Een gewone dag in een baai in de carieb.

Je wordt net als overal in de wereld ergens ’s morgens wakker.

De afgelopen nacht was onrustig door de wind die heftig door de baai blies en ons uit onze slaap hield. Ook wel de regenbuien van afgelopen nacht. Die bestaan hier trouwens uit helder warm water en tja, waar maak je je druk om. Als het kan ga je je meteen even douchen. Niet midden in de nacht natuurlijk.

Opkomende zon, ontbijtje buiten en daarna heerlijk even snorkelen naar de kant toe. Zeesterren over de bodem zover je ogen kunnen kijken. Vissen bij de rotspartijen en op de terugweg een zeeschildpad die rustig in een kuiltje ligt totdat we uitgekeken zijn en er daarna vandoor gaat. Het water is zo rond de 30 graden, als de temperatuurmeter goed werkt en anders is het iets minder warm maar nog steeds heerlijk warm.

Nu heet deze baai Chatham Bay, Union Island. Ik probeer dan een vergelijking te zoeken naar Chatham in Engeland, waar Michiel Adriaanszoon de Ruijter de ketting heeft doorgevaren, maar je zou die vergelijking gewoon niet moeten zoeken, gewoon genieten.

Thuis doe je de tuin of was je de auto, hier poets je het onderwaterschip schoon van de aangroei, bak je pannenkoeken voor de lunch en verdrijf je de tijd hier en daar ook nog met een beetje lui in de zon te lezen of toch maar gewoon weer even over boord te springen.

In de middag ga je bij de andere boten langs om te vragen of ze ook een rumpunch mee gaan drinken. Kom je bij een boot aan waar een bevallige deerne met een kruiskopschroevendraaier bovendeks komt en die zegt ‘dat lijkt met leuk!’ Vraag ik ‘wat doe jij met die schroevendraaier?’ Zegt ze: ‘ik ben foto ’s aan het bewerken’. Zeg ik, ‘met een schroevendraaier???’

Aan de andere kant kan ik me dat naderhand bij haar wel voorstellen, ze schrijft in haar eigen blog dat ze een kreeft eet met een kombinatietang en een ander stuk gereedschap dat ze gevonden had in de gereedschapskist. Dus foto’s bewerken met een kruiskopschroevendraaier is dan ineens heel normaal.

Uiteindelijk zitten we met verschillende koppels van verschillende boten aan de kant van een rumpunch te genieten, van de zonondergang, van pelikanen die in het water duiken naar vis, van muziek en van elkaars verhalen. Wat gewoon supergaaf is dat we van elkaar genieten; een totaal ontspannen sfeer. 

Na een tijdje ga je gewoon weer terug naar je eigen bootje om je eigen boontjes te doppen om dat met een zakje aardappelpuree en kipsaté op te eten.

De foto’s die bij ondergaand zon zijn gemaakt spreken boekdelen.

Inklaren, uitklaren, inchecken, uitchecken, betalen, betalen.

Wat is de wereld toch gemakkelijk als je gewoon met een ferryboot naar Engeland gaat of met het vliegtuig naar een buitenland.

Je neemt van alles mee maar in ieder geval je paspoort, want je wilt Nederland uit en het buitenland, welk land dan ook, in.

Je loopt naar het hokje van de grenscontrole, wie dat daar ter plekke dan ook doet en je geeft je paspoort af.

Afhankelijk van wie je bent en wat je gedrag is of is geweest, heb je wat te vrezen of niet en kun je daarna door naar de volgende controle of niet en is deze controle meteen je eindbestemming.

De man of vrouw die in dat hokje zit heeft een bepaalde gezichtsuitdrukking waar je van onder de indruk kunt zijn of niet of waar je een beetje om moet grinniken.

Nu heb ik een blauwe maandag, nou ja iets meer dan dat, 2 jaar, dat werk ook gedaan en we kunnen daar lacherig over doen maar ondertussen weet iedereen dat er toch van allerlei malloten het binnenland in of buitenland uit willen komen met geen goede vakantiereden.

Dus het is belangrijk dat er controle is.

Dit mag wel met een vrolijk gezicht, want ik ben op vakantie!!!!

Het neemt meestal niet veel tijd in beslag en het kost niks, das ook nog eens een fijn bijkomend voordeel, dat je voor de tijd dat je er mee bezig bent niets hoeft te betalen. Daarna door de douane met je spulletjes en je bent daar waar je wezen wilt, op de reisbestemming of weer onderweg naar huis.

Zolang wij langs de oevers van Europa naar het zuiden aan het afzakken waren, hadden we alleen soms eens een controle op zee van de douane. Die doet dan ook de grenscontrole, naast waar ze voor zijn, controle op goederen die eventueel in- of uitgevoerd moeten worden.

Frankrijk staat bekend om die controles op zee en dat was dan ook een belevenis.

Maar in Spanje of Portugal hebben we dit niet meer meegemaakt.

Daarna kwam Marokko aan de beurt, langzaam, overdreven, boze strenge gezichten en gelukkig 1 vriendelijke mevrouw erbij in Rabat. Overal in kijken. Gelukkig wel politie en douane tegelijkertijd. Als je weg wilt naar een volgende haven weer dezelfde controles en betalen.

Nou dan in Agadir, waarvan de naam toch een sprookjesachtige verbeelding bij je oproep, midden in de nacht, toen we aankwamen. Hier kwam aan boord een douanebeambte in de vorm van een laaf uit de Efteling. Drie turven hoog en twee breed.

Omdat je van zee afkomt, moet het inchecken helemaal weer opnieuw.

Hierbij moesten wij dus echt wel even grinniken. Volgens ons had hij stiekem het uniform van zijn broer gepikt en controleerde hij ons. Een paspoort had hij volgens ons nog nooit gezien. Maar goed, na 1 ½ uur was hij klaar en ‘s- ochtend om 8 uur stonden er weer 2 douanebeambten aan de boot. Op onze reactie dat we al gecontroleerd waren, reageerde zijn verbaasd en sterkte ons in de gedachte van toch de douanebeambtelaaf van de Efteling.

Daarna bij het vertrek uit Agadir was ondertussen het sprookje wel over. Werd ik van het ene kantoor naar het andere kantoor aan de andere kant van de haven gestuurd. Was ik 3 uur onder de pannen, je ziet wel veel van de omgeving dan en boze beambten. Hier bouwen ze nog houten schepen maar van milieu hebben ze nog nooit gehoord. Maar goed, leuk dat u het even kwam zeggen, morgenvroeg bij wegvaren komen we de boel nog een keer controleren. Werk hebben is geen kunst, maar werk houden???? En je blijft wel vriendelijk want zij hebben je paspoort en bootpapieren.

O ja, het kost geld, al die stempels en dat ze zoveel tijd aan je besteden.

Daarna kom je op de eilanden van de Canarische eilanden en ben je gewoon weer in Europa, lekker makkelijk.

Op de Cabo Verde wandel je een andere wereld binnen. Bij de commerciële haven is een kantoor van de maritieme politie en daar meld je dat je hun land bent binnengevaren. Er wordt van alles en nog wat genoteerd en ze houden je officiële document van je boot achter. Je wilt dus ook echt wel vertellen dat je na zoveel dagen weer verder gaat en je documenten terug wilt.

Dat kan als je maar betaald. Mooi reçuutje en op naar het volgende land.

Als je naar de andere eilanden van de Cabo Verde wilt mag dat natuurlijk, wel even inchecken en uitchecken en betalen bij die lokale maritieme politie.

Hierna ga je door naar de douanebeambte in een ander kantoor. Even omlopen en als je goed kijkt zie je dat je in hetzelfde pand zit. De tussendoordeur is niet voor bezoekers. Zo leer je wel veel beambten kennen. En allemaal even aardig, nors of ongeïnteresseerd, ze zijn van alle markten thuis. Vriendelijk blijven lachen is het devies.

Nou daarna kwamen we op Barbados, daar had ik echt heel veel willen betalen en tijd aan willen spenderen als het moest. Zo aardig, gezellig en vriendelijk. Ze waren zelf in onze gezondheid geïnteresseerd en vulden daar hele formulieren over in. Daar had ik voor het invullen van die formulieren veel langer de tijd willen nemen, maar ja aan alles komt een eind en dan is het weer betalen.

De collega op Union Island, mag in de leer bij die op Barbados. Ik kan het me ook wel voorstellen als je op een van de mooiste plekjes van de wereld woont, gaat het je snel vervelen en wordt je chagrijnig en houd je het bij maximaal 2 woorden. Je vindt het niet leuk dat er toeristen komen om ook naar al dat moois te kijken. Maar ons krijgen ze echt niet weg gekeken, hoor.

O ja, ook weer betalen.

Kerstvis

Dit is geen verschrijving of dat ik een verkeerde toets heb aangeslagen.

Het woord is echt Kerstvis. Eigenlijk 2^e kerstdagkerstvis.

We waren al een paar dagen onderweg van Mindelo op de Cabo Verde naar Bridgetown op Barbados en wij vierden onze Kerst 2015 op zee.

Niet zo maar ergens in de middle of nowhere, nee op 1^e kerstdag waren we om 11.00 uur op 15.56.18 Nb en 33.49.01 Wl en ieder uur 5 of 6 mijl verder in de goede richting. Ook wij hadden een kerstbrood. Maar ondertussen wilde ik toch wel eens een vis vangen. Niets mooiers als een verse vis op 2^e kerstdag, toch??

Met alleen maar water om ons heen. Tijdsbesef was er al totaal niet meer.

Een ander beeld dan golvende golven en ruisend water hadden we niet meer.

Ja, toch wel, als ik goed keek, van onszelf in een steeds meer aftakelende toestand.

Gooi alle afslankmethodes maar overboord, ga gewoon de Atlantische oceaan van Cabo Verde naar Barbados oversteken, val je vanzelf af en raak je dodelijk vermoeid.

Afhankelijk van het moment van de dag, blauwe luchten met schaapjesachtige wolken of lammetjes, want op een gegeven moment vraag je je echt af of je niet aan het hallucineren bent.

Of een diep zwart donkere hemel bezaaid met heldere fonkelende sterren en als de maan opgekomen was minder fonkelend maar een mooi helder verlichte nacht. Eigenlijk zijn de nachten nog het mooist.

Hier doe je het voor, dat afslanken is een bijkomend voordeel.

Maar goed, het enige tijdsbesef waar we bewust van waren en waar we wel heel erg naar uitkeken was via de SSB radio. Iedere avond om 21.00 uur met de andere boten die onderweg waren, of die paar die nog in Mindelo lagen om later te vertrekken naar Suriname of die al in Barbados waren gearriveerd. Het contact dat er nog steeds een echte bewoonde wereld was, ergens. En niet dat we in een tijdloze tijdcapsule grenzeloos ergens rondzeilde.

Ook hadden we via de marifoon contact met de boten die binnen 20 mijl van ons vandaan waren.

Een van deze boten had een vis gevangen en wij nog steeds niet. Naar zijn aas geïnformeerd en zijn geheime wapen te horen gekregen, wat ik hier niet kan vertellen natuurlijk…

Wel dat wij dus 15 minuten later ook beet hadden. 2^e kerstdag 2015 staat in mijn geheugen gegrift als “Fish Catch Day on second Christmasday 2015” en zal voortaan ieder jaar herdacht worden. De trommel van de hengel begon ineens heel hard af te lopen en de spanning liep op, niet alleen op de draad maar ook bij ons en in de lip van de vis. Even later hadden we een mooie mai mai en die geslacht, fileren wil ik het niet noemen, maar wel superlekker. Op de huid gegrilld.

Daarna natuurlijk de smaak te pakken gekregen en iedere dag gevist. 2 dagen later weer beet, nu liep de trommel van de hengel als een razende leeg en tegen de tijd dat ik die kon stoppen hoorde ik alleen nog maar toooiiiing en was er 80 meter of meer draad en mijn geheim wapen met een vis er vandoor. Niet getreurd, ik had zoveel flubbers van collega Danny T. meegekregen dat ik de hele oceaan leeg kon vissen.

Dus snel nieuwe aas gemaakt, want ja die smaak van die mai mai wilden we overtreffen.

Maar helaas die verspeelde lijn en aas was ook de laatste keer dat er nog enige actie in de buurt is geweest. Wel veel wier gevangen waardoor de trommel soms een alarmerend geluid gaf, de spanning opliep, het water in de mond stroomde maar geen vis.

Dus dan maar weer witte bonen in tomatensaus, het geheime afslankrecept.

Wat is de vierde overtreffende trap van zwaar of te wel onze Atlantische oversteek.

Maandag 21 december 2015 om 10.00 uur lokale tijd Mindelo Cabo Verde en 11.00 uur UTC zijn wij begonnen aan de “Atlantische Oversteek” naar Bridgetown Barbados. 2000 en een beetje mijlen. Uiteindelijk hebben we 2018 mijl gezeild.

Een moment waar we uiteindelijk toch wel naar uitgekeken hebben. Alle voorgaande stukken en stukjes die we gevaren hebben waren de opstap voor deze oversteek.

We hadden er zin in en in de afgelopen dagen hadden we via de SSB radio contact met boten die onderweg waren en zouden dat de komende tijd blijven doen.

Net na ons zou de Beau, Lena en een Engelse boot Delphines ook vertrekken.

De volgende dag ook de Long John Silver, allemaal naar Barbados.

Het enige wat je al van elkaar ziet is misschien een puntje op de AIS-kaart en je hoort elkaar op de Marifoon als je binnen bereik van 20 mijl bent of via die kortegolfradio, de SSB radio.

De Beau

 

                                                             

                                                                  

Als je Mindelo verlaat vaar je tussen twee eilanden door, Sao Vicente en Sao Antao. Hier ontstaat er wat de wind betreft tussen die eilanden een soort tunnel waardoor de wind in kracht toeneemt en daardoor ook de golven.

Echt spectaculair en daar stormden we ook met 30 knopen wind doorheen. Voor de rest van de oversteek hadden we tussen de 15 en 25 knopen wind met soms een uitschieter of even een dip.

Op dat vlak hebben we totaal niet te klagen gehad. Golven die niet hoger werden dan zo’n 3,5 meter en mooi net voor de achterkant van de boot omsloegen en ons soms mee lieten surfen en wel 10 knopen snelheid gaven.

Ons maximale daggemiddelde is 143 mijl geweest en het laagste dat we gescoord hebben was 111 mijl. De heersende winden kwamen uit het oosten en aangezien wij naar het westen voeren, heb je een voordewindse koers.

Dus de zeilen zo ruim mogelijk zetten . We hebben een paar dagen melkmeisje gezeild met genua over bakboord en een bulletalie aan de giek van het grootzeil over stuurboord. Dat stond dan allemaal vast en als er ineens een harde wind met regen, squall, op zou komen zetten moest je als de wiedeweerga aan de gang om alles los te zetten en in te halen. Dat gaf een onrustig gevoel, zeker ’s-nachts. Hierdoor uiteindelijk alleen op de genua verder gezeild en zo toch het record gehaald. Het heeft wel een paar keer een beetje geregend.

De beruchte squalls hebben wij niet gehad. De Delphines die een paar uur achter ons voer weer wel, zo zie je maar hoe een paar uur een verschil kan uitmaken.

 

We gingen uit van een gemiddelde snelheid van 5 a 6 knopen per uur en dat we er zo’n dag of 18 over zouden doen. Er komen ook wel eens windstille periodes voor en dan dobber je maar een beetje in de zinderende hitte van de dag.

De eerste paar dagen heb je nodig om in te slingeren. Als je het zo schrijft klinkt het romantisch maar het is alleen maar dramatisch. Je moet weer wennen aan de golven die van alle kanten komen en aan het slaap- en rustmoment dat je krijgt.

Om de 3 uur wordt je ruw gestoord in een mate van slaap of anderszins moment waarin je verkeert en dat je lichtelijk van de wereld bent.

Het is jouw beurt om weer wacht te houden. Je voelt je maag knorren maar hebt totaal geen puf of zin om iets te eten klaar te maken. Maar je zal wel moeten want je moet wel je krachten houden. Nou, dat houdt een paar dagen aan en daarna kom je in een gemoedstoestand dat je alles lekker vindt of ook weer niet en dat je wel redelijk slaapt. Dan gaat het echte genieten van start, nou echt niet, maar wel met vlagen en dan sta je versteld hoe mooi het is. Dat geeft hoop.

De nachten zijn mooi, we hadden opkomende maan toen we vertrokken en na een paar dagen was die vol. Mooie heldere nachten als de maan opgekomen was, diep donker zwart met sterren in de periode daarvoor. Dan zag je niks en hoorde je alleen het ruisen van de golven en vliegende vissen die tegen de buiskap aanvlogen en op het dek belandden of zij die gelukkiger waren met een plons weer in zee. De volgende dag zag je ze op dek liggen, sommige wel 15 cm lang maar ook kleintjes van 1 cm met van die hele kleine vleugeltjes. Overdag zag je hele scholen vliegende vissen over het water scheren en sommige vliegen ook nog best ver.

Overdag is het best heet, zeker in de boot en als het jouw rustmoment is dan is het zo ongeveer 30 graden en voel je je meer een gesmoorde vis. Maar alles went en op een gegeven moment ben je gewoon blij dat je weer even mag gaan liggen. In de kajuit is een bank omgebouwd tot bed met een zeiltje aan de zijkant dat ervoor zorgt dat je er niet uitslingert. Na een paar dagen durvende we het dakluik van de kajuit open te zetten om wat warmte te laten ontsnappen. Een vliegende vis maakte daarvan dankbaar gebruik om ook als een gesmoorde vis zijn leven te beëindigen en pontificaal in het bed te belanden.

Op 2^e kerstdag kwamen we ook nog een Nederlands vrachtschip, “Stadiongracht” tegen die mooi tussen ons en de Beau doorvoer. We hadden even marifooncontact en hij verlegde de koers wel voor ons om tussen ons door te varen. Mooie foto‘s gemaakt die we naar de stuurman hebben opgestuurd. Leuke momenten zijn dit in het eindeloze.

De zin om te eten ging op en af, soms hadden we lekker gebakken aardappelen met spekkies en tomatensalade, soms witte bonen in tomaten saus of chili con carne of nasi of pannenkoeken met gemberjam. Soms hadden we gewoon geen trek en stond alles tegen.

De soort maaltijd was wel afhankelijk van hoe de golven ons heen en weer schudden. Nu hebben we een cardanisch opgehangen 2 pits kooktoestel. Dat is mooi om de pannen met de golven mee te laten bewegen en zeker te weten dat de soep of iets dergelijks niet tegen het plafond van de kajuit belandt. Maar het zorgt en niet voor dat jezelf ook lekker meebeweegt en soms hang je dus horizontaal ten opzichte van het fornuis.

Uiteindelijk kom je steeds dichter bij de helft van de trip en daarna ga je dus aftellen. Dat is zo’n gelukzalig moment en zeker als je dan weer daarna ineens land in zicht krijgt.

Dat is best emotioneel en dan besef je, dat je ondanks het brakke gevoel dat er eigenlijk wel de hele tijd in je lijf heeft gezeten,  je het gehaald hebt. Nog een paar mijl, inklaren bij de officiële instanties en dan een ankerplekje zoeken.

En ineens ben je kiplekker, heb je zin om er op uit te trekken en vraag je je af waar de afgelopen 15 dagen en 6 uur gebleven zijn.

De volgende dag, na een nacht weer gewoon in een normaal bed geslapen te hebben sta je om half 7 in de ochtend bij 23 graden en met een opkomende zonnetje  door de palmbomen heen,  je bijbootje op het voordek op te pompen. Kijk je om je heen en zie je witte stranden en kijk je meer dan 10 meter diep door azuurblauw water met een temperatuur van lauw badwater naar de bodem waar je anker ligt en denk je zwaar????, wat nou zwaar wat nou 4e overtreffende trap van zwaar, dit is genieten!!!!