Het
is 8 maart 2015 en we liggen in Freeman Bay, English Harbour op Antigua. Koude
feiten en data en op de achtergrond klinkt muziek van steeldrums. Beetje
blikkerig en sommige mensen vinden het prachtig.
8 maart, maar ondertussen is het maandag, 2e paasdag, 28 maart en zijn we ons aan het voorbereiden voor de oversteek van Anguilla naar de British Virgin Islands (BVI). Zeg maar het tweede deel van de Carieb voor ons.
Waar
de afgelopen 20 dagen zijn gebleven, ik weet het niet meer???
Te
veel rumpunch, nou dat niet, al zullen sommige mensen dat betwisten.
Een
rumpunch kan nooit te veel zijn, zeker niet met die ondergaande zon hier. Iedere
keer weer die ondergaande zon die met veel geraas en gesis in de zee zakt.
Maar
nog steeds geen “Green Flash”. Het moment dat de zon in de zee zakt en dan is
er 1 seconde een “Green Flash”. Maar ja, als ik al de afgelopen 20 dagen al kwijt
ben, hoe moet het dan zijn met ene seconde? Dus logisch dat ik nog steeds geen “Green
Flash” heb gezien.
Hoe
verder we in de buurt van de westerse wereld komen, hoe slechter het gesteld is
met internet.
In
ieder geval voor ons. De wifi antenne is afgebroken en uit de mast gewaaid. Staan
er toch grotere krachten op 15 meter hoogte dat je denkt. En om met een laptop
in een kroeg aan dit blog te werken geeft heel veel koppen koffie te verwerken
en uren uploadtijd uit te zitten.
Dat
is de reden dat er even geen update was van ons blog. Nu toch maar de stoute
strandslippers aangetrokken en heerlijk in een luie stoel en met de wifi van
strandtent “Dad’s” in Road Bay, Anguilla, de uploadtijd uitzitten. Heel
vervelend… maar ja het moet er wel weer eens van komen toch?
De
titel van deze blog klinkt dramatisch maar zo is die niet, eerder vrolijk want we
moeten onszelf soms in de arm knijpen om te beseffen wat we allemaal voor moois
meemaken.
“Beau”
krijgt hun kinderen op bezoek en blijven wat rondom Guadeloupe hangen en varen
daardoor anders dan ons vaarschema. Het afscheid is niet voor altijd, want over
een tijdje is er een oproep van onze kant “Hier Hullu Poro voor … iets als
Bruisse of zo…. ` Maar dat is ergens in Nederland.
Maar
niet getreurd er is altijd aanspraak, van de ene boot neem je afscheid en aan
de horizon verschijnt vanzelf een andere boot waar je een paar maanden geleden
afscheid van had genomen en die blij is ons (ja, zelfs ons!) weer te zien. Zeker
als je daarna weer samen ergens anders naar toe vaart en van dat schip de motor
uitvalt. Midden op zee niet zo erg, wel vervelend als je een baai binnenvaart
en je wilt ankeren. Dan kun je toch mooi even assisteren. Al is het niet veel,
alle beetjes helpen.
Ondertussen
zeilen we door en wat is dat hier toch geweldig. Soms waait het wel 7 bft en
dan is het echt verschrikkelijk…. leuk, gewoon op het fokje want waarom zou je
meer doen. Daarna een eiland ronden en hoog aan de wind kruisend naar een
ankerbaai om, nou ja weer niks te doen, de tijd te vergeten en niet te weten
waar je de tijd vandaan moet halen om deze blog bij te houden.
