Frankrijk wonen. Je wilt hier nooit meer weg.

Toch trekt thuis, familie wil je weer zien en een einddatum voelt als een soort magneet, hoe dichterbij hoe meer je die voelt. Voor Lia kwam een mooie opdracht in zicht en het weer duwde ons de goede kant op. Op weg naar huis, genieten we van datgene dat ons in die paar dagen te wachten staat. 

Boulogne sur Mer, daarna door naar Nieuwpoort en de volgende dag meteen de monding van de Westerschelde oversteken naar de Roompot.

Mooi weer, weinig wind en alleen de fok die af en toe bijstaat. De motor onder in het ruim bromt en rondom je heen zie je grote vrachtschepen.

Opletten geblazen, want ook al zie je alleen maar water het is een verraderlijk ondiep gebied.

Je gaat contouren van land zien, de Zeeuwse kust. 

Strandzand wordt zichtbaar, afgezet met groene randen.

Het onderscheid wordt steeds scherper en de brok in m’n keel ook.

Nederland wordt steeds meer zichtbaar, door vochtige ogen heen. 

Is dit het een vaderlandse gevoel?

Een dag later op onze laatste tocht van deze reis naar Hellevoetsluis knettert het onweer en bliksem rond de boot. Ook het weer was blij dat we weer thuiskwamen en vierde feest daar boven. 

Een warm welkom van Anneke en Cees van de Beau bij de havenhoofden van de Goereese Sluis en daarna met champagne bij ons in de kuip.

En toen waren we thuis, maar dit zeilleven is nog lang niet voorbij en om de woorden van Buzz Lightyear aan te halen, to infinity and beyond.