Doeng doeng doeng doeng, een ritme van 85 slagen per minuut

Diepe donkere nacht, de nachten zijn hier donker, weer overal verlichting op het eiland en weer het beeld van een omgevallen kerstboom. Romantisch hoooo maar.

De zenuwen gieren door mijn keel. Het vrachtschip, netjes noem je dat een motorvessel, Spuigracht zou op 27 april om 13.00 uur afmeren aan de kade.

Alles wat er rond die tijd ligt is een supergroot cruiseschip uit de serie of the Seas die tot de grootste ter wereld behoren. Allure heet deze, die voor ons in de weg ligt.

Dan mag ze wel de grootste zijn met 360 meter maar in de weg ligt ze wel.

Niks groot stoer transportschip waar onze boot met nog 30 anderen op vervoerd gaat worden naar Southampton.

Nee, verschrikkelijke rotherrie van bombastische muziek die van dit Cruiseschip door de baai dendert of is het de carnaval dat hier nu aan de gang is? Maakt niet uit, niks stoere hijsgeluiden en flikkeringen van laselektrodes op het stalen dek waardoor de bokken op het dek vast gelast worden. Niks zeilboten die omhoog gehesen worden.

Maar goed, wat niet is kan nog komen. Blijkt dat de Spuigracht even moest wachten totdat dit cruiseschip is vertrokken.

Dus komt ze dus omstreeks 21.30 uur zonder trompettergeschal langzaam binnengedreven. Nou van mij kreeg ze wel een klein welkomstoetertje.

Alleen navigatieverlichting en donkere contouren van de Spuigracht en een sleepbootje en dit alles op een kleine 100 meter bij ons vandaan. Geen rimpeling in het water te bekennen. Het zware motorgeronk is lichtjes te horen. Langzaam als een zwaan glijdt ze naar de lege kade…. Doeng, doeng, doeng.

Wij moeten ons op 29 april om 11.00 uur melden aan de zijkant van de Spuigracht om opgehesen te worden.

We voelen ons nietig met 10.28 meter tegenover 173 meter. Een touwladder hangt halverwege naar beneden en die moet ter hoogte van onze kuip uitkomen.

Dat lukt aardig en de stootwillen houden ons af van de scheepromp. Dan schuurt hoog boven ons hoofd een zaling met een akelig geluid tegen de stalen romp van de Spuigracht.

We kijken omhoog, het lijkt wel 50 meter, tegen de menie-achtig gekleurde scheepswant en zien een klein hoofdje omlaag kijken. Een handje houdt de bovenste zaling vast om op die manier het schuren van de zaling te voorkomen. Spanbanden kletteren op ons dek. Niks voorzichtig meer, maar gewoon ruwe grote vaart mentaliteit. Stoere mannen en stalen schepen.

Even later daalt op de touwladder een oranje overall naar beneden, ik kijk tegen de grove profielen aan van zware werkschoenen. Het lijken wel tractorbanden die naar mij afdalen, steeds verder naar ons kostbare teakdek. De Filipijnse deckhand stapt vriendelijk met lachende ogen en voorzichtig op het dek en doet meteen zijn schoenen uit en loopt gemakkelijk op kousenvoeten naar de voorkant van onze boot. Zie ik een grote teen door de sok steken?

Nog meer lui dalen af van de touwladder, nog meer zware werkschoenen en niet veel later staan er netjes 4 paar zware werkschoenen naast elkaar op de kuipbank.

Een hijsblok met banden daalt ondertussen naar beneden. Niet normaal zo groot allemaal en het gaat zo soepel en voorzichtig. Commando’s worden gegeven.

De taal is Engels, die van mij kollyflower English, volgens een collega en van de deckhands Filipijns. Alles door elkaar en het werkt. Ondertussen ligt er ook nog een duiker naast onze boot.

Die checkt alles onder water. Niks aan het toeval overlaten. Check, check en dubbel check en dan een duim omhoog. We stijgen meteen. Ik kijk op de klok, 11.00 uur sharp, de loadmaster vindt het normaal. Langzaam komt de bovenkant van het vrachtschip in zicht.

We stappen over de reling aan boord van de Spuigracht en de Hullu Poro gaat zonder ons verder omhoog en wordt dan door 9 man omringd in een bok gezet en vastgesjord. 

Ik heb even geen invloed meer.

Einde episode 1 en to be continued in Southampton.