Oversteek naar Spanje of was het 48 uur nachtdienst en geen tijd om te vissen.

De tijd gaat snel, goh wat val ik in herhaling maar het is wel zo. Ondertussen zijn we al weer een paar dagen in La Coruña en ook hier gaan we morgen, donderdag 6 augustus al weer weg. Zijn we al vanaf 23 juli in Spanje en ondertussen nog niets geschreven over de oversteek van L’Ile d’Yeu, Frankrijk, naar Gijón in Spanje. Dat je uitspreekt als Gidon. Wat ook weer een leuke stad is en waar we een festival dat een week duurde hebben meegemaakt. Vooral de luchtvaartshow op zondag was supergaaf. De dagen daarvoor werd er al door verschillende vliegtuigen geoefend. Gewoon over de stad heen en in de baai voor de stad. Het leek wel of ze tussen de flats doorvlogen en toen een van de gevechtsvliegtuigen op aanraakafstand overkwam stond alles te trillen en te schudden.

De piloot had blauwe ogen. 

Maar goed ondertussen zijn we al zo lang in Spanje en ik kan moeilijk onder woorden brengen wat ik nou van die zeiltocht van Frankrijk naar Spanje vond, was dit nou leuk, moesten we dit gewoon ondergaan omdat je die afstand nou eenmaal moet overbruggen of vond ik er niks aan?

Had ik mij er teveel van voorgesteld en gehoopt een lang stuk te kunnen zeilen?

Ik weet het nog steeds niet en dat zal ook wel de reden zijn dat ik tot nu toe niks geschreven heb.

Ik heb nog maar eens teruggekeken in het logboek. Dan zie ik dat we gewoon om 09.50 uur relaxed vertrokken zijn. L’Ile d’Yeu was wel heel erg gezellig en leuk. Ik heb er al wat over geschreven. Op een gegeven moment vroegen we aan de bakkersvrouw op de markt, wat een Engelse was en dus goed Engels sprak, ‘wat doe je nu als het toeristenseizoen voorbij is?’ Nou gewoon niks, heerlijk niks. Alles een beetje bijwerken en genieten van de rust. En tijdens het drukke seizoen staan we iedere dag op de markt met brood en aanverwante artikelen. Dat is gezellig aan het einde van het toeristenseizoen zijn we blij als het najaar begint en zo gaat dat maar een beetje door.

Dus ja, wij na 6 dagen op naar Spanje.

Het was mooi weer toen we vertrokken, het was een barre tocht, ik heb geen beesten gezien, Lia had de eerste nacht nog dolfijnen gezien die duidelijk gezelschap zochten. Nou is het wel een heel mooie boot die we hebben, maar ik kan me zo voorstellen dat een dolfijn heel snel in de gaten heeft dat er geen liefdesrelatie kan ontstaan. Ook kreeg ze nog een vermoeid zeevogeltje in de kuip. Eerst maar eens de kat uit de boom kijken, waarschijnlijk, maar toen het vogeltje erachter kwam dat die paal van 15 meter geen boom is en dat er zeker geen kat in zat, hupte ze naar Lia toe en ging tegen haar aanzitten. Daarna hopte het op haar hand en begon daar zachtjes in een vinger te pikken. Ondertussen kwam er ook nog even een andere vogel, van hetzelfde soort maar iets groter, boven de kuip vliegen om te zien waar dat kleine ding was gebleven. Waarschijnlijk een oudere zus die op haar kleine broertje moest passen. Even later hupte het vogeltje op de voetreling…..

En natuurlijk heeft ieder leuk, lief en ontroerend verhaal een gruwelijk einde.

Dacht Lia, ooo dat is gevaarlijk wat je doet klein vogeltje, ik pak je weer even om je van die gevaarlijke voetreling af te halen, want anders val je zo in het water, en tja toen donderde dat kleine hulpeloze vogeltje pardoes achterover in het zeewater en heeft Lia het nooit meer gezien.

Overdag hebben we zeker een uur of 7 met de genaker op kunnen zeilen, dat was super. Maar we hebben toch ook hele stukken windstil weer gehad en voeren we op de motor. Nu kan dat nog omdat de afstand ook op de motor overbrugbaar is. Als we een grotere oversteek gaan maken gaat dat niet meer. Maar aan de andere kant, je wordt wel knettergek van dat motorgeluid, zeker als je ook nog eens wilt rusten. Het gedeelte waar de motor staat is geïsoleerd maar is wel in de buurt. Nu willen we nog niet al te veel blijven rond dobberen zonder wind en wel zo ongeveer 4 a 5 knopen per uur halen. Dat betekent dus de motor aan.

De tijd vliegt, je houdt de koers bij. Hiervoor staat de eierwekker die dan koerswekker heet. Ieder keer rammelt dat ding als er weer een uur voorbij is. Dan denk je nog, zeker verkeerde tijd ingesteld maar er is dan echt weer een uur voorbij. Dus die tijd vliegt echt en je verveelt je niet. Er is constant wat te zien. Wat dan? Geen flauw idee! En zo druk zelfs dat ik niet aan vissen ben toegekomen.

De 2^e nacht heb ik een behoorlijk lang stuk s’ nachts gevaren. Lia lekker laten slapen met motorgeluid. Niet dus, die was dus daarna zo brak als wat. De nacht was aardedonker, veel sterren maar toch, je zag geen hand voor ogen. Alles wat ik zag was alleen de zachte weerschijn van de metertjes, die aangaven dat we vooruit gingen. Kan best zo zijn geweest, maar ik heb het niet als zodanig ervaren. Je hoort het motorgeluid, het geruis van water en aardedonker, eeeehhh waterdonker. Op het plotterscherm zie je waar je vaart, als ik rondom me heen keek, kon ik net zo goed mijn ogen dicht doen, alleen watergeruis.

Als je op je fiets zou zitten en je zou dit doen dan verklaart iedereen je voor gek, nu ga je gewoon zonder dat je ook maar wat ziet met 4 a 5 knopen vooruit, waar naar toen?? Op een gegeven moment besefte ik mij dat wel heel erg en kreeg toch wel een beangstigend gevoel. Oké, op de AIS zie je schepen die zich zichtbaar maken, dus waar zijn de schepen die zich niet zichtbaar maken? Ergens in dat zwarte gat recht vooruit? Wat drijft er wel of niet in het water?

Tja, dat leuke vogeltje van Lia komt niet nog een keer langs. Met zijn traumatische ervaring van die moordlustige vrouw die hem van de voetreling liet vallen. Dus daar zat ik in mijn eentje in die donkere wereld. We hebben wel een verrekijker die ook in het donker goed zicht geeft en als er nog iets van licht is dat versterkt, maar zwart versterken maakt het nog zwarter en daar had ik nou juist geen behoefte aan.

Zoals ik al zei, de tijd vliegt dus en na een paar uur begon de dag toch te dageraden en kwam er weer zicht. Ook gelukkig, Lia die mij kwam aflossen, brak weliswaar, dus twee lichtpuntjes en kon ik even gaan rusten.

Dus na zo’n 48 uur varen kwamen we aan in Gijón. Donderdag `-morgens om 09.00 uur. Heerlijk warm weer was het ondertussen geworden en een mooie haven. Na wat gegeten te hebben eerst even een paar uur pitten. Daarna de stad in, maar ja om 09.00 uur plus een paar uur pitten en wakker worden, dan zit je al snel op een uur of 1 en dan gaan ze in Spanje pitten; siësta. Alles dicht en geen kip op straat.

Maar wat vonden wij nou van deze oversteek in vergelijking met die vanuit Engeland naar Frankrijk. Die vanuit Engeland was wel leuk. Die duurde 24 uur. Deze duurde 2 keer zo lang en dan zou je zeggen dus 2 keer zo leuk of iets wat daar in de buurt zit. Laat we maar zeggen zoals in het logboek staat: Goed verlopen en aangekomen. Dat was mijn reactie op donderdag 23 juli om 09.00 uur toen we vastlagen.  

Ondertussen heb ik nog steeds niet gevist. Je ziet hier veel vissers aan de kant staan. Ik heb niet gevoel van “Ik wil daar tussen staan”. Is er dan toch iets mis gegaan in mijn jeugd? Ik kan me herinneren dat ik een stekelbaars had gevangen. Die was het daar niet mee eens en stak zijn stekels uit. Is daar de liefde voor het vissen in de kiem gesmoord? Is dat mijn drempel om nu een flubber in het water te gooien? Nu woensdag 5 augustus neem ik mij voor dat het een van de komende dagen toch echt gaat gebeuren. De hengels liggen al binnen handbereik op het kajuitdak vastgesnoerd met elastieken en klaar om te gebruiken. Nu ik nog.