Oversteken naar een andere wereld

Engelsen hebben een uitdrukking, nu hebben ze wel meerdere uitdrukkingen, maar ik bedoel deze; lying like a veggie (vegetable), dat hebben we de afgelopen dagen gedaan op Culatra. Ik had ook als titel kunnen kiezen, Lying like a veggie on Culatra en daar een gigantische spannende thriller over kunnen schrijven en dan de rest van mijn leven kunnen genieten van de royalty’s die ik daarvan zou opstrijken.

Maar ja, wie wil er nu niet gewoon weer op 1 augustus 2016 gaan werken, toch??

Dus dat schrijverstalent maar op het strand laten liggen naast die veggie.

We zijn samen met René en Brigit ‘s- morgens om 04.00 uur vertrokken. Iets eerder opgestaan om toch maar even een ontbijtje te scoren en een primatoertje, want je weet maar nooit.

De oversteek naar Rabat is een rechte streep naar het zuiden. We hadden weinig wind dus met alleen de fok op en de motor aan op weg. Prachtig mooi zonnig weer, geen dolfijn te zien en 36 uur later zo fris als een hoentje in een box bijna naast de koning van Marokko. Je vaart werkelijk een andere wereld binnen.

Van te voren had Lia al een paar bakjes nasi en andere dingen gemaakt om snel te kunnen pakken als we honger zouden krijgen. Het wachtschema van om de 3 uur wisselen hebben we consequent gevolgd en toen we uiteindelijk aankwamen waren we een stuk frisser dan de bij de andere langere tochten.

             

   

Om 24.00 uur was het weer mijn beurt. Er kwam toch nog wat wind opzetten zodat we heerlijk konden zeilen tot een uur of zes.

Lia lekker laten slapen en alleen maar watergeruis en stilte om je heen.

Het gaat te snel, veel te veel te doen, te zien en te verwerken….en dan ga je achterlopen met je stukjes. Of te wel van Lissabon naar Culatra en ondertussen al weer een week in Rabat.

We trekken van de ene mooi plaats naar het andere mooie ankerplekje, zien zoveel onderweg en maken zo veel mee dat het soms duizelt. We zijn druk met van alles en nog wat en de dagen vliegen voorbij. Soms lijkt het alsof de tijd stilstaat, maar waardoor dan en ineens is het weer een paar dagen later. Dan is het ook nog zo dat je het voor jezelf eerst eens wilt verwerken wat je hebt meegemaakt, er over na wilt denken en dan wilt bedenken of je er wel over wilt vertellen.

Soms is het onderwerp niet leuk of schaam je je ervoor om te vertellen, bv als je voor de zoveelste keer iets in het water hebt laten vallen, wat je eigenlijk niet kunt missen.

Gelukkig leer je daarvan ( na een hele tijd, ik zal sommige mensen voor zijn) en bind je het in het vervolg maar aan een touwtje vast. Kom je uiteindelijk wel weer met al die touwtjes in de war maar dat is altijd nog beter dan dat je weer plons hoort.

Maar door alles wat we meemaken, zien en ervaren en verwerken en over na denken lopen we wel achter met het schrijven van onze stukjes.

Ondertussen liggen we al weer een week in Rabat en hebben we een heerlijke tijd gehad in en na Lissabon.

Lissabon is een prachtige stad. Veel te veel te zien. We hebben een opentopbustour gedaan. Boven in een dubbeldekker zonder dak, door de hele stad met alle bijzondere bezienswaardigheden waar over verteld werd tijdens de rit. Je kijkt je ogen uit, wat een geschiedenis heeft Portugal en wat een pracht en praal is daar aan overgehouden. Puissante rijkdom is hier geweest, met nadruk op geweest.

Schrijnend is het dat heel veel mensen gewoon in krotten wonen aan de rand van de welvaart. Heel veel vervallen panden, Leegstaande bedrijfshallen, afval dat je overal tegenkomt. Als je van afvalverwerking rijk kunt worden, dan ligt hier het geld op straat. Ongelofelijk wat je op sommige plekken tegenkomt.

En dan ligt de jachthaven waar wij verbleven in een hypermodern schoon opgepoetste nieuwbouwwijk uit 1998, Parque dos Nações. Speciaal gebouwd voor de wereldtentoonstelling. Wij vinden deze wijk bijna nog mooier dan de oude stad Lissabon. Maar over smaak valt niet te twisten. Lissabon is de moeite waard en wij hebben er genoten.

 

Ook van een paar keer in de mast klimmen en het mooie uitzicht over het gebied en ondertussen dus ook weer een werkende windrichtinggever. Na Lissabon zijn we weer richting Cascais gegaan om daar nog een nachtje voor anker te liggen, wat altijd leuk is. Dat geeft een vrij en onafhankelijk gevoel. Om daarna de volgende morgen vroeg richting Sines te varen. Onderweg zagen we weer dolfijnen, dat wordt nu bijna een dagelijkse traktatie!! Maar nu zagen we ook een onderzeeër boven water komen. Weliswaar alleen de periscoop en een andere pijp ernaast maar wel overduidelijk een onderzeeër. Na een dag op de motor varen en zeilen kwamen we in Sines aan.

De volgende dag zijn we meteen doorgegaan richting een ankerplekje bij Sagres in de Algarve. Hiervoor moesten we weer een kaap ronden: Cabo São de Vicente. Vanaf dat moment hadden we hier in de Algarve alleen nog maar mooi warm/heet zonnig stralend weer. Weer dolfijnen en nu heel dicht bij.

Na een paar dagen zijn we ankerop gegaan naar Portimão. Een grotere plaats met een jachthaven en leuke plekjes om te ankeren.

Uiteindelijk zouden we hier een behoorlijke tijd blijven hangen.

We merkten dat de koelkast in de boot niet meer wilde koelen terwijl we nog wel voldoende stroom hadden. Voor de techneuten onder ons, ik iets minder, 280 ah van de 310 ah gaf het metertje op het dashboard aan. Nu zullen er wel een paar zijn die zullen vragen en hoeveel was het voltage?? Maar goed met nieuwe accu’s van 1 jaar oud denk je daar niet meteen aan. Wel aan de hoeveelheid uren dat we nog stroom zouden moeten hebben met een verbruik van gemiddeld 30 ah per etmaal. De opbrengst hangt af van de zonnepanelen en windgenerator maar ook met 

motorgebruik was dat nooit een groot probleem, 

tot nu toe.

Het voordeel van Portimão is dat er een goed servicebedrijf is dat de koelkastcompressor en van alles kon doormeten, bijvullen en testen. Door dat testen gaat er natuurlijk een hoop tijd verloren. Ook toen uiteindelijk de accu’s het probleem bleken te zijn. 1 van de 3 service accu’s was van slechte kwaliteit en trok de andere 2 mee in misère en naar 10.48 Volt. Te weinig om de koelkast aan het werk te houden ook al heb je dan nog genoeg ampère uren over.

Met een buitentemperatuur van ongeveer 30 graden wil je wel ijsklontjes in je Gin and Tonic, toch??? Nu is Portugal niet echt een duur land, maar vanaf maandagmiddag iedere dag van de rest van de week een gezellige monteur een paar uur aan boord om weer verder te zoeken, tikt toch aan. En met een slechte accu op de testbank ben je ook al weer snel een dag verder. Zo hadden we dus op vrijdag 4 nieuwe accu’s en werkt het allemaal weer prima. Waarom 4?? Ook de startaccu, die uit dezelfde serie accu’s was maar meteen vervangen voor alle veiligheid.

Daarna gingen we richting een soort waddengebiedje bij Alvor waar we ook René en Brigit weer zouden ontmoeten. Echt supergaaf om hier te liggen. We zijn wel een keer van ankerplekje verhuisd omdat het toch wel raar droogviel dicht naast onze boot. Ook hier zijn we weer een paar dagen blijven hangen. Tja, het leven van zeilers gaat soms over rozen en dan is een strandje met uitzicht over azuurblauw water de kers op de appelmoes of de slagroom op de koffie of het ijsklontje in de Gin and Tonic. We zouden bijna dichtgroeien als we niet constant in beweging zouden zijn.

Na deze paar dagen zijn we weer terug gegaan naar Portimão om de Windvane op te bouwen. In het vorige verhaaltje had ik al verteld over de windvaanstuurinrichting van Mr Vee, als je geïnteresseerd bent kun je kijken op windvanesteering.com. 

Ik had zelf het idee dat de windvane op het trapje achter de boot gemonteerd moest worden. Op een manier dat het trapje ook nog bruikbaar is. Je wilt per slot van rekening met het mooie weer wel eens afkoelen in het water of als je per ongeluk overboord valt, wil je wel het trapje kunnen gebruiken. Kijk maar eens naar de film Open Water 2: Adrift. Ook wilde ik geen gaten in de boot boren om iets te bevestigen. Samen met Mr Vee hebben we hier iets op bedacht en met René ook zo uitgewerkt. Met wat houtje touwtje en knoopjes en in een panieksituatie werkt het perfect.

Na Portimão zijn we naar Culatra bij Olhão gevaren. In het plaatsje waar we tegenover lagen, wonen alleen maar vissers en mensen die in cafétjes en restaurantjes werken. De verhouding kerk/kroeg is 1 staat tot 21. Ondertussen zijn er ook twee kleine supermarkten en hoeven de mensen dus niet meer voor hun dagelijkse voorraad naar Olhão en voor ons zijn die supermarkten ook heel gemakkelijk.

Men woont gewoon op het strand naast een lagunegebied. De paden tussen de huizen zijn ondertussen bestraat met betonplatenpad en een aantal families heeft hun eigen tractor. Het is een komen en gaan van vissersbootjes en de ferry die op een vast tijdschema vaart naar Olhão en terug. Daarnaast rondlopende toeristen in de vorm van zeilers die met hun schip voor de kust liggen. Er zijn ook zeilers die hier met hun boot zijn verzand en aan hun hoofden te zien, heeft het schurende en stuivende strandzand zijn werk goed gedaan. Een verdwaalde Nederlandse vrouw die tussen Texel en hier heen en weer hopt en veel over de eilandbewoners en hun gewoonten weet te vertellen, spreekt ondertussen vloeiend Portugees en is helemaal in de gemeenschap opgenomen. Een soort “Ruigoord” lijkt het mij maar dan zonder kunstenaars, dat zijn de vissers en hun families en degene die zijn aangewaaid en blijven hangen.

Wij kunnen ons goed voorstellen dat dit met je gebeurd, als je te lang blijft, dan wil je niet meer weg. De mensen zijn vriendelijk en heel gastvrij, wat eigenlijk wel voor heel Portugal geldt als ik het geloven mag. Maar, wij blijven (helaas) niet hangen…..

Wij hadden het doel om naar Madeira over te steken. Door enthousiaste verhalen van René en Brigit over Marokko hebben we dat doel bijgesteld. Zo gaat het vaker en dat hoor je ook om je heen. Ons doel van Zuid Engeland naar La Coruña werd de Franse kust en daar hebben we geen spijt van gekregen.

Nu zitten we in Marokko en ik kijk mijn ogen uit! Dat is van verbazing, verwondering en verbijstering van wat ik zie en meemaak.

We hebben ons het doel gesteld om een “rondje Atlantic” te doen, maar ondertussen zien we wel wat er van komt en misschien wordt het wel een vierkant of een driehoek. Het doet er niet meer toe hoever we komen of gaan. De doelen die we ons voorgenomen hadden kunnen we gewoon overslaan en komen een andere keer wel aan de beurt of gewoon niet.

Het is snel gezegd: We gaan een rondje Atlantic doen. Ondertussen ga ik steeds meer beseffen hoe bijzonder het is dat wij deze reis ondernemen. Zo’n lange periode alleen maar reizen en ervaringen opdoen door van het ene naar het andere land trekken, elk met hun eigen cultuur.  De spontane contacten die er ontstaan, om die even later weer gedag te zeggen op weg naar andere contacten of gebeurtenissen.

Zeilen, klussen en steeds handiger.

Het ene kan niet zonder het andere, klussen wel zonder zeilen maar omgekeerd niet.

Is het niet gewoon het normale onderhoud, als poetsen om het materiaal te beschermen tegen allerlei weersinvloeden of gewoon omdat je zuinig bent op je spulletjes, dan is het wel omdat er regelmatig wel iets is dat er gewoon even geen zin in heeft.

Kapot kun je het niet echt noemen maar helemaal heel is het ook weer niet.

Soms is een reden niet aan te geven, maar het is wel lastig. 

Vooral omdat je wel afhankelijk bent van de verschillende onderdelen van je boot.

Een fok die met het achterlijk tegen een zaling aan schuurt en daar een verstevigingsstukje nodig heeft. 

Net als bij een auto is regelmatig olie peilen en bijvullen belangrijk, dus ook bij een boot.

Oliefilters en brandstoffilters om de zoveel tijd verwisselen en controleren op drab, een wierfilter controleren en schoonmaken, watermaker om de paar dagen gebruiken en het filter gewoon in de zee achter de boot aanslepen om schoon te maken.

Tijdens een van onze langere tochten hadden we regelmatig contact via de marifoon met een Nederlands stel, René en Brigit. Om de een of andere reden ging dat steeds slechter en hadden we op een gegeven moment helemaal geen verbinding meer. Terwijl ik net daarvoor nog een vrachtschip had opgeroepen met de vraag of ik niet in de weg zat. 

Ook werden wij bij René niet meer gezien op zijn AIS plotter. Terwijl hij wel alle andere schepen zag. Ook dat was makkelijk te controleren door een vrachtschip op te roepen, die wij zelf wel zagen en het bleek dat hij ons ook heel duidelijk zag.

De AIS is er ook verantwoordelijk voor dat we op Marinetraffic.com zichtbaar zijn.

We waren toch echt nog niet in de Bermuda Driehoek, alhoewel hier op de waterkaart ook stond dat er magnetische storingen konden optreden. Voor mijn eigen gemoedsrust hield ik het daar maar op. We zagen per slot van rekening nog heel veel andere schepen op de AIS en onze plotter deed het ook nog goed, naast mijn hoofdlampje op batterijen waar ik al heel veel positieve reacties op krijg.

Wel zo makkelijk om in de nacht een waterkaart te lezen. 

Duracell batterijen, daar kom je verder mee.

Een paar weken geleden had onze windrichtinggever boven in de mast het begeven, mag ook wel na 13 jaar ononderbroken rondgedraaid te hebben in weer en wind. Deze geeft op een schermpje aan waar de wind vandaan komt, hoe hard het waait en nog wat andere windinfo.
Nu hadden we daar al rekening mee gehouden en een vervangingsset bij Correct Marine gekocht. 

Alleen jammer dat die 15 meter boven mijn hoofd staat en ik degene ben die de mast in mag.

Daarna hadden we weer mooi beeld op het schermpje, trouwens ook 13 jaar oud en je raadt het al. 

Dus toen in Cascais ook dit schermpje onderweg naar Lissabon de geest gaf, hoefde ik die alleen maar te vervangen. En toen deed het nieuwe schermpje het ook niet.

Dan zijn er verschillende opties, windschermpje is niet kapot, kabel door de mast is ook 13 jaar oud en kan kapot zijn of de koppelstukjes onderdeks zijn versleten of de nieuwe windgever boven in de mast is kapot.

Na van alles en nog wat doorgemeten te hebben, ik word steeds handiger met een multimeter, de garantie benut via een dealer in Lissabon. Wel 4 keer op en neer de mast in geweest en alles doet het weer. Het bleek gewoon dat de nieuwe windrichtinggever kapot was.

  

De marifoon, VHF,  doet het weer gewoon en wat het was?? 

Het AIS probleem zat echt bij René en niet bij ons.

We hadden zelf een wifiversterker geïnstalleerd. Dat kan niet moeilijk zijn als je gewoon de gebruiksaanwijzing volgt. Maar ook die heeft voor wat hoofdbrekens en een extra tochtje naar Vigo gezorgd om het elektrische systeem van de boot eens professioneel te laten doormeten. En ook later nog met veel zelf meten en rekenen zijn we achter het probleem gekomen. Een schakelaartje was de oorzaak. Die verwijderd en ook dat was weer opgelost.

Gaandeweg kwamen we er achter dat de stroomvoorziening niet helemaal toereikend is.

De zonnepanelen en windgenerator kunnen het niet zo goed bijhouden. 

Je hebt zon en wind nodig, pffff en laat het daar nu net aan ontbreken op cruciale momenten.

Daar hadden we al wel een beetje rekening mee gehouden. We hebben een elektrische stuurautomaat. Dit zorgt ervoor dat je zonder zelf te sturen de goede richting uit kunt zeilen. 

Afhankelijk van het te kort aan stroomopbrengst zouden we onderweg een windvaanstuurinrichting gaan aanschaffen. Zodat we nog steeds zonder zelf te sturen in de goede richting kunnen zeilen en dan zonder stroomverbruik. 

Ondertussen is die gekocht, van Nederland naar Portugal vervoerd (met dank aan Brigit!) en moet het apparaat nog ergens opgebouwd worden. Daarover later meer.